به گزارش خبرنگار مهر، مراسم رونمایی از رمان «زیر تیغت می‌آم» نوشته زویا طاووسیان، عصر یکشنبه 27 مهر در کانون فرهنگ و اندیشه برگزار شد.
در ابتدای این برنامه میثم امیری گفت: از این دست کتاب‌ها که نویسنده‌اش در حوزه دیگری تجربه تخصصی دارد، در کشور ما کم است. از این جهت کتاب «زیر تیغت می‌آم» اهمیت فرهنگی دارد. یکی از مسائل فراموش‌شده در کشورمان این است که نویسنده‌ها کمتر سفر می‌روند و روایت‌های ناب مشاغل مختلف را می‌شنوند. همین که خانم طاووسیان که خود پزشک است، در این کتاب برای ما از پزشکی می‌گوید، ارزشمند است.
وی افزود: جلسه رونمایی، جلسه نقد و گفتن ایرادات نیست. شاید رونمایی، جلسه دیدن نیمه پر لیوان باشد. خانم طاووسیان فکر کرده یکی از راه‌هایی که می‌تواند مردم را با جهان پزشکان آشنا کند، داستان و روایت است. این کوشش را به نفع جامعه ادبی و ادبیات می‌دانم.
این داستان‌نویس گفت: این کتاب قصه دارد. یعنی حاوی یک ماجرای پرکشش است و من را علاقه‌مند کرد تا صفحات پایانی آن را دنبال کنم. هسته مرکزی‌اش هم این است که «عاقبت خیاط توی کوزه افتاد». به نظرم داستان پایان‌بندی خوبی دارد و می‌تواند مخاطب را بگیرد. اما نکته منفی کتاب این است که لحن گزارشی دارد کاش نویسنده می‌توانست لحن داستانی ویژه‌ای به آن بدهد. نثر در مقاطعی ضعیف است. شخصیت اصلی هم در همه‌جای کتاب حرف می‌زند و ای کاش در مقاطعی سکوت می‌کرد.
در ادامه این جلسه، علی قنواتی گفت: این کتاب به عنوان سومین اثر خانم طاووسیان، نوید تولد یک نویسنده خوب و حرفه‌ای را می‌دهد. کتاب به لحاظ روایی، غنی است و یک درام خوش‌ساخت و خوب دارد. تا 10 سال پیش در فیلم‌ها، سریال‌ها و کتاب‌هایمان به دنبال یک درام خوب بودیم و به دنبال اثری بودیم که فراز و نشیب داشته باشد. به نظرم طی این 10 سال، درام دوباره بین ما متولد شده است. این روزها در فیلم‌سازی هم کارگردانی را داریم که متن‌هایش جزو بهترین درام‌ها در جهان است.
این روزنامه‌نگار ادامه داد: کتاب، داستان بسیار زیبایی دارد و به لحاظ سوژه و فضا، جا دارد تا از آن اقتباس سینمایی بشود. یک جنبه دیگر کتاب هم که به آن اشاره شد، جنبه استنادی‌اش به حرفه پزشکی است. به هر حال خیلی از مسائل پزشکی و جراحی در این کتاب به چالش کشیده شده است. در کل در توسعه‌یافتگی هر حوزه، چنین آثاری به ویژه نوع ادبی، کمک خواهد کرد. به نظرم خانم طاووسیان هرچه بیشتر بتواند از ویراستاران بهتری کمک بگیرد و تن به ویراستاری بدهد، اثر پخته‌تری خواهد داشت. به ایشان پیشنهاد می‌کنم عضو یکی از گروه‌ها و گعده‌های ادبی زیادی که در کشور وجود دارند، بشود.
طاووسیان نیز در این برنامه گفت: اوایل داستان‌نویسی‌ام، دغدغه‌ام این بود که چیزی که ذهنم را مشغول کرده و دغدغه‌ام است، بنویسم. زیاد هم به اصول حرفه‌ای توجه نمی‌کردم. اما حالا موضوع فرق می‌کند. یکی از منتقدان جدی‌ام خواهرم بود که چرا به سراغ چنین سوژه‌ای رفته‌ای؟ به هر حال پزشکان آن‌قدر با صحنه‌های اضطراب‌آور و تراژدی روبرو هستند که وقتی هم بخواهند تفنّنی داشته باشند، دوست دارند از این فضا دور شوند.
وی گفت: پاسخم چنین است که واقعیت این است که من همین را بلد هستم و از 18 سالگی در این فضا بزرگ شده‌ام. شخصیت داستان‌هایم حسی هستند و آدم‌هایی را که در داستان می‌خوانیدشان، همه را دیده و درک کرده‌ام.
نظر شما