چراغ زندگي در نگاهش روشن است...

يادش مي آيد روزهاي سخت زندگي را و درس خواندنش را، ايامي كه با هزاران مشقت و تلاش پشت سر گذاشته شد و حالا دنيا براي او رنگ ديگري دارد .

امروز ، او به در كشوت معلم و استاد دانشگاه ، درس زندگي به بچه هايي مي دهد كه همانند خودش ، دنيا براي شان تاريك و سياه است .

افزايش جمعيت نابينايان كشور... 

به گزارش خبرنگار اجتماعي خبرگزاري مهر، بر اساس آمار سازمان بهداشت جهاني هم اكنون نزديك به 45 ميليون نابينا و نزديك به 180 ميليون نفر كم بينا در جهان وجود دارد همچنين تحقيقات نشان مي دهد كه در هر 5 ثانيه يك فرد بزرگسال و در هر يك دقيقه يك كودك به جمع نابينايان در دنيا اضافه مي شود در صورتي كه 80 درصد نابينايان جهان در كشورهاي در حال پيشرفت زندگي مي كنند.

هم اكنون بر اساس آمارهاي موجود نزديك به 250 هزار نفر نابينا در كشور وجود دارد كه البته دو برابر اين تعداد يعني در حدود 500 هزار نفر نيز در كشور مواجه با معلوليتهاي بينايي هستند و متاسفانه مسوولان كشور بر اين عقيده هستند كه حتي در صورت حفظ و نگهداري شرايط موجود اين تعداد تا سال 15 سال ديگر يعني سال 1400 دو برابر خواهد شد كه اين آمار بسيار نگران كننده است.

با وجود اينكه امروزه با افزايش سطح آگاهي مردم و لزوم انجام معاينات پزشكي براي كودكان پيش از ورود به مدرسه هم اكنون نزديك به 3 درصد كل جمعيت كودكان كشور مبتلا به بيماري تنبلي چشم ، 28 درصد دچار ناراحتي هاي چشمي نظير آستيگماتيسم و نزديك بيني و نزديك به 32 درصد مبتلا به آب مرواريد و آب سياه هستند.

والدين به عنوان اولين افراد در كنار كودكان مي توانند نقش موثري در شناخت مشكلات بينايي فرزندان داشته باشند و با مشكلات اوليه بينايي كودكان مانند عكس العمل هاي غير طبيعي در برابر عوامل محيطي آنان را به نزديك ترين مراكز بهداشتي و نزد اپتومتري ستها مراجعه كنند و از سنين پايين به درمان و جلوگيري از حاد شدن وضعيت بيماري چشم فرزند خود اقدام كنند.

نگاه جامعه بايد تغيير كند...

به گزارش خبرنگار اجتماعي خبرگزاري مهر ، مشكلات در زمينه هاي مختلف تحصيلي، اشتغال و ازدواج براي تمامي افراد در كشور وجود دارد اما به طور حتم اين مشكلات براي نابينايان كشور چندين برابر مي شود چرا كه اين افراد در زمينه هاي كاري و تحصيلي نيازمند لوازم و ابزار خاص هستند كه اين امكان براي بسياري از آنها به ويژه در نقاط محروم كشور هنوز فراهم نشده است. 

بسيارند روشندلاني كه توان بالايي براي كار دارند اما اغلب به علت نابينايي مورد توجه قرار نمي گيرند به گونه اي كه تانوايي هاي ديگر آنها به علت ظاهر آنها ناديده گرفته مي شود متاسفانه هنوز نگاه ادارات و سازمانها با نيازهاي نابينايان شكل نگرفته و تا نهادينه شدن اين نوع نيازهاي اجتماعي بايد راه طولاني را طي كنيم.

به طور حتم افراد نابينا به علت داشتن شرايط متفاوت با افراد بينا حتي در صورت داشتن انگيزه و توانا بالا نمي توانند به تنهايي و بدون حمايت هميشگي دولت كاري از پيش برده و نگاه مردم و حتي مسوولان را به خود تغيير دهند چون حتي با وجود امكانات و شرايط ناكافي يك فرد بينا مي تواند به حداقل هاي خواست خود در جامعه دست يابد اما اين امر بدون حمايت براي نابينايان امكان پذير نيست.

با وجود تفاوت هاي ميان افراد نابينا با ديگر افراد نبايد با هدف كمك و حمايت از آنها نگاه ترحم آميز به اين افراد داشت بلكه به جاي نگاه ترحم آميز به آنها بايد به توانمندسازي آنان فكر كرد كه اين امر نيز فقط با حمايت يك سازمان و يا نهاد امكان پذير نيست بلكه بايد سازمانهاي مختلف نظير سازمان بهزيستي، سازمان ملي جوان، وزارت رفاه و... شرايط مناسبي را براي اين افراد ايجاد كنند.