به گزارش خبرگزاری مهر، بعضي از ويژگي هاي فرهنگي ما، مانند خود مداري و تمايل به كنترل دیگران، شرايطي را به وجود مي آورند كه فرصتي براي آموزش گفتگو پيدا نمي كنيم .به نظر مي رسد يك گفتگوي مسالمت آميز براي بررسي موضوع و مشكلي، فقط در فيلم ها، جلسه هاي مشاوره و موقعيت هاي خاص امكان پذيراست و در شرايط عادي، چندان عملي نيست. عوامل زيادي در فرهنگ ما وجود دارند كه ضعف گفتگو را تشديد مي كنند.
گاهي بين زن و شوهر، پدر و مادر با فرزند، معلم با دانش آموز، همكار با همكار و....مسئله اي يا سوء تقاهمي به وجود مي آيد و احساس مي كنند كه بايد درباره ي آن حرفي بزنند.اما به طور معمول، آمادگي لازم براي شروع و ادامه يك گفت و گوي راحت را نداريم و در واقع، نوعي ترس از گفتگو بين ما ديده مي شود.
اصطلاحاتي از اين قبيل كه فلاني غم ها و مشكلاتش را در درونش مي ريزد يا فلاني خودخوراست و امثال آن رواج دارند. ناگفته هاي ما در مسائل زندگي، مانند آتش زيرخاكستر است كه وقتي زبانه مي كشد، باعث ويراني مي شود به جاي تمايل به گفتگو، ترس از گفتگو بيشتر در فرهنگ ما رايج است و به همين دليل گاهي به عمد سعي مي كنيم در موقعيت گفتگو قرار نگيريم يا از آن فرار كنيم شيوع چنين رفتاري در خانواده ها بيشتر از محيط هاي ديگر است.
چنانچه همسران نتوانند يكديگر ا درك نمايند و به تفاهم برسند بقيه امور زندگي نيز تحت الشعاع اين امرقرار خواهد گرفت. رسيدن به ايت تفاهم يكي از زيربنايي ترين و اصولي ترين امور زندگي مشترك است و اين امر نيز خود تحت الشعاع بر قرار نمودن ارتباط به نحو مطلوب است.
عده اي از همسران به دليل ناتواني در برقرارنمودن ارتباط نمي توانند پيام خويش را به طرف مقابل ارسال كنند و يا پيام را ارسال مي كنند، و پيام از طرف مقابل به درستي تفهيم يا ادراك نمي شود و فردي كه پيام ارسالي از طرف همسر خويش را به درستي دريافت نكرده باشد، بالطبع واكنش و رفتاري غير از آنچه مورد نياز است، از خود ارائه مي نمايد. وهمين امر باعث بسياري از مناقشه ها و درگيري ها مي شود.
خانمها موقعي كه با مشكل روبرو مي شوند، به دنبال راه حل نيستند و بيشتر مايلند كه شوهران به صحبت هاي آنان گوش كنند، ولي آقايان فورا با شنيدن صحبت همسران خويش به دنبال راه حل مي افتند و اين امرباعث مي شود كه تفاهم و ارتباط بين آنها به خوبي برقرار نشود. ونكته ديگر اين است كه آقايان نيز هر وقت به مشكل يا امري كه در ذهن آنها را به خود مشغول مي نمايد روبرو مي شوند، در غار تنهايي خويش فرو مي روند و در سكوت به آن موضوع فكر مي كنند و تمايل دارند خودشان به تنهايي و در خلوت مشكل شان را حل كنند، كه معمولا خانم هايي كه از اين امر بي اطلاع باشند، به اين خلوت و تنهايي وارد مي شوند و مشكلاتي براي يكديگر به وجود مي آورند.
معمولا زوج هايي كه ابراز مشكل مي كنند حتي اگر هريك و يا هر دو در درون از جنبه روان شناختي مشكلي داشته باشند معمولا مشكل اصلي شان مشكل در ارتباط است و مشكل در ارتباط اولويت و ارجحيت بالاتري نسبت به مشكل دروني هر يك از زوجين دارد و اين ارتباط است كه در درجه اول بايستي مورد بررسي و تحليل واقع و عيوب آن مشخص و اقدام به رفع ايراد آن شود .مشكل دروني افراد علي رغم ناراحتي هايي كه براي فرد ايجاد مي كند، مي تواند در روابط نيز مشكل بيافريند. ولي عمدتا به درون خود فرد مربوط مي شود. ولي مشكل ارتباط فضاي خانواده را مسموم مي كند و شرايط موجود در خانواده را براي همسران و فرزندان سخت و دشوار مي سازد.
يكي از عللي كه همسران نمي توانند ارتباط برقرار و به تفاهم برسند، اين نكته است كه آنها در طي يك 24 ساعت كه از زندگي شان مي گذرد،يا با هم صحبت نمي كنند و يا صحبت هاي بسيار كم و يا صحبت ها در مورد نكات و موارد روزمره و عادي است و حرف دلشان را به يكديگر نمي گويند و در واقع مشكل اصلي شان كم صحبت كردن يا اصلا صحبت نكردن با يكديگر است.
در ايجاد ارتباط با همسر دو گروه آقاياني هستند كه آسيب پذيري بيشتري نسبت به سايرين دارند. گروه اول آنهايي هستند كه وظايف همسري خويش را فقط در كسب درآمد و تامين رفاه مادي خانواده خلاصه مي كنند و با بر آورده نمودن نيازهاي مادي استنباط شان بر اين است كه كليه وظايف شان را در قبال خانواده خصوصا همسر انجام داده اند و تلاشي جهت برقراري ارتباطي كار آمد و سازنده با همسر نمي نمايند و به همان ارتباط سطحي موجود كه در كنار يكديگر زندگي مي كنند بسنده مي نمايند.
گروه دوم آقاياني هستند كه درونگرا هستند كه از لحاظ رفتاري و شخصيتي درونگرا هستند.افراد درونگرا حرف ها و صحبت هايشان را در درون نگه مي دارند.احساسات و عواطف خود را بروز نمي دهند و اطرافيان از روي ظاهر پي به احوال آنها مي برند، چنين افرادي قبل از ازدواج آرام براي خانواده هايشان هستند ولي اين اشخاص در زندگي مشترك خود همسران چندان موفقي نيستند.
در نتيجه همسراني كه باهم گفتگو مي كنند و ارتباط كلامي بيشتري دارند معمولا از سلامت نسبي ارتباط بهتر و بيشتري بر خوردارند تا همسراني كه با يكديگر صحبت نمي كنند و يا در حداقل صحبت مي كنند. منظور از صحبت كردن حرفهاي روزمره و عادي مثل فلان چيز را كم داريم بايد بخريم يا امروز هوا خيلي گرم يا سرد بود نيست.
منظور حرف دل را زدن و حرف هايي كه زدن آن احساس سبكي و آرامش را به همراه دارد، است البته در مواردي هم مطرح كردن خودش به نحوي به ارتباط زخم خورده و آسيب خورده همسران كه با يكديگر صحبت مي كنند و حتي با هم درگير مي شوند و كارشان به نزاع و درگيري مي رسد،به مراتب از زندگي مشتركشان راضي تر هستند تا همسراني كه با يكديگر صحبت نمي كنند و طبيعتا درگيري و كشمكشي نيز با يكديگر ندارند و چنانچه صحبت كردن توام با درك و تفاهم متقابل نباشد به نتيجه مطلوب نمي رسد.
نظر شما