باور كنيد من هم يك جانباز شيميايي هستم!

به گزارش گروه دفاع مقدس خبرگزاري مهر در ادامه مجموعه اخبار «معضلات و مشكلات ايثارگران در آيينه رسانه‌ها» اين‌بار مطلبي از سايت خبري بازتاب منتشر مي‌شود . اين گزارش با عنوان « باور كنيد من هم يك جانباز شيميايي هستم!» در 27اسفند 83منتشر شد. متن اين گزارش به شرح ذيل است :

آن روز سالم به نظر مي‌رسيد مشكلي نداشت. دردي احساس نمي‌كرد. وظيفه خود را در قبال ميهن انجام داده و دلاورانه جنگيده بود. اما اينك بيماري به سراغش آمده است و هزينه سرسام آور درمان از عهده‌ اش خارج است؛ مسئولان، او را جانباز شيميايي نمي‌دانند زيرا نمي‌تواند ثابت كند در زمان بمباران شيميايي در جبهه حضور داشته است.

روبروي پنجره ايستاده بود. آرام به نظر مي‌رسيد. نگاهش بيرون را مي‌نگريست اما مشخص بود كه افكارش در جايي ديگر پرسه مي‌زد. لبانش هر از چند گاهي تكاني مي‌خورد اما صدايي به گوش نمي‌رسيد. جلوتر رفتم وسوال كردم: «شما همان جانباز شيميايي هستيد كه با هم تلفني صحبت كرديم؟» لبخند كمرنگي بر لبانش ظاهر شد و پاسخ داد: «در خدمتتان هستم» و با همان كلام صميمي به گفت‌وگو نشستيم. دستانش را از نگاهم مخفي مي‌كرد. دستاني كه تاولهايش نشان از دلاور‌ي‌هاي سالهايي نه چندان دور داشت . نقشي از تاولهاي در حال بهبود نيز بر صورتش نمايان بود اما نگاهش . . . در عمق نگاهش درياي مواجي قرار داشت. دريايي كه خود را به ساحل مي كوبيد و آرامش نداشت. دريايي كه بي صدا فرياد مي زد و ناله سر مي داد اما هيچ كس جز درياي قلب آسمانيش از درياي ديدگان خبر نداشت. هيچ كس. . .

طي هشت سال جنگ تحميلي عراق عليه ايران، نظاميان عراقي بارها با استفاده از سلاح هاي شيميايي، عامل مبتلا شدن هزاران تن از رزمندگان ايراني به بيماريهاي شيميايي شدند. بيماريهاي شيميايي عمدتا بعد از مدت زماني تقريبا طولاني ظاهر و به مرور تشديد مي شوند. رزمندگاني هم كه تحت تاثير اين گازها بودند بعد از پايان جنگ به زندگي عادي خود بازگشتند اما بعد از گذشت چند سال و با افزايش آثار اين بيماري و بالا رفتن هزينه درمان، آنان به بنياد جانبازان مراجعه كرده و خواستار رسيدگي به وضعيت خود مي شوند و اما در اينجا يك پروسه بايد طي شود.

بنياد معتقد است كه نمي تواند هر رزمنده اي را به عنوان جانباز شيميايي بپذيرد و جانباز مي بايست با ارائه برگه صورت سانحه و پرونده درماني همزمان، فرم مربوطه را تكميل نمايد سپس كميته احراز تشكيل شده و جانبازي وي بررسي و تأييد شود و در آن صورت به كميسيون پزشكي فرستاده مي شود.

اما برگه صورت سانحه چيست؟

برگه صورت سانحه مشخص مي كند كه رزمنده در چه زماني، در كجا و تحت تأثير چه بمب شيميايي قرار گرفته است. پرونده باليني همزمان، برگه نسخه و يا برگه درماني جانباز در زمان قرار گرفتن در بمباران شيميايي است. در حقيقت بايد مشخص شود كه رزمندگان در زمان حادثه در منطقه شيميايي شده قرارداشته اند و يا خير؟

اما مسئله به همين جا ختم نمي شود بلكه معضلي كه آنزمان گريبانگير بنياد جانبازان شده بود، رزمندگان و افرادي بودند كه در محل بمباران شيميايي قرار نداشتند ولي دقيقا مشخصات جانبازان شيميايي در آنان مشاهده مي شد. پس از تجميع سه نهاد بنياد شهيد، بنياد جانبازان و ستاد رسيدگي به امور آزادگان و تشكيل نهاد بنياد شهيد و امور ايثارگران، اين نهاد بايد پاسخگوي مشكلات اين دسته از رزمندگان باشد.

