بسيجي جانبازحسين رضوان افزود : به تظر من به مهمترين بخش مورد نياز ايثارگران ورزمندگان و جانبازان كه بعد معنوي و ارزشي بود توجهي نشد وبيشتر مسئولين مربوطه فقط به قضاياي مادي توجه كردند و فكر كردند كه مشكل ماُلي ايثارگران و جانبازان مشكل اصلي آنان است در حالي كه به بعد معنوي و ارزشي قضيه هيچ توجهي نداشتند.
وي با تاكيد بر اينكه تمهيدات مادي انديشيده شده نيز نتوانست حتي نيازهاي معيشتي آنان را برآورده سازد گفت : تقريبا در اواخر جنگ دو قضيه مطرح شد يكي بحث سهميه اي بود كه به افرادي كه جبهه رفته بودند مي دادند و يكي بحث مجوزهايي بود كه براي تشكيل شركتها و موسسات توليدي و يا خريد سهام شركتها به افراد ايثار گر مي دادند ، اين كار در جهت حمايت از قشري بود كه در جنگ حضور داشته و زحمت كشيده اند بود. اما از آنجا كه خيلي بي برنامه و غير اصولي انجام شد چندان ثمر بخش نبود . خصوصا در بحث دوم يعني موضوع شركت ها و ... بگذريم كه البته خيلي ها با همين امتيازات هم مخالف بودند .
وي در پايان خاطر نشان ساخت : امتيازات در اين دو دسته ماند و تمام شد ولي هيچگاه به مهمترين بخش مورد نياز ايثارگران كه توجه معنوي و ارزشي بود عنايتي نشد و متاسفانه ديد جامعه به علت همين تمهيدات مادي كه اكثرا هم ناموفق بودند ، نسبت به ايثارگران عوض شد .
نظر شما