به گزارش خبرگزاری مهر، عبدالجبار کاکایی که به تازگی دبیر جشنواره شعر فجر نیز شده است دیدگاه خود را درباره این فیلم اینگونه بیان می‌کند: فیلم "شیار 143" یکی از بهترین آثار دفاع مقدسی بود که تا به حال دیده ام. این کار را از چندین جهت یکی از کارهای برجسته در زمینه جنگ می دانم. جهت اصلی آن بابت نگاه متفاوتی است که نسبت به جنگ شده است؛ نگاهی که کاملاً رنگ اقلیمی و بومی دارد و جدا از فضای ایدئولوژیک و قرائت مشهور تایید شده در مورد جنگ است.
وی می‌افزاید: این فیلم نشانگر انتظار طبیعی مادرانی است که در ادبیات دینی ما نیز دیده می شود. وقتی می خوانیم که در واقعه عاشورا از دل شکستگی و غمگینی برای از دست دادن فرزند می‌گویند که: "به خدا کمرم شکست." این حس طبیعی است که به انسان داده شده و باید در موقع و زمان لزوم بیان کند. بازی مریلا زارعی که با ظرافت تمام و بسیار زیبا توانسته است بطور کامل حس مادرانه ای را نشان دهد، مانیفستی از مادرانی است که چشم انتظار فرزندان خود هستند. تمامی این ها این اثر را به اثری برجسته تبدیل کرده است. احساس بسیار خوبی نسبت به فیلم داشتم.
کاکایی با اشاره به اینکه بسیار با فیلم گریه کردم، بیان می‌کند: من زبان خودم را در آن یافتم. انسان وقتی خودش را در صحنه می بیند، لذت می برد. قبلاً این حس را در شعرهای خودم تجربه کرده بودم اما این مساله را در جاهای دیگر مخصوصاً در فیلم هایی در مورد جنگ کم دیده بودم. این نگاه شاید در شخصیتی در فیلمی وجود داشت اما اینکه نگاه کلی یک فیلم باشد به این شکل ندیده بودم. نگاهی بدون شعار و بدون تاثیرپذیری از نگاه های سیاسی، نگاهی که توام با احترام است. دلواپسی و نگرانی در این نگاه وجود دارد. به ترتیب همان شعری که شنیده ایم که "بس کنید، بس کنید، فکری به حال مادرهای دلواپس کنید" من این مادران را با چشمان خودم دیده بودم. مادرانی که ضمن احترام به دفاع مقدس هر چند شاید زندگی شان ایدئولوژیک هم نبود اما باز دلواپس فرزندان خود بودند.
این شاعر ادامه می دهد: در این فیلم نیز زنی وجود دارد که در کمال هوشمندی از اینکه فرزندش در راه وطن شهید شده است احساس خسران نمی کند اما عواطف انسانی اش را آشکار می کند. اگر ما در فیلم های جنگی مان این کار را نکنیم و عواطف انسانی را نشان ندهیم در هیچ جای جهان صدایمان قابل اعتنا نخواهد شد. باید از این قرائت های رایج جنگ بیرون بیاییم و نگاهی انسانی داشته باشیم. در کل حس این فیلم به اشعار خودم بسیار نزدیک بود. بسیاری زیر نگاهی مشکوک و نامطمئن به شعرهای من نگاه می کنند و اینکه آرمان ها را غلوآمیز در شعرهایم نشان نمی دهم.
از جمله نقاط قوت فیلم، زبان آن است. لهجه ای که انتخاب شده بود با نگاه اصیل بومی به جنگ کاملاً سنخیت داشت. اقلیمی که انتخاب شده بود. همچنین معدن در نگاه من شاعر انتخاب استعاری و نمادین بود از جنگ. مس هایی که در کوره جنگ به طلا تبدیل می شدند. مس هایی که گداخته شدند تا طلا ساخته شود. بازی اکثر بازیگرها بسیار خوب بود. موسیقی فیلم بسیار خوب بود. بنده آقای سخاوت دوست را می شناسم و یکی از بهترین کسانی است که دیده ام چرا که هر چه از ایشان شنیده ام موفق بوده است.
و کاکایی در پایان می‌گوید: به شدت جای این فیلم در جشنواره فجر خالی است. نه در این جشنواره بلکه در هر جشنواره ای جای چنین فیلمی خالیست. اگر می توانید صدای من را به مسئولان برسانید بگویید که چنین فیلمی با این نگاه بومی و اقلیمی نسبت به جنگ حیف است که در جشنواره نباشد.
نظر شما