بیمارستان کودکان تبریز تخت خالی ندارد/ کودکان بیمار هم به صف های انتظار پیوستند

به گزارش خبرنگار مهر، شنیده ام که بیمارستان کودکان تبریز چند ماهی است که وضعیتش نسبت به قبل بدتر شده است و تصمیم دارم تا گزارش متفاوتی از این بیمارستان تهیه کنم و برای همین به خیابان ششگلان تبریز که بیمارستان در آن قرار دارد، می روم.

از همان ابتدا که وارد خیابان ششگلان می شوی دلت می گیرد، مناظر متفاوت و ناراحت کننده ای می بینی، از ورودی نامناسب بیمارستان که عبور می کنی، ویلچرهایی می بینی که بزرگترها روی آن ننشسته اند، بلکه کودکان معصوم به کمک آنها به بیمارستان انتقال داده می شوند.

ساختمانی قدیمی با روشنایی کم و فضای دلگیر

بیمارستان که ساختمانش قدیمی است، نمی دانم چرا در زلزله سال گذشته ارسباران فرو نریخته، حیاطش دل باز نیست، من هم دلم با دیدن این مناظر می گیرد چه رسد به بچه ها، دیوارهایش قدیمی است و محیطش خسته کننده است.

بغضم می گیرد و به زور خود را به بخش ها می رسانم، وقتی فضای شلوغ سالن بزرگ بیمارستان را می بینی، فکر می کنی که دیگر کودک سالمی آن بیرون باقی نمانده و انگار همه ی بچه های ایران، یک جا بیمار شده اند.

پسر بچه ای را می بینم که بغل پدرش به خواب رفته، وضعیت چهره ی پدرش نشانگر همه چیز است، انگار این پدر و پسر منتظر خالی شدن یک تخت هستند، پدرش می گوید که تمام تخت های بیمارستان پر است و جایی برای پذیرش بیمار جدید ندارند.

نمیدانم این چند تا عکس تام و جری معروفی که در دیوار اتاق های تاریک بیمارستان خود نمایی می کند، مرهم زخم های این کودکان بی گناه شده است یا خیر!

پدر و مادرهای کودکان چشم انتظار خیّران

شنیدن صدای خنده ی چند دختربچه از یکی از اتاق ها توجهم را به خود جلب می کند، انگار مهمان دارند، به اتاق می روم و چند آقا و خانم خیّری را می بینم که به بچه های بیمار پدر و مادرهای مستضعف کادو و اسباب بازی آورده اند، اسباب بازی این بچه ها را آنچنان خوشحال کرده که گویی اصلا بیمار نیستند و حالشان کاملا خوب است.

به سراغ مادر یکی از کودکان می روم تا از وضعیت جسمی کودکش جویا شوم، این خانم به محض اینکه می شنود خبرنگار هستم بغضش می شکند و شروع به گریه می کند.

این مادر بیشتر شبیه مادر بزرگ بچه می خورد، ولی انگار سختی روزگار پیر و شکسته اش کرده، از خیّران تشکر می کند و می گوید: بستری کردن ماهانه دخترم 600 هزار تومان هزینه دارد و من نمی توانم این هزینه را پرداخت کنم.

مردم با دیدن رکوردر در دستم متوجه تهیه ی گزارش می شوند و در یک لحظه سرم شلوغ می شود، انگار خیلی حرف ها برای گفتن دارند؛ هر کسی چیزی می گوید و گلایه ای از وضعیت بیمارستان می کند.

هزینه ی یک نسخه بالای 300 هزار تومان است

حرف های جالبی می زنند، یکی می گوید دولت چرا در چند سال اخیر که بیمارستان به این وضعیت دچار شده کمک نمی کند، یکی دیگر نسخه ی کودک سرطانی اش  را نشان می دهد که هزینه ی نسخه بالای 300 هزار تومان است.

یکی دیگر از والدین ک کودکش تالاسمی است می گوید 17 ماه است که متوجه شده ام کودکم تالاسمی است و در این مدت هزینه نگهداری و درمانش خیلی زیاد است و واقعا کم آوردم مگر یک راننده تاکسی چقدر در آمد دارد.

200 تخت ناکافی بیمارستان

پرستار مسنی با بیان اینکه بیمارستان نزدیک به 50 سال عمر دارد، می گوید: در این چند دهه ای که من اینجا هستم این بیمارستان مشکلات زیادی دارد و در افزایش تخت ها و مجهز کردن بیمارستان کار زیادی انجام نشده و همان 200 تخت به بیماران ارائه سرویس می دهد.

وی شرایط این بیمارستان را با بیمارستان های بزرگسالان خیلی متفاوت بیان می کند و می گوید: این کودکانی که اینجا بستری هستند، آینده سازان مملکت به حساب می آیند و صدمه دیدن آنها همزمان است با به خطر افتادن آینده ی این کشور بوده و چون این مرکز تنها بیمارستان تخصصی کودکان در استان است به این دلیل از هر گونه امراض در این بیمارستان وجود دارد.

پرستار دیگری هم با حالت عصبانی می گوید که چند سالی است بیمارستان پر بوده و تخت خالی برای پذیرش بیمار جدید وجود ندارد و به تازگی تعدادی از کودکان تالاسمی برای خونگیری باید به بیمارستان شهید مدنی بروند.

