پاداش دنيايي تقوا و عمل صالح/ عفوخواستن و دعا راهی برای رفع مشکلات

به گزارش خبرگزاری مهر، به طور كلي مشكلاتي كه افراد بشر در زندگي با آن مواجه هستند بر دو قسم است؛ اول، مشكلاتي كه براي صاحبش نقص و عيب محسوب مي گردد، از قبيل حوادثي كه به آبروي شخصي لطمه مي زند، عفت شخص يا بستگانش در نظر مردم از بين مي رود. این قبیل مشکلات براي انسان ننگ به حساب مي آيد و هيچ پاداش دنيايي و نعمتي نمي تواند عذاب روحي شخص را تسكين بخشد. بنابراين بايد ازچنين پيشامدهايي به خدا پناه برد و بايد هر فردي با تمام وجود بكوشد كه در چنين گردابي نيفتد.

مستفاد از قرآن كريم و رواياتي كه در ارزش مومن وارد شده، اين است كه اگر قصور و تقصيري نباشد، خداي متعال از وقوع چنين حوادثي براي مومن جلوگيري مي كند و حوادث جهان را به گونه اي مقدر مي كند كه مومن مغلوب نگردد. در اين زمينه خداوند در آيه 194 سوره بقره می فرماید؛ بدانيد كه خدا با متقين است يعني خدا ياور انسان با تقواست و او را رها نمي سازد. در جايي ديگر با تاکید تمام مي فرمايد: انِّ الله لمع المحسنين؛ به طور قطع خدا با نيكان است.

دوم، مشكلاتي كه براي انسان عيب و نقص محسوب نمي گردد. اين قبيل مشكلات تا جايي كه موجب تقويت اراده و حصول ملكه صبر و موجب ساخته شدن فرد شود، مطلوب و نعمت است، ولي اگر داراي چنين آثاري نباشد و تنها زندگي را ناگوار سازد و موجب شود كه فرد خود را در برابر ديگران ضعيف و حقير احساس كند، از طرفي هم انسان را از بيراهه و كج روي باز ندارد، براي شخص زيانبار است و چه بسا تعادل روحي اش را بر هم مي زند.

يكي از پاداش هاي اعمال صالح در دنيا اين است كه خدا اين قبيل مشكلات را از فرد مرتفع مي سازد و يا به او نيروي مقاومت در برابر آنها را مي دهد تا اينكه مشكلات را ساده ببيند علاوه بر اينكه پاداش صبر و مقاومتش هم محفوظ است. قرآن كريم اين حقيقت را با بياني مختصر به صورت يك قانون در آیه 2 سوره طلاق بيان فرموده است؛ و من يتقّ الله يجعل له مخرجا؛ هر كس تقواي خدا را مراعات كند، خدا راه بيرون شدن از گناهان و شدائد را برايش مي گشايد.

گرچه در بعضي روايات آمده كه مقصود بيرون شدن از شبهات و گناهان است، مثل روايتي كه در مجمع البيان از پيامبر اكرم(ص) نقل شده كه آن حضرت آيه شريفه را تلاوت كردند و فرمودند: مفاد آيه بيرون آمدن از مشتبهات دنيا، دشواري هاي مرگ و سختي هاي روز قيامت است، لكن بايد دانست كه پيامبر بزرگوار در اين روايت بعضي از مصداق ها را بيان كرده اند و آيه شامل گرفتاري هاي دنيا هم مي شود، بلكه سياق آيه با بيرون آمدن از مشكلات در دنيا مناسب است.

همچنين در تفسير نورالثقلين از پيامبر(ص) نقل شده كه فرمودند: كسي كه زياد از خدا عفو و بخشش بخواهد، خدا او را از تمام اندوه ها مي رهاند و او را از هر تنگنايي بيرون مي آورد. درخواست عفو از خدا و ياد خدا بودن، نوعي عمل صالح است كه پاداش آن رهايي از اندوه ها و گرفتاري ها است.

در قرآن كريم مواردي از نجات يافتگان از شدائد و گرفتاري ها، براي تعليم ديگران بيان شده است. مومنان از اين قصه ها عبرت مي گيرند و مي فهمند كه اسباب جهان به اراده حكيمانه موجود ناپيدايي متكي است.

قرآن قصه نجات يونس(ع) را در آيات شريفه 139 تا 145 سوره صافات بیان می کند و می فرماید: به راستي يونس از فرستادگان ما بود، آنگاه كه از قوم خود به كشتي پر جمعيتي گريخت كشتي به خطر افتاد قرعه زدند و قرعه به نام وي افتاد. او را به دريا انداختند، ماهي بزرگ او را بلعيد و او خود را سرزنش مي كرد. اگر او اهل تسبيح نبود تا روز قيامت در شكم ماهي مي ماند. بعد از آن يونس را از شكم ماهي درحالي كه بيمار و ناتوان بود به صحراي خشكي افكنديم.

همچنین قرآن كريم در جايي سرگذشت حضرت زكريا را يادآوري مي كند و در آيات 89 و 90 سوره انبياء می فرماید: يادآور حال زكريا را، آنگاه كه خدايش را خواند كه بارالها مرا تنها وامگذار كه تو بهترين وارثي. ما هم دعايش را مستجاب كرديم و يحيي را به او بخشيديم و همسرش را كه نازا بود قابل به ولادت گردانيديم، زيرا آنها در كارهاي خير سرعت مي گرفتند و پيوسته درحال بيم و اميد ما را مي خواندند و هميشه در برابر ما خاضع و خاشع بودند.

همچنين از امام صادق(ع) روايت شده كه وقتي برادران يوسف او را به چاه انداختند، جبرئيل بر او وارد شد و دعاي مخصوصي به او آموخت و يوسف بعد از خواندن آن دعا نجات يافت. در نتيجه دعا نوعي عمل صالح است كه بسياري از بلاها را از بين مي برد و از وقوع بسياري از بلاها پيشگيري مي كند و تمامي افراد صالح كه اشاره شد كاملا خداپرست و اميدوار به فضل خدا و اهل ذكر و دعا بودند، خدا هم دعاي آنها را پذيرفت و اندوه آنان را برطرف فرمود.