انتشار کتاب «جلسات خانگی قرآن»

به گزارش خبرگزاری مهر، کتاب حاضر، ضمن اشاره به مسائلی درباره «جلسات خانگی قرآن» به ترسیم گوشه­ای از این سنت ارجمند نبوی(ص) می ­پردازد. نویسنده در فصل اول کتاب با عنوان کلیات، به بیان اهمیت توجه به نهاد جلسات خانگی قرآن و ضرورت توسعه فرهنگ برگزاری جلسات خانگی پرداخته است.

در فصل دوم، ضمن بررسی تاریخچه برگزاری جلسات خانگی قرآن از صدر اسلام تاکنون، گوشه ­ای از فرهنگ ارتباط خانگی با قرآن در سیره پیامبر(ص) و اهل ­بیت(ع) از جوامع حدیثی و منابع تاریخ اسلامی استخراج و تبیین شده است.

فصل سوم کتاب، به ارائه تعاریف و اصطلاحات مورد نیاز در حوزه جلسات خانگی قرآن می ­پردازد و به بررسی جایگاه جلسات خانگی در نظام آموزش قرآن کشور و میان سایر نهادهای فعال قرآنی و نیز در منشور توسعه فرهنگ قرآنی پرداخته است؛ همچنین به کارکردهای مختلف آموزشی، تربیتی، تبلیغی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی جلسات خانگی اشاراتی دارد. در فصل چهارم، به منظور شناخت هرچه بهتر این نهاد قرآنی مردمی، انواع و اقسام جلسات خانگی قرآن در حال حاضر، شناسایی و تقسیم­بندی شده است.

نویسنده در فصل پنجم کتاب، برخی از آثار و ویژگی­های عام و خاص جلسات خانگی قرآن را برشمرده است و در فصل ششم به ارائه راهبردها و راهکارهای توسعه فرهنگ جلسات خانگی در جامعه پرداخته و در پایان، به برخی از موانع و آسیب­های گسترش جلسات خانگی قرآن اشاره داشته است.

در بخش­هایی از این کتاب می­ خوانیم: «جلسات خانگی قرآن» به عنوان مردمی ­ترین و خودجوش‌­ترین سازوکار فعالیت قرآنی در کشور، نهادی است که به شهادت روایات، مُبدع آن شخص پیامبر(ص) و مبدأ آن خانه و خانواده آن حضرت بوده است. روایات نشان می ­دهد، اولین «مکتب­خانه» را -به معنای «خانه محل آموزش قرآن» - رسول خدا(ص) بنیان نهاد؛ آن گاه که با حالتی متأثر از ادراک وحی، از غار حراء فرود آمد و به خانه بازگشت و آیات نازل شده را بر خانواده خویش تلاوت فرمود؛ به این ترتیب، نخستین «جلسه خانگی قرآن» شکل گرفت و نهضت «مکتبِ قرآنی خانه­ها» کلید خورد. از آن پس، «آموزش خانگی قرآن» جزئی از سیره و سنت رسول خدا(ص) شد و آن حضرت، همواره این سیره را به عنوان «الگویی راهبردی در نظام تعلیم و تعلم قرآن کریم» سفارش می­ فرمود؛ الگویی که پس از پیامبر(ص) در سیره اهل­ بیت(ع) نیز به دقت دنبال شد و با درایت آن بزرگواران، پس از واقعه جانسوز عاشورا، با سفارش به برگزاری «روضه­های خانگی» تکمیل شد تا خانه­های مسلمانان، به مکاتبی برای اشاعه روزافزون فرهنگ قرآن و عترت(ع) در سرتاسر جهان مبدل شوند.