رقابت پنهان واشنگتن ، پكن در فضاي ديپلماسي خاورميانه

به گزارش خبرگزاري مهر، اين موسسه مطالعاتي درپژوهش هاي اخيرخود در خصوص وضعيت استراتژيك چهار سال آينده ايالات متحده آمريكا در اين پژوهش پيش بيني شده است كه در چهار سال آينده، ايالات متحده آمريكا و جمهوري خلق چين ممكن است بر سر منافع مشتركشان در خاورميانه به سوي يك اقدام نظامي پرشدت حركت كنند و همزمان آمريكا ناچار است با پرونده هاي ديگري از جمله مساله مبارزه با تروريسم دست و پنجه نرم كند.

امري كه به باور نويسنده اين پژوهش رسيدن به اين نقطه و ناتواني آمريكا در برابر چين ممكن است به سالها سيطره واشنگتن بر منطقه خاورميانه پايان دهد.
 براساس متن منتشره قدسنا وبهره گيري ازديدگاه كارشناسان نظامي وسياسي جهان، انتشارخبرسفر يك هيات آمريكايي به چين و متعاقب آن اعلام خبر " آغاز گفت و گوهاي استراتژيك " ميان چين و آمريكا را در همين چارچوب ارزيابي مي كنند.

با اين وجود اما واشنگتن همچنان از قدرت يافتن "اژدهاي خفته آسيا" و ظهور دوبار "قدرت روسيه" به عنوان وارث قدرت شوروي سابق در جهان واهمه دارد، به ويژه انجام مانور نظامي مشترك اين دو قدرت در روسيه كه پنجشنبه هفته گذشته اولين مرحله آن به پايان رسيد بر شدت بيم و نگراني آمريكا افزوده است.

مانور نظامي مشترك چين و روسيه كه نخستين بار ميان اين دو كشور بزرگ انجام مي گيرد از يك سو درستي پيش بيني مركز مطالعاتي آمريكن اينتر پرايز را در خصوص نگراني هاي آينده واشنگتن ثابت مي كند و از ديگر سو ظهور ائتلافي جديد عليه يكجانبه گرايي آمريكا را خبرمي دهد.

در اين مانور مشترك بيش از ده هزار نظامي- عمدتاً چيني- در اقدامي كه ناظران آن را فرصتي براي عرضه توانمندي هاي نظامي مسكو در برابر مشتريان چيني (با علم به پيش بيني مركز مطالعاتي امريكن اينتر پرايز مبني بر احتمال برخورد نظامي پكن و واشنگتن در چهار سال آينده) خود ارزيابي كردند، مشاركت داشتند ، به ويژه اينكه چين اخيراً با ممنوعيت صادرات سلاح توسط اروپا به اين كشور مواجه شد و آمريكا نيز رژيم صهيونيستي را براي توقف همكاري نظامي با پكن تحت فشار قرار داد.

اين مانور به عقيده تحليلگران همچنين فرصتي است براي سربازان چيني تا توانايي هاي خود را در بكارگيري سلاحهاي جديد به نمايش گذارند.

اما آيا اين تنها هدف برگزاري يك مانور مشترك نظامي بي سابقه ميان روسيه و چين بوده است؟

ناظران سياسي معتقدند كه مانور موسوم به " مأموريت صلح 2005" داراي اهداف متعدد و پيام هاي مختلفي براي منطقه و جهان بوده است.

به رغم اطميناني كه پكن و مسكو به واشنگتن در خصوص انجام اين مانور مشترك ارائه كردند و آن را ارزيابي توان دوكشور در مواجهه با " نيروهاي تروريسم و جدايي خواه" اعلام نمودند اما حجم مانورها و نوع سلاح هاي به كار رفته شده در اين نمايش نظامي كاملاً با شعاري كه براي توجيه آن به كار گرفته شد، مغاير بود.

در اين مانور مشترك تعدادي از ناوهاي روسي عظيم الجثه از نوع " بي دي كي 11" و زير درياي هايي از نوع " تي يو 95 اس " به همراه بمب افكن هاي " تي يو 22 ام 3" و جنگنده هايي از نوع " اس يو 27 اس ام " به كار گرفته شدند.

سلاح هاي بكارگرفته شده در اين تمرين نظامي به عقيده ناظران سياسي بيش از اينكه مرتبط با شعار اين مانور (مقابله با تروريسم و جدايي خواهان) و يا بازخوردهاي داخلي براي مناطق نا آرام دوكشور يعني چچن (روسيه) و شين جيانگ يا تايوان(چين) باشد، پيامي آشكار به وراي مرزهاي دوكشور داشت، جايي كه آمريكا و رژيم صهيونيستي براي تصاحب اين منابع اين منطقه (خاورميانه) زمينه اشغال افغانستان و عراق را فراهم كردند.

تايوان (به عنوان يك مساله داخلي از ديد پكن) شايد از فرضيه بالا مستثني باشد چراكه مانور بالا مي تواند به عنوان پيامي از سوي چين به رهبران اين منطقه جدايي طلب محسوب شود، منطقه اي كه آمريكا پس از جنگ سرد (60سال پيش) تاكنون از استقلال آن به عنوان سدي در برابر پيشرفت كمونيسم حمايت كرده است.

اين منطقه اينك مورد اهتمام مركز امريكن اينتر پرايز قرار گرفته و معتقد است كه اگر واشنگتن منافع چين در منطقه خاورميانه را به رسميت نشناسد، تايوان مي تواند سنگ بناي يك برخورد نظامي ميان آمريكا و چين را در سالهاي آينده پي ريزي كند.

چين براي استمرار رشد اقتصادي خود نياز مبرم به مواد اوليه صادراتي از خاورميانه دارد منافعي كه آمريكا براي سيطره بر آن، به يك قدرت نمايي پرهزينه در افغانستان و عراق دست زده است.

در چنين شرايطي كه چين به عنوان يك غول در حال رشد اقتصادي جهان از هيچ تلاشي براي تضمين تهيه منابع اوليه اين رشد دريغ نمي كند، آمريكا پرونده هاي زيادي را در خاورميانه از جمله " اصلاحات در كشورهاي عربي " حل و فصل پرونده كشمكش اعراب و رژيم صهيونيستي " ، " پرونده سوريه" و دست آخر موضوع فن آوري هسته اي ايران را بدون در اختيار داشتن ابزاري براي تحقق اهدافش در دست بررسي دارد.

بسياري معتقدند كه فشار بر ايران براي خودداري از تلاش براي دستيابي به فناوري هسته يي نه آنگونه كه غرب مدعي است براي جلوگيري از دستيابي اين كشور به بمب هسته اي نمي باشد، بلكه در واقع جدال پنهاني قدرتهاي استعماري جهان براي سيطره و سلطه بر منطقه خاورميانه و منابع ثروت خدادادي آن است، جايي كه ايران به عنوان يك قدرت منطقه اي بي رقيب مانع جدي بر سر سياست هاي سلطه طلبانه آمريكا و رژيم صهيونيستي محسوب مي شود.

با اعتراف موسسه امريكن اينتر پرايز به چالش هاي چهار سال آينده آمريكا در منطقه خاورميانه آيا اين كشور خواهد توانست، چندين پرونده پيچيده را به زعم خود حل و فصل نمايد؟ آيا اين كشور رشد فزاينده قدرت چين و روسيه را به كناري خواهد نهاد و با توجه به مشكلاتش در عراق و افغانستان به پرونده هايي خواهد پرداخت كه تاريخ مصرفشان گذشته است؟