گمان شاعران درباره سرودن طنز آوردن واژگان خنده‌دار است

عباس کرخی در خصوص جایگاه طنز در شعر گویشی نیشابور در گفتگو با خبرنگار مهر، اظهارکرد: به گمان برخی شاعران این که شعر طنز همان خنداندن مخاطب است در بسیاری از موارد آنها را به خطا برده است.

وی اظهار داشت: با توجه به تعریف طنز چنین به نظر می‌رسد، مصداق تمام و کمالی نمی‌توان برای این گونه ادبی در شعر گویشی نیشابور جست.

این مدرس زبان و ادبیات فارسی معتقد است: خنده زودگذر مخاطب و هیجانی که از این خندیدن، نصیب شاعر می‌شود او را در سرودن چنین شعری بیش از پیش تحریک و تشویق می‌کند.

کرخی، دلایلی را که سبب این اتّفاق بوده است، عدم تعریف درست از واژه طنز، تمسخر گویش به جای سرودن طنز، مخاطب محوری شاعران و ضعف متولّیان فرهنگی دانست.

وی اضافه کرد: اغلب شاعران امروز شعر گویشی نیشابور به‌جای پرداختن به طنز به معنای واقعی آن دچار هزل شدند و در اغلب موارد هیچ پیام و تأثیری در سروده‌‌های‌شان نیست.

این شاعر برجسته خراسانی توضیح داد: شاعر برای جلوه بخشیدن به شعر و یافتن و از دست ندادن مخاطب، حاضر شده است حتی زبان خودش را به به استهزا بگیرد و با آوردن برخی واژه‌ها مخاطب را بخنداند        
کرخی تصریح کرد: واژه‌هایی که اکنون به دلایل فرهنگی، تاریخی، اجتماعی، هجوم فن‌آوری به لشکر بی‌رمق گویش کمتر به‌کار می‌روند مانند کلماتی در شعر مثل: کوخ کلخ، دلنگو، دگردن و ...که خانواده‌ها به کودکان خود آموزش می‌دهند از این کلمات به‌کار نبرند تا به بی‌فرهنگی متّهم نشوند

به نظر وی، چنین به نظر می‌رسد که تمسخر گویش نیشابوری در بسیاری از موارد با طنز اشتباه شده است.

مدیر گروه زبان و ادبیات فارسی مقطع متوسطه آموزش و پرورش نیشابور توضیح داد: دغدغه برخی شاعران از دست ندادن مخاطب است و برای اینکه لحظاتی خنده را بر لب‌های او بنشانند دست به چنین کاری می‌زنند و چنین شعری را می‌آفرینند

کرخی بیان کرد: به‌نظر می‌رسد چنین شعری به برخی برنامه‌های طنز یک ‌بار مصرف شبیه است که پس از یک بار دیدن حتّی برای نگهداری در بایگانی هم مناسب نیستند.

وی یادآور شد: مثلی قدیمی می‌گوید: احترام «امامزاده به متولّی است» و بهتر است شاعران از سرودن چنین اشعاری بپرهیزند.

این مدرس زبان و ادبیات فارسی مراکز آموزش عالی نیشابور تاکید کرد: در بسیاری از موارد می‌توان متولّیان فرهنگی را نیز مقصّر دانست، زیرا این عزیزان هم از مطرح کردن چنین شاعرانی و مطرح شدن چنین شعرهایی به گرمی استقبال می‌کنند و عزم خود را جزم می‌کنند که از این دسته شعرها در مراسم متعدّد استفاده کنند، به هر حال خنداندن مردم هم امری است که می‌توان از گویش محلّی آنها بهره برد.