وقتی چشمها با روشنای دل گام بر می دارد/ بهترین لحظه ام هنگام کوهنوردیست

به گزارش خبرنگار مهر، یادم می آید وقتی کوچکتر بودم، با دیدن یک عزیز روشندلی که عصای سفیدی به دست دارد، به خودم می گفتم 100 متر را با چشمان بسته راه می روم، تا خودم را جای او بگذارم و ببینم چطور است، اما دلم تاب نمی آورد و هنوز چند ده متر را طی نکرده چندین بار پلک زده بودم.

شاید خیلی از افراد دیگر هم تجربه چنین خودآزمایی و همسان سازی سطحی شرایط را داشته باشند اما واقعیت این است که زندگی روشندلان بسیار متفاوت است از تجربه 100 متر راه رفتن با چشمان بسته آن هم با تقلب.

به مناسبت روز جهانی "ایمنی عصای سفید" که به احترام تمام روشندلان جهان و به پاس دستاوردهایشان همگام با همنوعان بینایشان، روز 23 مهر مصادف با 15 اکتبر را به نامشان نامگذاری نهاده اند، به سراغ همکلاسی روشندل دوران مدرسه ام رفتم که 4، 5 سالی را با هم همکلاس بودیم.

او به دلیل نبود مدرسه ای برای روشندلان در مقطع دبیرستان در کرج، در مدرسه عادی درس می خواند.

داریوش جوادی دانش آموز خوش تیپ، مودب و با انضباط دبیرستان قریشیهای کرج بود هرچند که بعدا به دلیل دانشگاه و تغییر محل سکونت خیلی وقت بود که همدیگر را ندیده بودیم اما تهیه این گزارش بهانه خوبی بود برای اینکه با هم بنشینیم و در راستای تهیه گزارش یادی هم از خاطرات خوش دوران دبیرستان بکنیم.

داریوش که متولد 1370 است و در منطقه عظیمیه کرج سکونت دارد، اکنون در زمره موفق ترین افراد روشندل استان البرز است.

در دوران مدرسه که همیشه جزء شاگردان ممتاز بود و خودش می گوید که این عنوان را هنوز در دوران دانشگاه هم حفظ کرده است.

او پس از کسب رتبه بسیار خوب در کنکور اکنون تقریبا ترم های آخر رشته حقوق را در دانشگاه می گذراند و در دانشگاه نیز مثل دوران مدرسه میان افراد عادی کسب علم می کند.

"داریوش جوادی در جمع برخی از همکلاسی های دانشگاهش"

آن زمان که داریوش با من همکلاس بود و در رشته ادبیات و علوم انسانی درس می خواندیم یادم هست که می گفت این رشته را به دلیل ماهیت حفظی بودنش برگزیده  است، چون با شرایطش منافاتی ندارد وگرنه علاقه به رشته هایی مثل ریاضی و تجربی هم داشته است.

داریوش همگی کتاب ها و دفترهایش به صورت "بریل" بود و هروقت معلم ادبیات به او می گفت متون یا اشعاری را بخواند، همه دانش آموزان سرتاپا گوش می شدند و همگی لذت می بردند و شعرهایی که داریوش می خواند را همه دانش آموزان زودتر حفظ می شدند.

همچنین مطالب دیگر را هم با ضبط صوتش، ضبط می کرد و با گوش دادنشان خودش را برایشان آماده می کرد، یادم هست که حافظه خیلی خوبی هم داشت و یک نقطه هم جا نمی انداخت و همیشه مورد تقدیر معلمان بود.

از داریوش که می نویسم، یاد اراده ای می افتم که همیشه در تلاش بود از پیشتازان کلاس عقب نیفتد و همراهشان بتازد، در بسیاری از مواقع معلمان او را در قالب الگویی برای شاگرد دیگر مثال می زد.

داریوش در این دیدار گفت که بعد از فارغ شدن از مدرسه شروع به نواختن موسیقی کرده و الان هم در گروه موسیقی روشندلان و افراد عادی، به اجرای موسیقی در کنسرت های گروهش می پردازد.

معلولیت محدودیت نیست

از او در مورد برنامه هایش پس از فارغ التحصیلی پرسیدم که گفت: در رشته حقوق قصد ادامه تحصیل دارم و همراه با آن هم قصد دارم دفتر وکالتی تاسیس کنم و با کمک آموخته هایم، به دفاع از حقوق همنوعانم بپردازم.

ورزش های مورد علاقه داریوش هم یکی دوچرخه سواری است و دیگری دو و میدانی که به صورت تفریحی آنها را انجام می دهد و می گوید اگر بسترش فراهم باشد دوست دارد که آنها را در درجه قهرمانی و پارالمپیک ادامه دهد.

داریوش در ادامه گفت: لذتبخش ترین لحظات در زندگی ام زمانیست که به همراه پدرم به کوهنوردی می روم.

او ادامه داد: اگر انسان های موفق برای رسیدن به اهدافشان راهی نیابند حتماً خود راهی خواهند ساخت. معلولیت فقط کمی کار را سخت تر می کند، اما اگر همت کافی داشته باشی مانع انجام کاری نمی شود. انسان همانقدر می ارزد که تلاش می کند.

شاید جالب باشد که بگویم علی رغم اینکه شماره تلفن همراه همدیگر را داشتیم ولی این باز هم داریوش بود که در نرم افزار گفتگوی تصویری و نوشتاری "اسکایپ" من را پیدا کرد و برایم پیغام فرستاد و باز هم دیدم که داریوش اینجا هم مرزهای تکنولوژی را در نوردیده است.

داریوش با نصب نرم افزارهایی که مختص خودش و دوستان هم طیفش طراحی شده، به راحتی از رایانه شخصی و تلفن همراهش استفاده می کند و اصطلاحا کاملا به روز است و البته آنلاین.

داریوش شاید نمونه بارزی باشد برای جمله معروف "معلولیت، محدودیت نیست" که همه مان به کرات آن را شنیده ایم و هرچند که روشندلان جامعه مان با غیرتی مثال زدنی، با وجود تمام کمبودها سعی دارند به مانند سایرین به اندازه سهم خود از جامعه، در جهت اعتلای آن نیز بکوشند، اما شاید دادن بسیاری از حقوق قانونی شان به آنها گامی اساسی در بهره گیری از توانمندی های عزیزانی باشد که گرچه به ظاهر از انجام عملی ناتوانند اما توانمندی های دیگری که در وجودشان موج می زند می تواند در جهت بهره گیری مفید از این قشر عقب نگاه داشته شده، در راستای اهداف جامعه، نقش موثری داشته باشد.

حقوق نابینایان

گفتنی است، بخشی از مفاد بیانیه ای که در 15 اکتبر سال 1950، همراه با روز جهانی نابینایان به تصویب رسید به شرح زیر است و به پیشنهاد داریوش قضاوتش را واگذار می کنم به شما که آن را بخوانید و با وضع موجود بسنجید.

-حق استفاده آزادانه و برابر از پیاده روها و خیابان ها

-حق استفاده برابر از وسایل حمل و نقل عمومی، هواپیما، کشتی، اتوبوس و قطار

-حق فعالیت و کار در بخش های دولتی و مدرسه ها با شرایط مساوی مانند دیگر افراد جامعه

-تشویق نابینایان از سوی دولت ها برای شرکت در امور اجتماعی و رفاهی

..............................

جواد کریمی