روزی که سینماداران به حرمت مذهبیون از سالن ها گندزدایی کردند

به گزارش خبرگزاری مهر، شاه حسینی ضمن نقد تعریف حافظان نظم موجود در سینما که می گویند فیلمی فیلم تر است و سینمایی سینماتر است که از مقبولیت بیشتری در گیشه برخوردار باشد، گفت: برخی بر این باورند که فروش گیشه در واقع رفراندومی است برای نشان دادن مقبولیت یک فیلم و مردمی بودن آن، اما فروش گیشه ضرورتا نشانه مردمی بودن فیلم نیست.

شاه حسینی ضمن بررسی وضعیت فروش فیلم های سینمایی در گیشه در دوران قبل از انقلاب و ادعای مردمی بودن فیلم ها در آن روزگار به اکران فیلم مستند «خانه خدا» در آن روزها اشاره کرد و گفت: در حین اکران فیلم «خانه خدا» گروه انبوهی از مردم جامعه یک بار برای همیشه به سینما رفتند و فیلم دیدند. این فیلم در آن روزگار رکورددار فروش بلیت سینما شد. در واقع بخش انبوهی از جامعه که به سینما نمی رفتند، برای دیدن این فیلم به سینما رفتند و بعد از آن هم دیگر به سینما نرفتند. در حین اکران این فیلم هم سینمادارها به صرافت افتادند و از سالن ها گندزدایی کردند. یعنی سالن آن روز سینما را که در برخی از آنها مشروبات الکلی فروخته می شد یا روی درودیوار آن پوسترهای نامناسب بود، به احترام مردم مذهبی که به سینما آمده بودند پاک سازی کردند.

وی با اشاره به اینکه بعد از انقلاب این انتظار وجود داشت که شناخت سینما از مردم، واقعیت های موجود در آن و ابعاد مختلف آن بالا برود و سینما به باورهای دینی و ملی مردم احترام بگذارد، گفت: البته عرض من عرض داوری نیست و نمی خواهم داوری کنم که این موضوع تحقق یافته یا خیر، بلکه من از یک توقع صحبت می کنم و آن ادعای مردم محوری در سینماگران ماست. اینکه هر فیلم سازی ادعا می کند که فیلم ساز مردمی است.

وی با طرح این پرسش که ما دقیقاً از کدام مردم داریم صحبت می کنیم، گفت: قطعا کسانی که به سینما می روند و بلیت می خرند جزوی از مردم ما هستند و از مردم ما جدا نیستند، اما اینها همه مردم نیستند، بلکه طبقه و اقلیتی از جامعه ما هستند. اگر واقعا سینما سینمای مردمی بود، حال و روز آن نباید این می بود.

این کارشناس سینما با تأکید بر اینکه من در این مساله حکم کلی صادر نمی کنم و تنها در مورد حال و روز سینما بصورت کلی صحبت می کنم, گفت: اگر سینمای ما مردمی بود چرخ معاش سینما توسط مردم می چرخید و الآن شاهد این نبودیم که به نحوه های مختلف بودجه هایی را به بدنه نحیف و ضعیف سینما تزریق کنند.

شاه حسینی در بخش دیگری از صحبت های خود با اشاره به اینکه این وظیفه مردم نیست که کارشناس سینما باشند و تاریخ و فلسفه سینما را بدانند تأکید کرد: این وظیفه سینماگران است که برای جامعه ای که فیلم می سازند حداقل مردم آن جامعه را شناخته باشند. دیدن فیلم در سالن سینما آدابی را می طلبد که اگر آن آداب توسط فیلمساز رعایت نشود، مردم از رفتن به سینما حذر می کنند. سینمای مردمی سینمایی است که چند شرط را رعایت کند، اینکه سینما چقدر به مردم احترام می گذارد، چقدر مردم را جدی گرفته است، تا چه حد رویاهای آنها را جدی می گیرد و تا چه حد تصویر درستی از آنها نشان داده که شادی آفرین و بهجت زاست و اگر نقصی در میان است به حل آن امید می رود.

وی در پایان با اشاره به اینکه امروز کشور ما خواسته یا ناخواسته چراغ امید مردم دیگر کشورهاست, گفت: اگر ایران در زمینه امنیتی و دفاعی و سیاسی محل تکیه و اعتماد مردم دیگر کشورهاست، در زمینه فرهنگی و هنری هم چنین انتظاری وجود دارد. امروز چنین وظیفه ای برای ما وجود دارد که حتی بتوانیم مخاطب حقیقی جهانی را هم قانع کنیم.