به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاري "مهر" به نقل از هفته نامه "نيوزويك"، اين بخشي از يك فيلمنامه بود. كورش كار - كه تابعيت امريكايي دارد و امريكا را كشور خود مي داند - با هدف ساختن يك مستند تاريخي به عراق آمد، اما درعوض گرفتار زنداني كاملاً امنيتي در بغداد شد؛ جايي كه صدام حسين هم در آنجا زنداني بود. پس از گذراندن نزديك به دو ماه در يك سلول 5/1 در 2 متري و فقط چند متر آنطرف تر از شخصيت هاي بدنام بعثي، نظير طارق عزيز، كار، يكشنبه گذشته از زندان آزاد شد. او چند ساعت پس از آزادي اش گفت: "هنوز احساس مي كنم همه چيز مثل يك خواب بوده. باورم نمي شود كه از آنجا بيرون آمده ام."
بنا به اين گزارش، آزادي كورش كار، فيلمساز 44 ساله ايراني ـ امريكايي، و فيلمبردار ايراني اش "فرشيد فرجي" در نتيجه فشارهاي خانواده كار و اتحاديه آزادي هاي مدني امريكا حاصل شد. پرونده اسارت اين دو در بروكراسي تيره عراق به يك نقطه عطف تبديل شد و كار و فرجي در نهايت عصر روز يكشنبه و در حالي كه به شدت آشفته و پريشان به نظر مي رسيدند، وارد هتلي در بغداد شدند. در همان حال كار فهرستي از اشياي باارزش خود را كه به هنگام حضور او در سلول انفرادي از اتاقش در هتل به سرقت رفته بود برشمرد: يك دوربين فيلمبرداري، يك گوشي همراه، 600 دلار پول نقد و . . . سرباز سابق نيروي دريايي ايالات متحده و فيلمساز چهارشانه امريكايي ـ ايراني در كمال ناباوري سرش را تكان مي داد و به اطراف نگاه مي كرد: "آنها فقط ما را به گوشه زندان انداختند و همه چيز را فراموش كردند."
كورش كار
گزارش مهر به نقل از نيوزويك حاكي است، كار و فرجي پيش از گرفتار شدن حدود دو هفته در عراق مشغول تصويربرداري بودند و مي خواستند مستندي درباره كورش كبير بسازند. كار علاوه بر تصويربرداري در شمال عراق، در ايران و تاجيكستان هم صحنه هايي را با دوربين خود گرفته بود. اين دو نفر، روز 17 مي ، يك تاكسي در نزديكي موزه بغداد كرايه كردند تا با آن به شمال شهر بروند و صحنه هايي را هم در آنجا بگيرند. اما در يك ايستگاه بازرسي متوقف شدند و راننده، به گفته كار، مدعي شد مسافرانش دو فيلمساز ايراني اند. پليس هم حسابي خودرو حامل آنان را بازرسي كرد و چند تايمر ماشين لباسشويي از صندوق آن بدست آورد. از اين تايمرها مي توان در ساخت بمب هاي ساعتي استفاده كرد. كار مدعي است اصلاً خبري از آنچه در خودرو بوده نداشته و بايد دقت بيشتري در انتخاب راننده و خودرو مي كرده است : " راننده شخصيتي عجيب و مرموز بود."
راننده و مسافران به زندان "ابوغريب" منتقل شدند، اما كار، خيلي زود و به دليل داشتن تابعيت امريكايي از آنجا بيرون آمد و به اردوگاه كراپر انتقال داده شد، جايي كه محل استقرار اسراي باارزش ارتش ايالات متحده در عراق است. كار در همانجا تحت بازجويي مأموران ارتش ايالات متحده و نيروهاي پليس فدرال امريكا قرار گرفت. يكبار هم سيم هاي دستگاه دروغ سنج به او وصل شد تا درباره تايمرهاي ماشين لباسشويي و رابطه احتمالي اش با خرابكاران عراقي توضيح دهد. ضمن اينكه مأموران پليس فدرال گذرنامه او را گرفتند تا در مورد اعتبار آن تحقيق كنند. كار مدعي است چند بار از مأموران درخواست صحبت با نماينده اي از ايالات متحده، يك وكيل يا سفير امريكا در عراق را كرده و هر بار به نتيجه اي نرسيده و در سلول انفرادي تحت بازداشت بوده است. در تمام آن روزها هم نسخه اي از كنوانسيون ژنو را مطالعه مي كرده كه خودش درخواست آن را داده بود.
فرجي هم در ابوغريب وضعيت بهتري نداشت و در اردوگاه همراه اسراي غير عراقي بازداشت شده بود. او با هم بندهاي خود به زبان دست و پا شكسته انگليسي، عربي و فارسي حرف مي زد. فرجي درمورد اذيت و آزار نيروهاي امريكايي معتقد بود " آمريكايي ها امكانات زندگي براي ما مهيا نمي كردند و فشارهاي آنها، از نوع خاصي بود. گاهي به مدت يك هفته اجازه دوش گرفتن به ما نمي دادند و اگر اجازه حمام رفتن پيدا مي كرديم صابون و وسايل نظافت در اختيارمان نمي گذاشتند."
درادامه اين گزارش آمده است: كورش كار بي تحركي سفارت ايالات متحده را در عراق در قبال اسارت دو ماهه خود در ابتدا نوعي خيانت و بي خيالي مي دانست. اما نيروهاي امريكايي را مسئول ماجراي پيش آمده نمي داند: "من براي مردان يونيفرم پوش خودمان درعراق احترام قايلم و هيچ كينه اي از آنها به دل نمي گيرم."
و درباره فيلم؟ كار كه پولش براي به سرانجام رساندن پروژه كورش كبير در چهار سال ته كشيده، قصد دارد در نهايت آن را به پايان برساند؛ از جمله اينكه دوست دارد مكان هاي تاريخي سرتاسر عراق را در فيلمش ثبت كند: " بدون رفتن به شهر قديمي بابل ساختن اين فيلم مثل ساختن " بر باد رفته " بدون آن ديالوگ معروف كلارك گيبل است."
نظر شما