به گزارش خبرنگار مهر، آنتی ژن‌های توموری در مورد تعدادی از سرطان‌ها شناسایی شده‌اند که می‌توانند اهداف خوبی برای هدف گیری به‌وسیله سیستم ایمنی باشند از این رو به دلیل ماهیت خودی بودن این اهداف و همچنین عدم ارایه مناسب به سیستم ایمنی نمی‌توانند سیستم ایمنی را به خوبی بر علیه تومور تحریک کنند.
استفاده از حاملینی که بتوانند این آنتی ژن‌ها را به خوبی به سلول‌های سیستم ایمنی تحویل دهد ضمن آنکه محرک ایمنی نیز باشند، می‌تواند تا حدی این مشکل را مرتفع کند.
فاژ T7 با توجه به سایز کوچک در مقیاس نانو می‌تواند حامل مناسبی برای آنتی ژن باشد علاوه‌بر این بر خلاف بسیاری از حاملین دیگر با توجه به ساختار ذره‌ای واجد آنتی ژن‌های متعدد دیگر، می تواند محرک خوبی برای سیستم ایمنی و پاسخ دهی مناسبتر آن باشد.
در این راستا محققان دانشگاه تربیت مدرس پروژه تحقیقاتی را در این زمینه اجرایی کردند که در آن ابتدا اپیتوپ‌های غالب محرک ایمنی سلولی در آنتی ژن Her2/neu شناسایی و با استفاده از اطلاعات موجود در تحقیقات گذشته و آنالیزهای نرم افزاری بهترین اپیتوپ را انتخاب کردند.
توالی نوکلؤتیدی این اپیتوپ پس از سنتز در ژنوم باکتریوفاژ به نحوی قرار گرفت که پس تولید فاژ این اپیتوپ در کنار پروتیین سطحی که به تعداد 415 کپی در سطح قرار گرفته‌اند، بیان شوند. پس از مراحل تایید و تولید فاژ نوترکیب، واکسن مذکور به موش‌های تومری شده تزریق و ارزیابی فاکتورهای ایمنی، کاهش سایز تومور و میزان بقا در دو مدل پیشگیری‌کننده و درمانی انجام گرفت.
تحویل موثرتر واکسن به سلول‌های ایمنی و در نتیجه القای پاسخ ایمنی بیشتر از جمله ویژگی‌های به کارگیری فناوری نانو بوده است. این پژوهشگران موفق شدند حامل‌های آنتی ژن‌های توموری سرطان سینه را تولید کنند.
نظر شما