تعدادي از جانبازان شيميايي هنوز مراجعه نكرده‌اند

عبدالرضا عباسپور مدير كل بهداشت و درمان بنياد شهيد و امور ايثارگران مي گويد: در حال حاضر حدود 40 هزار جانباز شيميايي در كشور وجود دارند كه اين جانبازان در سه گروه بيماران ريوي، چشمي و پوستي تقسيم بندي مي شوند.

وي ادامه مي دهد: در اين سه گروه عنوان شده، تاكنون يك هزار نفر شهيد شده اند.

عباسپور معتقد است: هنوز جانبازاني هستند كه به ما مراجعه نكرده اند زيرا علاقه اي به گرفتن درصد و استفاده از مزايا ندارند و اصولا تا مشكل درماني خاص و بالايي پيدا نكنند به ما مراجعه نمي‌كنند.

وي در خصوص مسري بودن بيماري شيميايي مي گويد: بيماري شيميايي مسري نيست و از شوهر به همسر و يا فرزند و ... منتقل نخواهد شد.

اما رزمندگان و افراد مختلفي كه تنها در جبهه حضور داشته اند، با مبتلا شدن به بيماريهاي شيميايي معتقد هستند كه اين بيماري منتقل مي شود در حالي كه بنياد شهيد و امور ايثارگران و مراكز علمي خلاف اين موضوع را عنوان مي نمايند و قرار گرفتن در محل حادثه را تنها مدرك قابل اثبات براي اين موضوع مي دانند. البته موضوع مهم در مورد اين بيماران شيميايي اين است كه اين بيماران داراي عوارضي همانند بيماريهايي چون سرطان، آسم و ... هستند.

هر روز بر افرادي كه به بنياد شهيد و امور ايثارگران مراجعه كرده و عنوان مي كنند كه جانباز شيميايي هستند، افزوده مي شود اما هيچكس پاسخ آنان را نمي‌دهد. آنان مجبورند كه تمام هزينه هاي اين بيماري را خود بپردازند و بدبينانه به نهاد بنياد شهيد و امور ايثارگران كه هزينه درمان آنان را نپذيرفته است بنگرند.

مددكاري كه در تهران شيميايي شده است 

اين زن، اكنون مددكاري 45 ساله در بنياد شهيد و امور ايثارگران است ولي 25 سال پيش در ستاد تخليه فرودگاه فعاليت مي كرد و رزمندگان زخمي را از فرودگاه به بيمارستان لبافي نژاد منتقل كرده و بعد از بستري كردن، براي آنها پرونده تشكيل مي‌داد.
خود مي گويد: درهمان زمان اثرات شيميايي شدن را در خود ديدم. لبم تاول زده و زير گلويم ورم كرده بود اما اهميت نمي دادم اصلا نمي دانستم كه امكان دارد شيميايي شده باشم. محتويات تاول را خودم در خانه با سرنگ كشيدم كه بهتر شدم اما يواش يواش تارهاي صوتيم مشكل پيدا كرد.

وي ادامه داد: صدايم هر روز يك مدل بود يعني وقتي با تلفن صحبت مي كردم كسي صدايم را نمي شناخت ولي توجهي نمي كردم چون غرق كار بودم اما هشت سال پيش وضعيتم روز به روز بدتر مي شد و ديگر نمي توانستم صحبت كنم. به جاي صحبت اشك از چشمانم مي آمد و كبود مي‌شدم.

اين مددكاراظهار مي دارد: پزشكاني كه مرا معاينه كردند اعلام داشتند كه شيميايي هستم و من به بنياد جانبازان اين گفته ها را منتقل كردم ولي بنياد قبول نكرد و مي گفتند كه اگر بخواهيم اين موضوع را بپذيريم خيلي از افراد اين ادعا را خواهند داشت ضمن اينكه شايد بيماري برونشيت، حساسيت و ... داشته باشي.

