کدام کشورها اچ آی وی مثبت‌ها را راه نمی‌دهند؟

مجله مهر: الجزیره برای شهروندانش که در کشورهای دیگر مشغول کار هستند یا نیروهای نظامی که به کشورهای دیگر اعزام می شوند، هنگام ورود به کشور تست اچ آی وی را اجباری کرده است. در آنگولا همه کسانی که به این کشور سفر می کنند، زمان گرفتن ویزای کار باید گواهی منفی بودن تست اچ آی وی شان را هم ضمیمه کنند. اما این قانون درباره ویزای ترانزیت و اقامت اجرا نمی شود.

حکومت کشور آنگویلا که از جزایر تحت سلطه انگلیس در دریای کارائیب به حساب می آید، برای عبور و مرور انگلیسی ها محدودیتی قائل نیستند اما خارجی هایی که به این کشور وارد می شوند باید هنگام ورود مسئولان کشور مقصد را از مثبت یا منفی بودن تست اچ آی وی شان مطلع کنند.

در آرژانتین قوانین مربوط به عبور و مرور مبتلایان به اچ آی وی، تبصره های زیادتری دارد. برای مسافرانی که زیر سه ماه در این کشور اقامت می کنند، هیچ محدودیتی وجود ندارد. اما برای اقامت طولانی تر یا حتی دائمی، نیاز به تست اچ آی وی وجود دارد. کسانی که بیماری آن ها وارد فاز آخر شده و علایم بالینی نمودار است، نمی توانند در آرژانتین ویزای کار داشته باشند و باید به کشور خود برگردند.

ارمنستان هم علاوه بر ممانعت از ورود مبتلایان به اچ آی وی، کسانی را که در طول اقامتشان در این کشور به ایدز مبتلا می شوند دیپورت می کند. هر چند که هنوز این قوانین در ارمنستان در حال بازنگری هستند تا سفت و سخت تر به اجرا برسند.

در استرالیا هم قوانین سختگیرانه ای برای عبور و مرور افراد مبتلا به ایدز و اچ آی وی مثببت وجود دارد. تمام مسافرانی که با ویزای توریستی و کار کوتاه مدت به این کشور سفر می کنند، باید گواهینامه سلامت داشته باشند. در مواردی که ویزای مسافر، اجازه اقامت بیش از یک سال را به او می دهد، گواهینامه سلامت او باید مورد بازنگری قرار گیرد.

در اتریش برای تردد مسافران مبتلا به ایدز محدودیتی وجود ندارد اما اقامت گرفتن این افراد، چون نیازمند گرفتن گواهی سلامت است، غیرممکن اعلام شده. در واقع اتریشی ها برای هر اقامتی که بیش از 6ماه طول بکشد این گواهی سلامت را درخواست می کنند.

در بحرین برای اقامت زیر 4هفته نیازی به ارائه گواهی سلامت نیست. حتی سوالی هم درباره ابتلای مسافر به بیماری های گوناگون پرسیده نمی شود اما اگر مسئولان این کشور متوجه شوند که مسافری اچ آی وی مثبت است، از حضور او در بحرین جلوگیری خواهند کرد. البته کارکنان سیستم دیپلماسی از این قاعده مستثنی هستند. در کنار همه این ها، کارمندانی که در این کشور در زمینه تغذیه یا پرستاری از بیماران و کودکان مشغول به کار هستند، نباید اچ آی وی مثبت باشند. در بلژیک قوانین قدری نژاد پرستانه به نظر می رسد. دولت این کشور، همه غیر اروپایی هایی را که برای تحصیل یا کار به این کشور سفر می کنند، از نظر ابتلا به ایدز می سنجد و برای مبتلایان به این بیماری ویزا صادر نمی کند.

در بولیوی، اقدامات پیشگیرانه در اولویت قرار دارد. مسئولان این کشور به تمام مسافران واکسن ایدز می زنند و در کنار آن برای اقامت های کوتاه یا بلند مدت هم تست خون درخواست می کنند.

بلغارستان تمام کسانی را که قرار است 30 روز یا بیشتر در این کشور بمانند، ظرف 72 ساعت از ورودشان به این کشور تحت آزمایش قرار می دهد. همچنین اتباع این کشور در صورتی که 30 روز از کشورشان خارج شوند، به محض بازگشت باید تحت آزمایش ایدز قرار گیرند.

