اين نويسنده و پژوهشگر ادبيات در گفت و گو با خبرنگار فرهنگ و ادب مهر ، با بيان اين مطلب افزود : در بخش كاركرد روزه در ادب اندوزي و آموختاري - كه كاركرد آييني است - سروده هاي شاعراني مانند سعدي ، از فرارسيدن ماه روزه به شادكامي ونويد و از فرجام آن را با درد و دريغ توام دانسته اند .
دكتر ميرجلال الدين كزازي خاطرنشان ساخت : درمورد كاركرد ديگر روزه ، مي توان گفت كه كاركرد نهان گرايانه و نماد شناختي است و آن را بيشتر درسروده هايي كه گاهي قلندرانه هم خوانده شده است ، مي بينيم ، مانند پاره اي از غزلهاي خواجه شيرازكه در آنها به وارونگي از اين كه ماه روزه به فرجام آمده است ، با شادماني سخن گفته شده است .
وي در ادامه ياد آور شد : نكته اي بنيادين در اين ميان است ، اين دست شادماني ، كاركردي نمادين دارد ، اين سخنوران به راستي از فرجام ماه روزه شادمان نيستند و اين برخورد و كاركرد به شيوه سخنوري و زبان ويژه و رمزي اين سخنوران بر مي گردد ، چون آنان بيشتر به اندرونه رفتارهاي ديني و باورها مي نگرند .
اين نويسنده درپايان گفت و گو با مهر ، تصريح كرد : آنها مي خواهند بگويند كه بايد به آنچه از اينگونه رفتارها به راستي در نظر است پرداخت ، پوسته و پيكره چندان كار ساز نيست ، به سخن ديگر آنان بدين شيوه مي خواستند با پارسايي دين يا زهد ريايي كه در برون و پيكره ظاهر نهادينه شده است را بزدايند وگرنه به راستي خواست آنان اين نبوده است كه رفتارهاي آييني را بي ارج بشمارند .
نظر شما