وی بهبود وضعیت این بیمارستان را نيازمند عزم عمومي بین مسئولان، مردم و نهادهای خیریه می داند و ادامه می دهد: هر سال تعداد بیمار افزایش می یابد و برعکس عوض اینکه تعداد تخت ها افزایش یابد ، کمتر هم می شود.

تنها5 درصد موقوفات استان صرف امور درمان بیماران می شود

در این حین مدیر کل اوقاف و امور خیریه استان را می بینم که به مناسبت هفته وقف در حال دلجویی از کودکان بیمار و خانواده هایشان است جلو رفته و از وی در خصوص هزینه کرد موقوفات در بخش در مان می پرسم که وی در جواب سئوالم با تاکید برلزوم اختصاص کمک های مردمی به کودکان بیمار نیازمندمی گوید: بخشی از کمک های مردمی و موقوفات صرف تجهیز بیمارستانها و نیز پرداخت هزینه بیماران نیازمند می شود.

وی افزود: 100 میلیون تومان برای کمک به این بیمارستان و بیماران نیازمند در آن هزینه می شود.

حجت الاسلام سید شهاب حسینی با اشاره به اینکه اداره کل اوقاف و امور خیریه استان با رویکرد جدید، تحت عنوان نهضت تندرستی در پیش گرفته سعی در کاهش هزینه های بیماران نیازمند دارد.و از موقفین عزیز درخواست داریم تا ما در این امر یاریگر باشند.

مشکل اصلی؛ کمبود تخت/ نهادهای مردمی وارد عمل شوند

رئیس بیمارستان کودکان تبریز نیز با بیان اینکه مشکل اصلی بیمارستان کمبود تخت و فضای فیزیکی است، می گوید: اتاق ها کوچک هستند و استانداردهای تعداد بیمار مشخص در این اتاق ها رعایت نشده است.

وی با اشاره به اینکه در این چندسال اخیر با افزایش تقاضا از کشورهای دیگر و نیز استان های همسایه شاهد پر شدن همه ی تخت ها هستیم، گفت: نهاد های مردمی و حمایتی وارد عمل شوند و به بیمارستان کمک کنند، چراکه با این وضعیت اقتصادی فکر نمی کنم دولت بتواند کمک زیادی به تجهیز و افزایش مساحت این بیمارستان کند.

عبدلی درخصوص بخشهای درمانی تخصصی و فوق تخصصی این بیمارستان می گوید: این بیمارستان  یکی از قطب های اصلی مراکز درمانی کودکان است و شامل بخش های جراحی عمومی ، گوش، حلق و بینی،ICU  ، مراقبتهای ویژه ( نوزادان و طفال ) داخلی ، اعصاب ، گوارش، کلیه، ارولوژی، بخشهای عفونی و چند بخش دیگر است.

وی با تاکید دوباره بر نبود تخت خالی در این بیمارستان ادامه می دهد: مکانی برای اسکان پدر و مادرهای کودکان که از شهرهای مختلف می آیند، وجود ندارد و آنها مجبورند چند برابر هزینه ی بیمارستانی را برای هتل ها در تبریز بپردازند.

عبدلی همچنین از همه ی رسانه ها می خواهد تا با اطلاع رسانی از وضعیت این بیمارستان در بهبود وضعیت آن کمک کنند و ادامه می دهد: اطمینان دارم که مردم دلسوز کشورمان از وضعیت این چنین بیمارستان هایی خبر ندارند و گرنه حتما برای کمک به این مکان ها می آمدند و برای همین در این زمینه اطلاع رسانی می تواند خیلی کمک کند.

وی تعداد بیماران بستری شده در بخش خون را به جهت ویژگی های خاص خود، زیادتر از استاندارد می داند و می گوید: ما در بخش خون مشکل کادر پزشکی و تخصصی نداریم و اصلی ترین مشکل برمی گردد به نبود تخت اضافی در بیمارستان که مشکلات زیادی ایجاد کرده است.

بخش شیمی درمانی و خون غم انگیز ترین بخش بیمارستان کودکان

وقتی نگاهم آدم به نگاه کودکان سرطانی یا تالاسمی و هموفیلی در هم می آمیزد جگرش می سوزد،کودکانی که چهره ی نازشان با ماسک ها پوشیده شده و با نگاه مظلومانه شان بغض گلویت را خیلی راحت می شکنند، اینجا دیگر از عکس های تام و جری در دیوارها خبری نیست و بیشتر کودکان یا در خواب هستند و یا بی هوش روی تخت افتاده اند.

با همه عوامل بیمارستان و کودکان ناز در رنج خداحافظی کرده و به طرف دفتر خبرگزاری می روم، پشیمانی اصلی ام از دست خالی رفتن به بیمارستان است، همان بیمارستانی که حتی دادن یک شکلات هم می تواند تلخی زبان بیماران رنجور معصومش را به شیرینی و خنده ی مهربان تبدیل کند. به امید آن روزی که هیچ کودک رنجوری به تخت بیمارستان نیافتد.

---------------------------------

گزارش از محمدرضا علی اشرفی