در سفر به کانادا مسافرانی که کمتر از 6ماه در این کشور می مانند، نیازی به تست اچ آی وی ندارند. اما افرادی که برای طولانی مدت قرار است در این کشور سکونت داشته باشند، باید گواهی سلامتشان را ارائه کنند. مبتلایان به ایدز از کانادا دیپورت می شوند. با تمام این ها، کسانی که پاسپورت انگلیسی دارند، در سفر به کانادا از نظر سلامت و ابتلا به ایدز سنجیده نمی شوند.

در چین، هر خارجی که برای کار یا اقامت بیش از 6ماه به این کشور سفر می کند ظرف 20 روز باید از نظر ابتلا به اچ آی وی/ ایدز سنجیده شود.

در کلمبیا اما قوانین آنقدر سختگیرانه است که حتی برای اقامت کوتاه مدت افراد اچ آی وی مثبت هم ویزا صادر نمی شود.

در قبرس هر دانشجو، کارگر یا مسافر درمانی که به این کشور سفر می کند، باید از نظر ایدز و اچ آی وی سنجیده شود. بر اساس قوانین مهاجرتی این کشور، کسانی که به این بیماری مبتلا باشند در حد یک مهاجر غیرقانونی شناخته می شوند و به وزارت کشور قبرس ارجاع داده می شوند.

در آلمان کسانی که برای اقامت در باواریا درخواست می دهند یا مسافرانی که بیش از 4هفته در این کشور می مانند، نیازمند دادن تست اچ آی وی هستند.

در هندوستان، محدودیتی برای اقامت کوتاه مدت مبتلایان به اچ آی وی و ایدز وجود ندارد. اما اگر مسافری مایل به اقامت بیش از یک سال در هند باشد، باید مدارک سلامتی اش را ارائه دهد. این قاعده درباره دانشجویان خارجی هم صدق می کند.

در عراق اچ آی وی مثبت ها اجازه ورود به این کشور را ندارند. افرادی که به دعوت دولت وارد عراق می شوند، اما افرادی که زیر 15 روز در این کشور می مانند و کسانی که بالای 65 سال سن دارند از این قاعده مستثنی هستند.

در مالزی برای تمام کسانی که ویزای کار می گیرند حتی برای کارگران بدون مهارت هم گواهی عدم ابتلا به اچ آی وی لازم است. به خصوص برای مهاجرانی که از بنگلادش، پاکستان، اندونزی و فیلیپین به این کشور مهاجرت می کنند. افراد مبتلا به ایدز یا اچ آی وی مثبت از مالزی دیپورت می شوند.

در سوریه، خارجی هایی که برای کار یا تحصیل به این کشور مهاجرت می کنند، باید در یکی از سه مرکز ملی سنجش اچ آی وی سوریه حضور پیدا کرده و گواهی سلامت بگیرند. خارجی هایی هم که می خواهند با یک فرد سوری تبار ازدواج کنند، باید آزمایش ایدز بدهند.

در تایلند، با ورود افرادی که مبتلا به یک بیماری مسری هستند، مخالفت می شود اما در مرزهای این کشور، پزشکی برای سنجش بیماری وجود ندارد. با این حال چنانچه بیماری فرد مبتلا به ایدز یا اچ آی وی مثبت برای مسئولان تایلند مسجل شود، ویزای او باطل شده و به کشورش برگردانده می شود.

در امریکا با ورود فرد مسافر یا مهاجر مبتلا به ایدز مخالفت می شود مگر در صورتی که فرد برای دیدار با خانواده، درمان، شرکت در کنفرانس های علمی و مواردی از این دست قصد اقامت کمتر از 30 روز در امریکا را داشته باشد. امریکایی ها در صورتی که متوجه شوند مسافری در فرم های سفر به این کشور به دروغ اعلام کرده که به بیماری خطرناکی مبتلا نیست، با او مانند یک مجرم مهاجرتی برخورد می کنند و او را مجازات خواهند کرد.

با تمام این ها، در میان کشورهای دنیا، گزینه هایی هم هستند که برای عبور و مرور مبتلایان به ایدز یا اچ آی وی مثبت محدودیتی قائل نمی شوند و این بیماران می توانند بدون محدودیت به آذربایجان، آلبانی، بنگلادش، بنین، بوسنی و هرزگوین، برزیل، کامبوج، کامرون، شیلی، هنگ کنگ، جمهوری چک، دانمارک، استونی، اتیوپی، غنا، گواتمالا، گینه، هائیتی، اندونزی، ایرلند، جامائیکا، ایتالیا، ژاپن، لائوس، ماداگاسکار، سوایزلند، تانزانیا، ترکیه، زامبیا یا زیمبابوه سفر کنند.