به گزارش خبرگزاری مهر، موفقيت تحصيلي، بي ترديد مهم است چون هم به عزت نفس فرد كمك مي كند و هم در آينده باعث پويايي او مي شود. موفقيت تحصيلي تنها شامل بخشي از رشد فرزند ما مي شود و او بايد در زمينه هاي مهم ديگري رشد كند كه برخي از آنها عبارتند از رشد اجتماعي، عاطفي،اخلاقي،روحاني، جسمي، هنري، ابرازي و ربطي.
بچه صرفا كننده كار نيست بلكه انسان است و مسائلش تنها به موفقيت تحصيلي او محدود نمي شود. البته به ياد داشتن اين نكته در فرهنگي كه ارزش ها را بر اساس موفقيت ها تعريف مي كند، كمال را مي ستايد و به افراد موفق پاداش مي دهد،كار ساده اي نيست. يك انسان برجسته به چيزي بيش از نمره هاي خوب احتياج دارد.
اگر والدين از معلمين فرزندشان بخواهند كه موفقيت او را به طوركلي بسنجد، ممكن است به نتايج غير واقعي برسند. ممكن است بچه اي در تمام درس هايش نمره خوب بگيرد، اما اين دليل نمي شود كه بچه اي است مسئوليت پذير، سخت كوش، سازگار، شاد، خوش رفتار و موفق در زندگي آينده. بعضي از اين فرض ها ممكن است درست باشند، اما بعضي هم غلط هستند. والدين بهتر است موفقيت هاي تحصيلي فرزندشان را مرتبط با موفقيت هاي ديگر تلقي نكنند و زمينه هاي مختلف رشد كودك خود را مستقل از هم بسنجند.
چيز ديگري كه والدين بايد از آن بپرهيزند، معادله خطرناك والد و كودك است، مفهوم اين معادله اين است كه رفتار كودك به تربيت والدينش وابسته است و تربيت والدين را مي توان با عملكرد كودك محك زد. در نتيجه اگر كودك موفق باشد مي توان والد را به خاطر حسن انجام كارش تحسين كرد و اگر كودك موفق نباشد، بايد از والد به خاطر خرابكاري اش انتقاد كرد، اگر كودك را ملاك موفقيت والد بدانيم، دو پيامد ناخوشايند خواهد داشت؛ فشار بار مسئوليت ايجاد و جهه خوب براي والد بر دوش كودك مي افتد و كودك نيز مقصر وجهه بد والد خود شناخته مي شود.
والدين براي انجام مسئوليت هاي روزانه فرزندانشان احساس مسئوليت مي كنند و به همين دليل اهميت زيادي براي موفقيت خود در تربيت فرزندن قائل هستند. والدين نبايد موفقيت خود را با موفقيت تحصيلي كودك اشتباه بگيرد. آنان بايد با بياني محك و روشن به فرزندان خود بگويند كه مسئله موفقيت تحصيلي فرزند، مسئله اي مستقل از والدين اوست. والدين مي توانند بگويند"من نسبت به خودم به عنوان والد و تو به عنوان فرزندم،احساس خوبي دارم و اين احساس مستقل از موفقيت هايي است كه تو تصميم داري در مدرسه به دست بياوري. اگر موفق باشي خودم را تحسين نمي كنم و اگر موفق نشوي خودم را مقصر نمي دانم. مسئوليت من اين است كه به بهترين نحوه تو را راهنمايي و حمايت كنم،اما مسئوليت انتخاب هاي تو بر عهده خود توست.
بسياري از والدين براي تبريك گفتن به فرزندانشان از اين عبارت استفاده مي كنند"من به تو افتخار مي كنم" اما حتي بايد از بيان اين عبارت نيز پرهيز كرد. چون براي فرزند دو مفهوم دارد؛ اول تحسين والد از او و دوم رابطه والد و كودك كه مي تواند مضر باشد. مفهوم اين عبارت مي تواند اين باشد كه من به خاطر موفقيت تو،نسبت به خودم به عنوان يك والد احساس خوبي دارم كه به نوعي سود شخصي والد از موفقيت فرزند به حساب مي آيد. با شنيدن اين عبارت، كودك تشويق مي شود كه باور كند موفقيت شخصي او نه تنها به عزت نفس او كمك مي كند بلكه عزت نفس والدين را هم افزايش مي دهد. بر عكس اگر موفقيت هاي شخصي كودك كم شود ممكن است از اينكه ديگر مايه افتخار آنها نيست، دچار نا اميدي شود.
بيان اينكه "نا اميدم كرده اي"مي تواند اثرات مخربي داشته باشد. در چنين وضعي كودك كه به قدر كافي از عدم موفقيت خود رنج مي برد، بايد براي جلب رضايت والدينش تلاش كند؛ او باعث خراب شدن وجهه والدين شده پس بايد سعي كند كه اين كار خود را جبران كند تا والدين بتوانند دوباره عزت نفس خود را به دست بياورند. والدين بهتر است فرزند خود را طوري تحسين كنند كه او را گرفتار نسازد.آنها مي توانند بگويند"خوش به حالت"يا كارت را خوب انجام دادي."اگر والدين احساس كنند كه فرزندشان كمتر از ظرفيت خود عمل كرده است و مي خواهند اين موضوع را بر زبان بياورند، بهتر است هر گونه اشاره به ناراحتي شخصي خود را حذف كنند و مثلا بگويد؛فكر مي كنم بهتر بهتر از اينها مي تواني كار كني.
والدين بايد انتظارات خود را در خصوص موفقيت فرزندشان به ويژه نمرات آنها، به طور واضح بيان كنند و از هرگونه ابهامي بپرهيزند. بنابراين والدين بهتر است سطح موفقيتي را كه براي فرزندش واقع بينانه و براي خودش رضايت بخش است مشخص كند. والدين مي توانند بگويند"نمي دانم حداكثر نمره اي كه مي تواني بگيري چند است،اما حداقلي كه حاضرم از تو بپذيرم ...است.اگر از حداقل كمتر بگيري به تو كمك مي كنم تا نمره هايت افزايش يابد.
نظر شما