عباس عظیمی مدیرعامل موسسه هنرمندان پیشکسوت در گفتگو با خبرنگار مهر در مورد اتفاقات سال 92 و تجربه مدیریت خود در موسسه هنرمندان پیشکسوت گفت: سال گذشته برای ما سال متفاوتی بود و به خاطر ویژگی‌های خاص آن، ملاک‌های ارزیابی متفاوتی را هم می طلبید. طبیعی است میزان موفقیت ما در برقراری ارتباط با هنرمندان، جلب اعتماد و همکاری ایشان، همچنین انجام اقداماتی که به ثبات و استقرار بیشتر موسسه از نظر اجرایی و فنی می انجامید، در سال اول فعالیتمان بسیار با اهمیت بود.
وی افزود: توجه داشته باشید موسسه‌ای نوپا با ناچیزترین امکانات اجرایی شکل گرفته است. موسسه‌ای که گاهی نه تنها حمایت نشده بلکه با چالش‌ها و مخالفت‌های جدی هم مواجه بوده است بنابراین امروز وقتی تنها بعد از یک سال به حدی از استقرار و جاافتادگی رسیده‌ایم که هم در بین هنرمندان و هم از نظر جایگاه اداری در حد یک سازمان چندین ساله هستیم جای شکر دارد و این از الطاف الهی است.
عظیمی در مورد آینده پیش‌روی موسسه هنرمندان پیشکسوت به ویژه در سال 93 بیان کرد: احساس من این است که به یاری خداوند روزهای روشنی پیش‌روی موسسه است. ما سرمایه بالقوه‌ای چون اعتماد و همکاری بزرگترین و شاخص‌ترین هنرمندان این سرزمین را پشت سر خود داریم و تلاش می‌کنیم که با بهره‌گیری از این توان و برنامه‌ریزی دقیق و اصولی، شرایط را برای نزدیک شدن به اهداف اصلی و اساسی موسسه فراهم کنیم.
وی در پاسخ به اینکه چه نمره‌ای به مدیریت خود در سال گذشته می‌دهید؟ گفت: طبیعی است که هیچ‌کس نمی‌تواند نمره درستی به کار خودش بدهد. من ترجیح می‌دهم این سوال را به سلیقه خودم تغییر دهم و در پاسخ به شما بگویم که به عشق و انگیزه‌ام به این کار نمره 20 می‌دهم.
مدیرعامل موسسه هنرمندان پیشکسوت ادامه داد: بی‌اغراق بگویم که این شغل برای من به هیچ عنوان جنبه اداری ندارد و تجربه‌ای کاملا متفاوت در طول دوران خدمتم محسوب می‌شود. امیدوارم که هنرمندان عزیز عضو موسسه هم به خوبی این احساس و عشق من را دریافته باشند. بی‌اغراق بگویم برای پیگیری امور این موسسه، من تمام الگوهای کلیشه‌ای و رایج مدیریت را از یاد برده‌ام.
وی در مورد اتفاقات خوب سال پیش که در حوزه مدیریتش افتاده است، توضیح داد: اتفاق خوب در سال گذشته زیاد داشتیم. به دست آوردن مکان بعد از 4 ماه تلاش، رسیدن اولین کمک‌های مالی پس از 8 ماه دوندگی مستمر، ملاقات گرم و صمیمی در منازل هنرمندانی که شاید ابتدای کار حتی حاضر به پاسخگویی تلفن‌های ما نبودند و از همه این ها به یاد ماندنی‌تر، جمع گرم و با شکوه هنرمندان در جشن تولد یک‌سالگی موسسه بود که برای ما بیانگر خیلی از ناگفته‌های شیرین و دوست داشتنی بود.
عظیمی دیدن چهره رنجور زنده‌یاد محمود استاد محمد را بدترین اتفاقی که برایش در سال 92 افتاده دانست و در پایان سخنانش گفت: بدترین روزهای سال گذشته روزهایی بود که خبر درگذشت هنرمند عزیزی به ما می‌رسید اما صحنه‌ای که از خاطرم نمی‌رو، آخرین دیدارم با هنرمند فقید محمود استادمحمد بود که روی تخت بیمارستان از شدت درد به خود می‌پیچید و دم نمی‌زد. خیلی وقت‌ها که به دلایلی خسته می‌شوم سراغ دست‌نوشته ایشان می‌روم که روزهای آخر برایم نوشتند و انگار نفس دوباره‌ای می‌گیرم و همه چیز فراموش می‌شود. انگار چیزی از درون می‌گوید، دوباره باید شروع کرد.
نظر شما