روزهای پایان عمر موزه صنعتی 

اعتماد: تعطيلي موزه صنعتي در حالي است كه طبق اسنادي كه در ايسنا منتشر شده، طي سال‌هاي پس از فوت هنرمند فقيد در 13 فروردين 1385، اعتبارات مرمت و تعمير ساختمان 130 ساله موزه هم در بودجه سالانه جمعيت هلال احمر ديده شده اما مسوولان اين نهاد عمومي غير دولتي، صرفا به علت بي‌توجهي به اهميت نگهداري و حفظ اين مجموعه تاريخي، اولويتي براي اقدام هرچه سريع‌تر نسبت به مرمت و بازگشايي موزه صنعتي ايجاد نكرده‌اند. بي توجهي به اين موزه و آثار ماندگارش در سال‌هاي پس از درگذشت علي‌اكبر صنعتي در حالي است كه اين هنرمند در سال‌هاي حيات خود و در سال 1332 هم شاهد تخريب و بي‌حرمتي نسبت به آثار خود از سوي اراذل و اوباش بود. سال 1357 و در آستانه انقلاب و در سال 1357 هم حدود 120 اثر از زيباترين آثار وي نابود شد. وي همچنين در سال‌هاي پيش از فوت هم شاهد بي‌توجهي مسوولان موزه صنعتي بود چنان كه داوود غضنفري، داماد خانواده صنعتي به ايسنا گفته است: «وقتي به موزه رسيديم بيش از چهار دور تمام طبقه اول و مجسمه‌ها را نگاه كردند. كنار يك مجسمه ايستادند و قطرات اشك از گوشه چشمان‌شان جاري شد. نگاهم را بر مجسمه دوختم، دستان مجسمه بر اثر بي‌مبالاتي مسوولان موزه شكسته بود و درست زير مجسمه افتاده بود. مسوول موزه كه ما را همراهي مي‌كرد زود به دست و پا افتاد و گفت استاد همين امروز آن را مي‌چسبانم، تازه شكسته و دست كودكي با آن برخورد كرده است.»در حالي كه در تمام اين سال‌ها جمعيت هلال‌احمر قصد داشت از محل درآمد موزه براي تعميرات و مرمت آن هزينه كند، اما واقع شدن اين موزه در ميدان پرتردد شهر و در حالي كه اغلب رهگذران از اين ميدان، نه به قصد بازديد از ابنيه تاريخي واقع شده در اطراف ميدان توپخانه بلكه براي انجام امور اداري يا اقتصادي خود در آن اطراف پرسه مي‌زنند، در كاهش درآمدهاي موزه بسيار موثر بوده است و همين اتفاق و درآمدزا نبودن اين موزه عامل مهمي در كاهش رغبت مسوولان جمعيت هلال احمر براي صرف هرگونه هزينه بابت ترميم و مرمت و پيشگيري از تخريب‌هاي احتمالي موزه صنعتي بوده است. اسفند ماه سال گذشته، محمد حسين فرميهني فراهاني، مديركل ميراث فرهنگي و گردشگري استان تهران گفت: «بيش از يك سال است كه از جمعيت

هلال‌احمر كشور مي‌خواهم موزه استاد صنعتي را به اداره ميراث فرهنگي استان تهران واگذار يا اجازه مرمت آن را صادر كند؛ ولي آنها تاكنون به من هيچ پاسخي نداده‌اند و حتي اجازه مرمت هم نمي‌دهند.» اما در حالي كه موزه صنعتي چشم به راه دست نوازشي بر زخم‌هاي خود است، محمد رضا كارگر، مديركل اداره موزه‌ها و اموال منقول تاريخي سازمان ميراث فرهنگي گفت: «اداره كل موزه‌ها از نظر حقوقي نمي‌تواند به بحث نمايشگاه آثار استاد صنعتي وارد شود، ‌چون اين مكان موزه نيست و مكان نمايش آثار استاد صنعتي همان‌طور كه روي تابلوي آن نوشته شده، يك نمايشگاه است نه موزه. با اين وجود، دليل نمي‌شود كه عملكرد موزه‌يي اين بنا را ناديده بگيريم. متاسفانه اكنون ساختمان نمايشگاه استاد علي‌اكبر صنعتي در حال تبديل شدن به يك اثر ضدفرهنگي است حتي اگر هلال احمر موافقت كند، به‌صورت اماني و براي يك مدت مي‌توانيم اين ساختمان را از سازمان هلال احمر بگيريم و آن را احيا كنيم. بايد اميدوار باشيم كه اين پيگيري‌ها به نتايج خوبي برسند. در هماهنگي با اداره كل استان تهران، سوابق اين موزه و ساختمان آن بررسي مي‌شود و حتي اگر امكان داشت، به‌صورت مشاركتي اين موزه را احيا مي‌كنيم. ما بايد از هلال احمر بخواهيم كه به اين موزه رسيدگي شود.» موزه استاد علي‌اكبر صنعتي حالا و در اثناي بي‌توجهي مسوولاني كه صرفا وظايف يكديگر را گوشزد مي‌كنند، با درهاي باز و بدون هيچ منع و سدي به انبار شبانه دستفروش‌هاي اطراف موزه و فراموشخانه‌يي تبديل شده در حالي كه هنوز خبري از مجسمه‌هاي اين موزه شنيده نمي‌شود و معلوم نيست كه آنها در چه شرايطي نگهداري مي‌شوند. علاوه بر آنكه طي سال‌هاي گذشته، گودبرداري غيراصولي و ايجاد تونل مترو در ميدان توپخانه و گذر اين اتفاقات از زير موزه صنعتي، شرايط اين موزه را در معرض خطر جدي قرار داده چنان كه با هر بار عبور مترو از زير ساختمان تاريخي موزه لرزش‌هايي داخل موزه احساس مي‌شود.