به گزارش خبرنگار مهر، نی نوازی شاید در بیشتر روستاهای ایران و در هرجاییکه دامی باشد و چوپانی، رواج داشته و چوپانانی که اهل دل هستند، نفس خود را درون لله وا دمیده و صدای زیبای نی چوپانی را به گوش طبیعت می رسانند به طوریکه حتی گوسفندان با شنیدن صدای نی آرام شده و به دور چوپان حلقه می زنند.
حسینعلی امین چورته پیرمرد ۸۳ ساله رامسری یکی از کسانی است که از ۱۰ سالگی در این عرصه فعال است. وی که متولد ۱۳۱۱ در روستای چورته است، در گفتگو با خبرنگار مهر می گوید: وقتی انسان دلش از کسی یا چیزی می گیرد و شروع به نواختن نی می کند دیگر این نی است که سوز و گداز درون نوازنده را به بیرون می ریزد و انگار نفس نوازنده دیگر کاره ای نیست و اینگونه است، پس از نواختن آن، دلت خالی از هرگونه غم و روحت آرام می شود.
امین چورته افزود: از کودکی در بسیاری از شب نشینی ها، عروسی ها و مراسم های سنتی چون آیین ترما سینزه نی نواختم و برای آموختن این ساز، استادم طبیعت بود و کوه، جنگل و دام.
وی اضافه کرد: نواختن نی دل را عاری از هرگونه کینه، عقده و ناخالصی می کند و این تجربه ای است که سالها پیش اندوختم و سازم را به همین دلیل بسیار دوست دارم.
این پیرمرد با صفای رامسری که ساکن روستای لتر است، ادامه داد: من در طی سالها آموختم که چگونه با نواختن نی، شادی ها، دردها، کینه ها و تمامی داشته و نداشته های دلم را با نفسی در نی می ریزم و همراه با صدایی خوش به بیرون بریزم و این است راز آرامش من.
وی که در بسیاری از مراسم های سنتی و بومی در رامسر و شهرستان ها و استانهای همجوار و حتی در پایتخت و استان کرمان برنامه اجرا کرده است، گفت: گوسفند دخان، نی چوپانی، کشتی نوا، عروس و مادر شوهر (ووی و شومار) ولگ سری (برگ سری)، زرد میلجه و شتر خوانی و ... انواع قطعه هایی است که با نی گالشی و یا چوپانی می توان نواخت و هرکدام کاربرد خاص خود را دارد.
امین چورته با اشاره به سختی نواختن سازهای بادی از جمله نی، اظهار داشت: جوانان امروزی علاقه ای به اینگونه سازها ندارند و بیشترین نی نوازی در منطقه غرب مازندران و غرب گیلان به روش دشتی دیلمانی است.
وی با آرامش خاصی گفت: از همه مسئولین راضی هستم و هیچ انتظاری ندارم اما ای کاش در سیستم آموزش و پرورش کشور طوری برنامه ریزی شود که فرزندان ایران زمین علاوه بر تحصیل، موسیقی سنتی را هم بیاموزند زیرا آن غذای روح و جلای دل است.
نظر شما