فاضل يوسفي در گفتگو با خبرنگار مهر افزود: نام محلی این گیاه انگلی "دار دوست" است که انگل طبیعی و بومی جنگلهای شمال است.
وی ادامه داد: اگرچه گسترش آن در روی درخت موجب خشک شدن درخت می شود ولی حضور آن در جنگل طبیعی و ضروری است.
وی بیان کرد: تنها چیزی که باعث می شود این گیاه مبدل به خطر و یک تهدید شود برهم خوردن تعادل زیست محیطی است که جنگل در طی سالیان طولانی به این تعادل رسیده است.
این کارشناس اظهار کرد: وقتی این تعادل برهم بخورد شاهد گسترش بیماری ها، قارچ ها، آفت ها و حتی گیاهان پارازیت نظیر "داردوست" یا عشقه هستیم.
یوسفی گفت: این گیاهان در فصل زمستان جزو محدود گیاهان سبز جنگل هستند که خزان نمی کنند و دامداران محلی جنگل نشین که دام هایشان بازده مناسب چون دام های اصلاح نژاد شده ندارند و دامدار توانایی پرداخت هزینه تغذیه دام را ندارد از گیاهان سبز اینچنین در فصل زمستان کمک می گیرد.
وی ادامه داد: گرچه گیاه دیگری به نام "دارواش" در جنگل های شمال موجود است که آن گیاه نیمه انگلی بیشتر به خوراک دام میرسد و از "داردوست" به دلیل خاصیت نفخ بسیار بالا و ضمنا بد بو کردن شیر گاو زیاد استفاده نمی شود ولی با این حال گاهی از این گیاه برای تغذیه دام در فصل زمستان که سبزینه ای وجود نداره بهره برده می شود و یکی از عوامل تکثیر و گسترش این گیاه در جنگل ها دام و دامدار های بومی هستند.
یوسفی تصریح کرد: مبارزه شیمیای در محیط طبیعی به هیچ عنوان توصیه نمی شود و از این رو تنها با ایجاد سیاست های پیشگیری و آموزش باید از توسعه این گیاه جلوگیری کرد، البته مبارزه بیولوژیک هم شدنی است ولی در این زمینه مطالعات زیادی صورت نگرفته است.
نظر شما