به گزارش خبرنگار مهر، رسول رسولی‌پور، عضو هیئت علمی دانشگاه خوارزمی در دهمین نشست از سلسله نشست‌های «من، دیگری، معنا» با عنوان «تکنیک ذن و تبتّل» که شامگاه سه شنبه به همت جهاد دانشگاهی در دانشگاه خوارزمی برگزار شد با قرائت آیات 1 تا 8 سوره مزمل اظهار داشت: خداوند پیامبر را در این آیات به عبادت شب هنگام توصیه می‌کند و می‌فرماید مسلماً نماز و عبادت شبانه سخت و با استقامت‌تر است و تو در روز تلاش مستمر و طولانی خواهی داشت و نام پروردگار خود را یاد کن و تنها به او بپرداز.
وی معنای تبتّل در آیه 8 سوره مزمل را انقطاع دانست و تصریح کرد: با توجه به اینکه عبادت شبانه و تأمل کردن سخت و دارای امتیازاتی است، می‌توان خدا را در روز نیز که فرصت، زیاد است، یاد کرد و در لحظاتی منقطع، خود را به سوی خدواند معطوف نمود.
استاد فلسفه دانشگاه خوارزمی ادامه داد: متاسفانه افرادی که تجربه عبادات دینی را ندارند، مکتب ذِن را ترجیح می‌دهند. در دین اسلام نیز شیوه‌هایی به ما تعلیم داده شده است تا از این طریق به آن انقطاع برسیم و خودمان را پیدا کنیم.
وی گفت: در دین اسلام نماز آن لحظه‌ی نشست و انقطاع برای انسان است که برای مدتی از محیط کثرت و پردردسر وارد محیط معنوی و الهی شود و این نیاز طبیعی انسان است که در سطح طویل روز ساعاتی را منقطع شود و و بر روی خویشتنِ گم شده ی خود متمرکز شود.
رسولی پور با تأکید بر اینکه اگر اهل شب زنده داری نیستیم به روز ایمان بیاوریم، تصریح کرد: همان طور که خداوند در قرآن می‌فرماید که شب زنده داری سخت است، روز را پاس بداریم و اهل صبح باشیم. اگر از شب شروع نکردیم حداقل حیات را با صبح آغاز کنیم.
وی با اشاره به اینکه خداوند انسان را به انقطاع در حیات روزانه و پرتلاش دعوت کرده است و به ما تکلیف نشده است، بیان کرد: تکلیف در یک نگاه به میزان وسعت وجودی و توان فیزیکی از سوی خداوند به انسان‌ها اعطا می‌شود و در نگاهِ دیگر طبق آیه‌ی «لاَ يُكَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا» خداوند نفسی را تکلیف نمی‌کند مگر اینکه به این نفس وسعت بدهد. در واقع از طریق نماز و انقطاع، وسعت وجودی پیدا می‌کنیم و انرژی زیستن در ما تجدید می‌شود. شما به انقطاع روزانه نیاز دارید که لحظاتی را در روز برای خودتان باشید. «در خاکدان ما گوهر زندگی گم است / آن گوهری که گم شده ماییم یا که اوست»
وی با قرائت آیه‌ی «لَیْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَکِنَّ الْبِرَّ» گفت: ما با مفاهیم بزرگ شده و زیر سیطره مفاهیم له گشته‌ایم و حقیقت هستیِ وجودمان را به خاطر مفاهیم از دست داده‌ایم. بر اساس قرآن، نیکی آن نیست که روی خود را به جانب مشرق و مغرب کنید؛ بلکه نیکی کسی است و فرد وجودی است.
این استاد فلسفه دانشگاه خوارزمی گفت: به تعبیر اگزیستانسیالیسم‌ها، وحشتناک‌ترین لحظه‌ی زندگی انسان، لحظه‌ی تصمیم است؛ چرا که در آن لحظه، تنها می‌شوی و خودت برای خودت هستی. یک بار در زندگی تصمیم بگیرید که وجدانتان چگونه در این زندگی راضی است و از زندگی لذت خواهد برد. روزها را با کارمان شروع نکنیم؛ بلکه روزها را با خودمان شروع کنیم و به خودمان ختم کنیم. چون ما نه در تاریکی شب، بلکه در روشنایی روز گم شده‌ایم و در روز، خودمان را نمی‌بینیم.
رسولی پور یادآور شد: خدا و پیغمبر در مورد ما صحبت می‌کنند و به ما می‌پردازند؛ اما ما نقد و تعبیر و تفسیر کرده‌ایم. به قول صفار حائری، فاجعه این است که قرآن که چراغ هدایت به سوی خداست، مانعی برای رسیدن به خدا شده است.
وی افزود: ما باید زمانی را هم به خودمان هم فکر کنیم. پیامبران خدا آمدند به ما تعلیم دهند و ما را رها کنند؛ اما ما خودمان را با عناوینی چون شیعه شدن و مسلمان شدن و ایرانی بودن، قفل و زنجیر کرده‌ایم و هرچه مفاهیم گفته می‌شود تا ما را خلاص کنند، نه تنها رها نمی‌شویم بلکه سنگین‌تر نیز می‌شویم.
رسولی پور در پایان گفت: زیبایی‌ها نه تنها در دین ما و در ادیان الهی، بلکه در همه گفته‌های ناب وجود دارد که ما این‌ها را تکلیف و بار برای خودمان حساب می‌کنیم؛ به طوری که این اسباب آمده تا به آگاهی و نجات برسیم.
نظر شما