به گزارش خبرگزاری مهر، آیت الله جوادی آملی در کتاب "حماسه و عرفان" می آورد: مردي خدمت امام حسين(ع) آمد و گفت: مي خواهم گناه نكنم ولي نمي توانم. موعظه اي كن(تا مانع صدور گناه از من شود). امام(ع) فرمود: پنج كار را بكن و آن گاه هر چه خواستي گناه كن(وگرنه دست از گناه بكش)؛ جاء رجل إلي الحسين(ع) وقال: أنا رجلٌ عاصٍ ولا أصبر عن المعصية، فعِظْنى بموعظةٍ فقال(ع): «إفعل خمسة أشياء واذْنب ما شئت».
1 ـ روزي خدا را نخور و هر چه خواستي گناه كن.
2 ـ از ولايت خدا خارج شو و هر چه خواستي گناه كن.
3 ـ جايي پيدا كن كه خدا تو را نبيند و هر چه خواستي گناه كن.
4 ـ آن گاه كه ملك الموت براي قبض روح تو مي آيد اگر توانايي دفع او را داري و مي تواني از دست وي نجات پيدا كني، هر چه مي خواهي گناه كن.
5 ـ وقتي مأمور جهنم خواست تو را وارد جهنم كند اگر مي تواني داخل نشو و هر چه مي خواهي گناه كن.
ريشه قرآني حديث آن است كه قرآن كريم نيز از همين عامل به عنوان يكي از اهرمهاي تربيتي استفاده كرده است: ﴿قل اعْملوا فسيري الله عملَكم ورسولُه والمؤمنون وستردّون إلي عالم الغيب والشهادة فينبّئكم بما كنتم تعْملون﴾؛ پيامبرا به آنها بگو: هر كار خواستيد، بكنيد ولي توجه داشته باشيد كه در محضر و منظر خدا، رسول خدا و انسانهاي كامل كه مصداق بارز آن ائمهٴاطهار(ع) هستند قرار داريد و به زودي به عالم غيب و شهادت برمي گرديد و به شما خبر مي دهد كه چه كارهايي كرديد.
عارف عالَم را محضر خدا مي داند و او را شاهد، حاضر و ناظر بر جميع امور، اين اعتقاد نه تنها مانع صدور گناه و خلاف از او مي شود بلكه سبب آسان شدن تحمّل مصائب نيز مي گردد.
کد خبر 2180921
نظر شما