وي مي گويد: سال گذشته آزمايش HRCT دادم و تأييد شد كه اين گاز خردل است. اما آنان گفتند كه اساسنامه اي كه كسي در تهران دچار تأثيرات گاز شميايي شود، نداريم به همين دليل قبول نكردند حتي به من گفتند كه آسم داري.

وي اضافه مي كند: تاكنون هزينه هاي بسياري به خاطر بيماري ‌ام پرداخت كرده ‌ام و هيچ كس پاسخگو نيست.

حسين دهقان رييس بنياد شهيد و امور ايثارگران مي گويد: وقتي گاز شيميايي توسط فردي استشمام نشده است و به بدن فرد نپاشيده است، چگونه افراد عنوان مي‌كنند كه شيميايي هستند.

وي مي افزايد: ما اينگونه افراد را شيميايي نمي‌دانيم و مورد قبول نداريم حتما بايد فرد در معرض آسيب بوده باشد.

اما بر تعداد افراد شيميايي كه در محل حادثه بمباران شيميايي نبوده اند اما در جبهه حضور داشته اند و يا به جابجايي مجروحان مي پرداختند، در حال گسترش است.

محمدرضا تنها يكبار براي حمل مجروحان به منطقه شلمچه رفت

محمدرضا باقري متولد 1349، در دي ماه 1365 به جبهه رفت. وي يك ماه در جبهه حضور داشت وبا توجه به شهادت برادر و يكي ديگر از بستگان خانواده، مجبور به بازگشت شد و ديگر توفيق حضور در جبهه را نيافت. وي درهمان مدت زمان حضورش در جبهه در گردان تخريب فعاليت كرد و تنها يكبار براي حمل مجروحان به منطقه شلمچه رفت.

در سال 1378 طي چند مرحله آزمايش خون از ابتلاي خود به سرطان خون مطلع شد و تا ابتداي آذرماه 1383 مشغول مداواي بيماري خود با هزينه شخصي بود. در اين تاريخ با بروز تاولهاي شديد در سراسر بدنش و اختلال در ريه، پزشكان مطمئن شدند كه اين عوارض ناشناخته مربوط به سابقه جبهه وي است وبي شك مجروحاني را كه جابجا مي كرده است، شيميايي بوده‌اند.

او به بيمارستان ساسان منتقل شد و تحت درمان قرار گرفت و همچنان تا آخرين روز حياتش يعني در تاريخ نوزدهم آذر ماه 1383، با هزينه شخصي تحت معالجه بود.

با توجه به اينكه پزشكان غير وابسته به بنياد جانبازان ، شيميايي بودن وي را محرز مي دانستند، خانواده او مجبور شدند كه در خواست كالبد شكافي پيكر وي را به وسيله پزشك قانوني بدهند كه با مخالفت بيمارستان ساسان مواجه شد و اين پرونده بدون نتيجه به خاتمه رسيد.

عباسپور مدير كل بهداشت و درمان بنياد شهيد و امور ايثارگران مي گويد: اگر كسي ادعا مي كند كه شيميايي است بايد برگه صورت سانحه داشته باشد يعني يگان اعزام كننده تأييد كند كه در محل شيميايي حضور داشته است.

وي اضافه مي كند: اگر فرد برگه صورت سانحه را ندارد بايد از طريق بنياد شهيد و امور ايثارگران استان خود تقاضاي بررسي اين موضوع را بكند و تحت آزمايشهاي خاصي نيز قرار بگيرد.

عباسپور اظهارمي دارد: تا زماني كه فردي جانباز شناخته نشده است بايد هزينه درماني خود را بپردازد البته مقدار اين هزينه زياد نيست. البته عنوان كنم كه درمان خاصي براي جانباز شيميايي وجود ندارد و داروهايي كه تجويز مي شود منجر به كند شدن سير پيشرفت بيماري مي شود.

يگان ما بعد از جنگ منحل شد و مدارك از بين رفت

محمد كاشفي جانباز شيميايي 25 درصدي مي گويد: من مداركم جور مي شد چون منطقه بودم و سپاه مرا تأييد مي كرد اما از بد حادثه من در يگاني خدمت كردم كه بعد از جنگ، آن يگان منحل شد.

