نسبت میان زندگی روزمره مسلمانان و سیستم حقوقی و فقهی بررسی شد

به گزارش خبرگزاری مهر، کتاب «فقه اسلامی در عهد کلاسیک Islamic Jurisprudence in the Classical Era» تألیف نورمن کلدر، اسلام‌شناس شهیر و شناخته شده درباره مطالعه فقه اسلامی با توجه به یافته های دانش هرمنوتیک است که اثری مهم و جدی در عرصه مطالعات اسلامی دوره کلاسیک به حساب می آید.

این کتاب را می توان در عداد آثار مهم ادبیات شکل گرفته در غرب در مطالعه زمینه‌های تکون یابی و شکل گیری فقه اسلامی دانست و برای آن سهمی قابل توجه در این حوزه گشود. کتاب فقه اسلامی در عهد کلاسیک، برای نخستین بار، در سال 2010 و توسط انتشارات معتبر کمبریج منتشر گردید.

این کتاب تقریبا 10 سال پس از مرگ نابهنگام کلدر، که به رغم سن کم جایگاهی متفاوت و ویژه در عرصه مطالعات فقه کلاسیک اسلامی یافته بود، منتشر شد. در توضیح اهمیت این کتاب همان بس که یادآور شویم که مطالعه کتاب برای کسانی که به این حوزه ورود می کنند امری پایه ای به حساب می آید و جایگاه کتاب در ادبیات غربی مطالعه فقه کلاسیک، در کنار برخی آثار مهم دیگر، متمایز و شاخص است.

نویسنده این کتاب در پی آن است که جریان پیوسته ظهور و گسترش حقوق اسلامی را، به مثابه حقوقی الهی، در زمینه تاریخی اسلام مطالعه و بررسی نماید. وی از تولد ژانر، یا گونه ادبی ویژه ای در مطالعات اسلامی، یاد می کند که ذیل عنوان «فروع الفقه» شاخه های متعدد و متنوعی از دانش فقه را گسترانده است و به بررسی و پژوهش در آنها دست زده است.

نویسنده یادآور می شود که این دانش، به رغم تحولات و تطوراتی که از سر گذرانده است، بر پایه سیستم ویژه ای از قواعد و ارزش هایی، که کمابیش ثابت مانده و ماندگار گردیده اند، بالیده است. حاصل تلاشی از این دست شکل گیری تاریخی از تامل در حوزه های مختلف نظری است که ذیل عنوان عمومی فقه اسلامی در دوره کلاسیک می توان آنرا بازشناخت و به پژوهش در چند و چون آن همت گماشت؛ پژوهشی که، به باور این کتاب، بدون مراجعه به زمینه های سازنده دوره کلاسیک در مطالعه فقه اسلامی راه به جایی نمی برد.

کتاب به بررسی فقه کلاسیک اسلامی در فاصله میان قرون 10 تا چهارده میلادی همت می گمارد. وجهه همت نویسنده در مطالعه این قرون  نشان دادن نسبت میان زندگی روزمره مسلمانان و سیستم حقوقی و فقهی ایشان است.

نویسنده همچنین، با توجه به تأملات هرمنوتیکی خود، کوشیده است تا نسبت میان نگرشهای فقیهان و زمینه‌های دوره ای شکل گیری فقه را نیز از نظر دور ندارد و ضمن توجه به جامعه از مطالعه نقش فقهیان نیز فروگذار ننماید.