به گزارش خبرنگار مهر، کابینه رژیم صهیونیستی دوشنبه هفته گذشته به ریاست بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر این رژیم لایحه "دولت ملی مردم یهود" را تصویب کرد. گفته می‌شود که بحث‌های شدیدی در کابینه اسرائیل بر سر این لایحه صورت گرفته است. برخی از سیاستمداران اسرائیلی این لایحه را مغایر با مفاد قانون اساسی این کشور می‌دانند.
بر اساس این لایحه خصلت کشور موهوم اسرائیل بر "یهودی بودن" آن استوار است. آنچه در ادامه می آید گفتگو با پروفسور "چارلز تالیافرو" فیلسوف دین معاصر و استاد کالج سنت اولاف آمریکا در خصوص این اقدام است که در ادامه می آید.
خبرگزاری مهر- گروه بین الملل: کابینه رژیم صهیونیستی "لایحه کشور یهود" را تصویب کرد، پیام این اقدام برای فلسطینی ها چه می تواند باشد؟
این کار به نخست وزیر اسرائیل چیزی را می دهد که بارها به دنبالش بوده، یکی از آثار این لایحه ایجاد تعادل در مقابله با کشور فلسطین است. به بیان دیگر استدلال آنها این است که اگر یک کشور فلسطینی توسط اسرائیل و دیگر کشورهای جهان به رسمیت شناخته و به شکلی قانونی موطن فلسطینی ها شود، چرا به فکر کشور اسرائیل به عنوان موطنی برای یهودی ها نباشیم که هر دو اینها می تواند در چارچوب قانون اساسی و برای جمعیت آنها معتبر باشد. نتانیاهو گفته است این طرح پاسخی درخور به کسانی است که حق وجود اسرائیل را انکار می کنند.
هر چند من نه فلسطینی ام و نه یک یهودی اسرائیلی، اما احساس می کنم تا زمانی که کشورم به این گستردگی به اسرائیل کمک می کند آمریکایی ها حق دارند و شاید وظیفه دارند که به چنین تحولاتی پاسخ دهند. به نظر من که می تواند غلط هم باشد، گمان نمی رود نه زمان ارائه این لایحه و نه نحوه توجیه آن بتواند به دستیابی به صلح منجر شود. یک دلیلش این است که حدود یک پنجم حدود 8 میلیون ساکن اسرائیل(مناطق اشغالی 1948) عرب هستند. آیا طرح کشور یهودی می تواند روابط شهروندان عرب و دیگرانی که یهودی هستند، بهبود بخشد؟ بعید است عرب ها چنین بیندیشند.
چرا اسرائیل به این فکر افتاده که میراث یهودی و هویت خود را به این شکل تقویت کند؟ در برهه زمانی کنونی عاقلانه نیست که شهروندان غیریهودی اش را به شکلی رسمی و قانونی به طبقه ای فرو دست تبدیل کند، برای همین این اقدام با ویژگی های تشکیل کشور فلسطین قابل مقایسه نیست. در صورت تشکیل کشور فلسطین، شک دارم یهودیان زیادی در بین جمعیت آن باشد. اسرائیل همچنین به اینکه از سوی همسایگانش به رسمیت شناخته شود نیاز دارد. پیشنهاد می کنم تا جایی که می شود احترام غیریهودیانی را که در داخل مرزهایش به سر می برند، نگاه دارد.
با توجه به این لایحه -اگر کنیست آن را تصویب کند- فکر می کنید اسرائیل شهروندان عرب(اعراب 1948) را اخراج کند؟
معتقدم اگر اسرائیل دست به چنین اخراج دسته جمعی بگیرد، فاجعه به بار می آید. اگر اسرائیل خود را دولتی بردبار و دموکرات نشان دهد این کار را می تواند بهتر و بدون صدمه زدن به میراث یهودی اش انجام دهد. من به عنوان یک شهروند آمریکایی معتقدم که ما آمریکایی ها نمی توانیم در این خصوص تنها نظاره گر باشیم، ما این حق را داریم که دست کم نگرانی عمیقمان را اعلام کنیم.
طرح کشور یهودی سوال برانگیز است زیرا به نظر می رسد به شکلی رسمی بردباری کمتری نسبت به غیریهودیان اسرائیل به خرج دهد.
چرا جامعه بین الملل در برابر چنین اقداماتی سکوت کرده است؟
برخی از آمریکایی ها ساکت مانده اند، شاید به این دلیل که گمان می کنند انتقاد از اسرائیل به منزله رویکرد ضدسامی گری از سوی آنها تلقی می شود. من اصلا با این موافق نیستم. در واقع اگر کسی حقیقتا بخواهد با تفکر ضدسامی گری مبارزه کند باید با سیاست هایی که به منزله ریختن نفت برروی آتش این طرز فکر است، مخالفت کند. امیدوارم یهودیان و مسیحیان درک بیشتری از بردباری که در زمان تسلط مسلمانان بر اسپانیا وجود داشت، به نمایش بگذارند. هر چند این بردباری کامل نبود و مورخان نظرات متفاوتی در مورد شمول آن دارند اما نمایانگر جامعه ای با حضور پیروان ادیان ابراهیمی بود که از زندگی آرام بهره مند شده و گاهی تبادلات سازنده ای داشتند. شاید همه ما وقتی سخن از بردباری در برابر تلقی های دیگر از خداپرستی می شود به جای حذف و به حاشیه راندن مخالفان، باید قلب خود را متوجه چنین لحظاتی در تاریخ کنیم.
...............
گفتگو از فریدون ناعمی
