آیت الله طالقانی همچون کانونی بود که به همه نور می‌داد

به گزارش خبرنگار مهر، دکتر ابوالفضل خوش‌منش، نویسنده کتاب «طالقانی، زندگی و شیوه قرآنی» در بخشی از مراسم نقد و بررسی این کتاب، ابتدا سخنانش را با دو سئوال چرا طالقانی؟ چرا روی آوردن به کتاب‌هایی درباره طالقانی؟ آغاز کرد و گفت: اگر بخواهیم بگوییم چرا طالقانی؟ پاسخ‌های زیادی می‌شود گفت. یک پاسخ این است که کار، درس و مشق ما قرآنی بوده است و یک شخصیت بارز در این زمینه آیت‌ الله طالقانی است و از طرفی هم می‌بینیم که پیرامون طالقانی، به خاطر شخصیت وسیع و سینه منشره از سماحت قرآنی وی، اشخاص زیادی پیرامون ایشان گرد آمدند.

وی گفت: مسجد هدایت که طالقانی در آن مستقر بود، نقطه‌ای دور از دعواهای مهدیه تهران و حسینیه ارشاد بود. طالقانی اگر به طالقان می‌رفت، گروه‌های مختلفی گرد او حضور پیدا می‌کردند که از قشرهای مختلفی بودند، از طرفداران مصدق تا طرفداران نواب پیرامون ایشان حضور داشتند.

 نویسنده این کتاب تاکید کرد: گفته می‌شود در اوایل انقلاب مسیحیان، یهودیان و دیگر اقلیت‌های مذهبی به آیت‌الله طالقانی پول می‌دادند که در هر زمینه‌ای که صلاح می‌داند، در کمک به انقلاب خرج کند. زمانی که عده قلیلی از افرادی که به هر دلیلی در محله بدنامی از تهران بودند و توبه کرده بودند، طالقانی می‌گفت که جامعه باید اینها را بپذیرد چرا که از تابعات هستند.

وی در ادامه با بیان اینکه شخصیت طالقانی یک شخصیت محوری بود، گفت: شخصیتی که در کانون است، چرا که کانون نقطه‌ای است که به همه نور می‌رساند. طالقانی کانون بود. اشخاص مختلفی پیرامون این شخصیت گرد آمده‌اند. مگر طول این سی و چند سالی که از رحیل این مرد بزرگ می‌گذرد، چنانچه بعضی از مستندین، مستند، شهادت این مرد بزرگ را گفته‌اند. کسانی که از این بزرگوار حرف زده‌اند و نوشته‌اند، در نوشته‌هایشان به نحوی می‌خواستند تصفیه حساب های شخصی را بیان کنند.

وی گفت: آقای طالقانی به تنهایی در یک ظرف نمی‌گنجد و هیچ کس و هیچ گروهی نمی‌تواند ایشان را مصادره کند، تا جایی که به ذهن من می‌رسد شخصیت ایشان از نظر قرآنی پرداخته نشده است و بنده وظیفه دانسته‌ام که به آن بپردازم. نگارش این کتاب در شرایط سختی صورت گرفت و به سالهای 88 تا 89 کشیده شد. باید بگویم که در سال 88 که جامعه ما دچار التهاب‌هایی شد، جای شخصیت‌هایی مانند طالقانی بسیار خالی بود.

خوش‌منش در پایان به نقصی که شاید در کتاب باشد، اشاره کرد و گفت: حاصل فاصله‌ای که در یک برهه‌ای از زندگی‌ام از افرادی که در تهران بودند، به طالقانی نزدیک بودند و دور بودند شاید نقیصه‌ای در این کتاب ایجاد کرده باشد. طالقانی شخصیتی است که دو بار امام او را به عنوان برادر و دارای زبانی همچون زبان ابوذر زمان عنوان کردند.