به گزارش خبرگزاری مهر، يكي از بزرگترين مبارزه طلبي هاي هر رابطه عاشقانه اي طرز برخورد صحيح با تفاوت ها و اختلاف سليقه هاست. اغلب يك اختلاف عقيده جزيي در يك گفتگو، بدون هيچ پيش زمينه و هشدار قبلي، تبديل به يك دعوا مي شود و اين دعوا مبدل به جنگي واقعي مي گردد. ناگهان زن و مرد ديگر با لحني محبت آميز با هم حرف نمي زنند و شروع به توهين كردن به هم مي كنند. آنها به هم سر كوفت مي زنند، به هم تهمت مي زنند خواسته هاي متفاوتي نسبت به هم ابراز مي كنند، به هم بي محلي كرده و هيچ يك به ديگري اعتماد نمي كند.
وقتي رابطه زن و مرد اين چنين به خشونت كشيده مي شود، نه فقط احساسات آنها جريحه دار شده بلكه كل رابطه شان هم صدمه مي بيند. داشتن ارتباط صحيح، مهمترين عنصر يك رابطه است و يك دعوا و مشاجره مي تواند خانمان برانداز باشد. هر قدر ما به كسي نزديك باشيم، آسان تر مي توانيم او را ناراحت كرده و يا توسط او ناراحت و دلخور شويم.
اين اختلاف نظرها و سليقه ها نيستند كه باعث ايجاد درگيري مي شوند، بلكه چگونگي بيان آنها مشكل سازمي شود. يك گفتگوي مشاجره آميز حتما نبايد نهايتا باعث ناراحتي طرفين شود بلكه مي تواند به شكل يك گفتگوي دوستانه انجام شود كه در آن اختلاف نظرها توضيح داده مي شوند.
مردان زماني باعث شروع يك مشاجره مي شوند كه احساسات يا عقايد زن را جدي نمي گيرند. آنها اصلا متوجه نيستند كه چه لحن تحقيركننده اي پيدا كرده اند. مثلا اگر مرد بگويد "ول كن بابا، نمي خواهد زياد به اين مسئله اهميت بدي" مي تواند احساسات زن را بي ارزش جلوه دهد. شايد براي مرد شنيدن چنين جمله اي حركتي صميمانه باشد، اما براي زن بسيار توهين آميز و ناراحت كننده خواهد بود.
مردان اكثرا سعي مي كنند عصبانيت زن را با گفتن جملاتي مثل "اوضاع اين قدرها هم بد نيست"از بين ببرند. نهايتا هم با ارائه يك راه حل، انتظار دارند كه زن فورا آرام گرفته و احساس خوشبختي كند آنها متوجه نيستند كه زن احساس مي كند تنها گذاشته شده است. اگر مرد به زن حق عصباني شدن را ندهد، زن هم نمي تواند راه حل او را بپذيرد.
اغلب اين مسئله پيش مي آيد كه مرد كاري را انجام مي دهد كه زن را عصباني مي كند، بعد مرد به طور غريزي مي خواهد به زن كمك كند و براي اين كار به او مي گويد كه اصلا علتي براي عصباني شدن و جود ندارد. مطمئنا او دليلي منطقي، درست و كاملا عاقلانه براي انجام كارش دارد و همين را به زن توضيح مي دهد. او اصلا متوجه نمي شود كه به زن اين احساس را مي دهد كه زن حق عصباني و ناراحت شدن را ندارد وقتي كه مرد همه چيز را براي زن توضيح مي دهد زن فقط فكرمي كند كه مرد اصلا به احساسات او اهميتي نمي دهد.
براي اين كه زن بتواند دلايل منطقي مرد را بفهمد، بايد اول احساس كند كه مرد به دلايل منطقي او براي عصباني شدن اهميت مي دهد.مرد اول بايد توضيحاتش را براي خودش نگه داشته و چيزي نگويد. فقط لازم است كه او زن را جدي بگيرد تا زن، ديگر احساس ياس و درماندگي نكند.
البته ايجاد اين تغيير رفتاري كارآساني نيست و نياز به تمرين دارد، اما غير ممكن نيست. مردان اول به طور غريزي و با تويه و توضيح كارهايشان تلاش مي كنند نگراني ها، سرخوردگي ها و ناراحتي هاي زنشان را از بين ببرند و از عصبانيت او جلوگيري كنند. البته مرد قصد ندارد اوضاع را و خيم تر كند. اگر او متوجه شود كه عكس العمل غريزي اش نتيجه اي كاملا بر عكس خواهد داشت، شايد بتواند خودش را تغيير دهد. يك مرد بايد تجربه كسب كرده و نتيجه گيري درستي داشته باشد، تا متوجه شود چه عكس العملي نسبت به زنش درست است و چه عكس العملي درستی است. او فقط با اين روش مي تواند خود را تغيير دهد.
در نتيجه مي توان گفت كه در موقعي مرد بدون اينكه متوجه باشد با طرز بيان بي ملاحظه خود، همسرش را ناراحت مي كند و بعد از اين كه او ناراحت شده است دلخور مي شود. مرد دچار اين اشتباه مي شود كه فكر مي كند زن با محتواي حرفهاي او مخالف است اما در حقيقت اين طرز بيان اوست كه باعث رنجش زن مي شود از آنجايي كه او عكس العمل زن را نمي فهمد، به جاي اينكه لحن صحبتش را عوض كند شروع به دفاع از عقيده اش مي كند.
نظر شما