وي افزود: گارد رياست جمهوري سپاهي بود كه من در آن كار كردم و مدارك لشكر تار و مار شد. سپاه مانده بود كه پرونده كاشفي كجاست كه ما ارائه دهيم و بنياد نيز تنها صورت سانحه را مي پذيرفت.

كاشفي ادامه داد: يك روز به بنياد جانبازان رفتم. گفتند اگر تو در آشپزخانه براي خانمت سيب زميني سرخ مي كردي، روغن مي ريخت اينگونه مي شدي، چه كار مي كردي؟

وي گفت: جانبازان بسياري هستند كه دكترها مي گويند شيميايي هستند اما اين افراد برگه صورت سانحه ندارند. اصلا كسي نيست كه به اين افراد برگه دهد.

حسين دهقان رييس بنياد شهيد و امور ايثارگران در خصوص نداشتن برگه صورت سانحه توسط رزمندگان مي گويد: برگه صورت سانحه حتما دارند ولي برگه مدارك همزمان باليني را بيشتر جانبازان ندارند كه در اين موارد ما آزمايشهايي از رزمنده به عمال مي آوريم و در صورتي كه آزمايش نشان دهد كه شيميايي هستند مي پذيريم حتي در مواردي كه شك وجود دارد ما اين شك را به نفع جانباز مي گيريم.

نادر مهديخاني متولد فروردين 1346 است و دو فرزند يازده و دوازده ساله دارد وي سال 1366 در شلمچه شيميايي شد. حدود دو سال و نيم است كه شدت بيماري به حدي زياد شده است كه ديگر قادر به فعاليت نيست.

مهديخاني مي گويد: سال 1378 براي گرفتن درصد جانبازي اقدام كردم و هر بار بنياد جانبازان بهانه‌اي مي‌آورد. برگه سانحه خواستند تهيه كردم ولي بنياد قبول نكرد و گفت برگه‌ات اشكال دارد و با منطقه‌ات نمي‌ خواند آن مسئله را حل كردند كه آنها مدرك پزشكي باليني خواستند و آن را هم تهيه كردم.

وي ادامه مي‌دهد: هرچه خواستند تهيه كردم اما در نهايت گفتند مشكلتان مادرزادي است. آخر شما بگوييد من در گذشته نظامي بودم . آيا فرد مريض مي‌تواند نظامي شود؟

مهديخاني اضافه كرد: از طرفي اگر مريضي من مادرزادي بود چرا معاف نشدم و مرا از رفتن به منطقه جنگي معاف نكردند.

وي اظهار مي‌دارد: پرونده من دو سال است كه به كميسيون شوراي عالي پزشكي بنياد براي اندازه ‌گيري درصد، ارجاع شده است اما جواب درستي به من نمي‌دهند و بلاتكليف هستم ضمن آنكه هزينه هاي درمانم نيز بسيار بالاست.

وي هزينه هر بار ويزيت و داروي خود را 100 هزار تومان اظهار داشته و مي‌گويد: بدون احتساب برخي هزينه ها كه مستقيم پرداخته‌ام و بدون احتساب هزينه سه مرحله بيمارستان كه هنوز نيامده است، تاكنون 5 ميليون تومان هزينه شده است.

پول آزمايش‌ها را نداريم

تعدادي از جانبازان شيميايي نيز اظهار مي‌دارند كه هزينه آزمايشهايي كه شيميايي بودن جانبازان را شناسايي مي‌كند، بالاست و تأمين اين پول از عهده جانبازاني كه در بدترين شرايط روحي و جسمي قرار دارند، ساخته نيست.

برطبق مطالبي كه عنوان شد جانبازان شيميايي اصولا زماني به بنياد شهيد و امور ايثارگران مراجعه مي‌كنند كه شرايط جسمي مناسبي ندارند و هزينه درماني بسيار بالايي دارند. آنان بنياد شهيد و امور ايثارگران را خانه خود مي‌دانند و براي حل مشكلشان به آنجا مي‌روند اما متاسفانه آنقدر در رسيدگي به وضعيتشان تعلل مي‌شود كه جانباز قبل از هر اقدام مناسب شهد شهادت را نوشيده است و حتي هيچكس او را شهيد نيز نمي‌نامد و آيا حق آنان اين است؟