به گزارش خبرنگار مهر، نقاشی‌های مکرمه قنبری معروف به " ننه مکرمه " موجب شد تا به عنوان بانوی نمونه نقاش در سال ۲۰۰۱ توسط دوازدهمین کنفرانس ایران شناسی در دانشگاه دولتی سوئد، معرفی شود، این درحالیست که مکرمه قنبری تحصیلات دانشگاهی و سواد خواندن و نوشتن نداشت و دوره علمی هم نگذرانده بود، اما به خاطر نقاشی‌هایش به شهرت جهانی رسید.
جوشش درونی وی برای خلق طرح ها و تصاویر از همان زمان کودکی و به صورت بازی با گل و خاک خود را آشکار می ساخت.
وی که از سن 10سالگی شروع به کار کرده و روزگار پر شیب و فرازی را می پیمود تا سن 67 سالگی تصمیمی برای نقاشی کردن نداشت و در طول این سال ها 9 بچه تربیت کرده و به عنوان خیاط ، طبیب محل و... به فعالیت می پرداخت. تا زمانی که بر اثر یک حادثه شور و جوشش درونی وی نمود بیرونی یافت.
هم‌اکنون بیش از 30 درصد آثار مکرمه قنبری به فروش رسیده و در موزه‌های معتبر دنیا نگهداری می‌شود و کارشناسان هنر اروپا آثار قنبری را با نقاشی های شاگال مقایسه می کنند.
مکرمه قنبری، زن روستایی ساکن روستای دریکنده در استان مازندران است که در سن 64 سالگی شروع به نقاشی کرده و به تدریج آثارش شهرتی جهانی یافته و نمایشگاه‌های متعددی از نقاشی‌های او برپا شده‌اند.
راز نقاشی های ننه مکرمه
آثار «مکرمه قنبری» با نقاشی مارک شاگال، نقاش فرانسوی- روسی، مقایسه شده‌اند و پس از مرگ او، خانه‌اش با دیوارهای تماماً نقاشی شده، به موزه‌ای در روستای دریکنده تبدیل شده است.
اینکه آثار ننه مکرمه چگونه به یکباره از «گالری سیحون» و از آن پس در گالری‌های جهان سر در آورد، راز عجیبی دارد، وی که از 10 سالگی شروع به کار کرد و روزگاری پر فراز و نشیبی را پیموده بود و تا 67 سالگی تصمیمی برای نقاشی کردن نداشت، در اثر یک حادثه ، شور و جوشش درونی وی نمود بیرونی یافت.
مکرمه قنبری ، گاوی داشت که برای چرای آن مجبور بود روزانه مسافت طولانی راه بپیماید، پس از مدتی بیمار شد و فرزندانش که نگران سلامتی مادر بودند بدون اطلاع قبلی وی، اقدام به فروش حیوان کردند. پس از آن ، مکرمه بسیار غمگین شد و برای غلبه بر احساساتش به نقاشی پناه برد.
اولین نقاشی روی سنگ حک شد
وی که تحصیلات دانشگاهی و حتی سواد خواندن و نوشتن نداشت، بدون هیچ‌گونه آموزش رسمی ، دست به خلق تصاویری فوق‌العاده زد. اولین کارش، تصویری از یک حیوان بود که روی سنگ نقاشی کرد، سپس تمام دیوارهای خانه، درها، کدوهای حلوایی و هر آنچه را می توانست پیدا کند، انباشته از طرح و رنگ می‌کرد. زمانی که یکی از پسرانش برای ملاقات ماهانه مادر از تهران به روستا می‌آمد برای وی رنگ و کاغذ خرید.
از همان روز که 67 ساله بود تا پیش از مرگ، به شکل خستگی ناپذیری نقاشی می‌کرد و اکنون تمام خانه‌اش مملو از نقاشی‌هایی است که هر کدام راوی داستانهای مختلف از کتاب‌هایی چون ، قرآن مجید ، شاهنامه فردوسی ، منظومه‌های لیلی و مجنون ، فرهاد و شیرین ، امیر و گوهر و زندگی خود نقاش است.
نقاشی های ننه مکرمه در گالری سیحون
اولین نمایشگاه «مکرمه قنبری» در سال 1374 شمسی در گالری سیحون برپاشد و پس از آن هر ساله چنین نمایشگاه‌هایی را در همان گالری و گالری « دی» برگزار می‌کرد، همچنین در سال 1384 نمایشگاه نقاشی او در لس‌آنجلس برپاشد، وی در جشنواره فیلم رشد جایزه مخصوص هیات داوران به همراه جایزه ویژه جشنواره ادبی - هنری روستا را دریافت کرد و در سال 2001 میلادی به عنوان بانوی نقاش سال از طرف «بنیاد پژوهش‌های زنان» انتخاب شد.
نقاشی‌های وی بدون پیرایه و بدون شائبه و بدون گشودن هیچ یک از کتاب‌های هنری اروپایی و آمریکایی ، تنها از درون وی جوشش کرده و با صداقت تمام برصفحه جاری شده است . صداقت، پاکی و صمیمیت از بزرگترین ارزش‌های هنری «مکرمه» در بیان اندیشه‌هایش است.
نقاشی‌های او با هر تماشاچی صاحب شعور و درک هنری ارتباط برقرار می‌کند. وی با بهترین نوع بیان و ساده ترین تصاویر، موفق شده فضای اطراف زندگی خود اعم از درد و رنج ، آمال وآرزوها و ... را به خوبی نمایش دهد. نقاشی‌هایش پر از رنگ‌های متنوع است، کاری که در بسیاری از کارهای نقاشان اخیر دیگر به چشم نمی آید.
او هنر را در طبیعت ، در بین مردم ، در کوه‌ها و صحراها ، در بین رنگ‌های به ارث رسیده از نیاکانش و نیز در درون خود، می دید و بر روی صفحه جاری می کرد.
«مکرمه قنبری» و یا «ننه مکرمه» در روز دوشنبه دوم آبان ماه 1384در 77 سالگی به دلیل عارضه سکته مغزی با جهان بدرود گفت و ما را با نقاشی‌های‌اش تنها گذاشت. این در حالی است که زادگاه‌اش را به دهکده نقاشی مبدل کرده بود و اکنون هم خانه‌ی او تبدیل به موزه شده و امیدوار باشیم که برای حفظ نقاشی‌های نگاشته شده بر دیوارهای آن خانه، تدابیر لازم به عمل آید و به این وسیله همت والای یک زن را برای همیشه در دل تاریخ ایران، به یادمان بگذارند.
«ننه مکرمه» پیرو هیچ سبک و سیاق خاص نقاشی نبوده و هیچ یک از ایسم‌های جهانی را هم نمی‌شناخته. نقاشی او ، خودجوش و خودآموخته بوده، اما در مقایسه با سبک‌های نقاشی قابل مقایسه هستند با سبک سوررئالیسم که به همین خاطر هم خیلی‌ها او را پسامدرن می‌خوانند.
نظر شما