به گزارش خبرگزاری مهر، مرثیه معروف منتسب به امام حسین (ع) در روایات و منابع تاریخی اینگونه آمده است:
یا دَهرُ اُفّ لَکَ مِن خَلیلِ
کَم لَکَ بِالاِشراقِ وَ الاَصیـلِ
مِن طالب وَ صاحِب قَتیل
وَ الدَّهرُ لا یَقنَــــعُ بِالبَـــدیلِ
و کُلُّ حَیٍّ سالِکٍ سَبیل
ما اَقربَ الوَعدُ اِلَی الرَّحیــلِ
وَ اِنَّما الاَمرُ اِلَی الجَلیـــــــلِ
ای دنیا! اف بر دوستی تو که بسیار از دوستان و خواستارانت را سپیده دمان و شامگاهان به کشتن می‌دهی و هرگز به بدیل آنان قناعت نمی‌ورزی. همانا کارها به خدای بزرگ واگذارده و هر زنده‌ای رهروی ناگزیر این راه است.
در روایات آمده است این سروده مشهور در شب عاشورا در کنار خیمه‌گاه امام حسین(ع) زمزمه می‌شود در حالی که یاران نزدیک امام مشغول صیقل دادن شمشیر خود و آن حضرت بوده‌اند.
این نوع سروده‌ها را از نظر تاریخی باید جزء پنهان واقعه عاشورا دانست که مواردی مانند رجزخوانی مسلم ابن عقیل را هم مورخان و پژوهشگران در این دسته قرار می‌دهند و به صورت کلی آثاری را در بر می‌گیرد که پیش از این رخداد عظیم خلق شده‌اند و کمتر نشانی از آنها نیز به دست آمده است.
