به گزارش خبرگزاری مهر، سوسن طاقدیس، نویسنده پیشكسوت، اظهار داشت: از زمانی كه من با مفهوم «نویسنده نوقلم» آشنا شده‌ام، تا به امروز این معنی بسیار تغییر كرده است. در گذشته نویسنده نوقلم كسی بود كه چندسال با خودش كار كرده بود و داستان‌هایی نوشته بود، اما نویسنده نوقلم در معنای امروزی اغلب كسی است كه به یك‌باره به ذهن‌اش خطور می‌كند برود و نویسنده شود!
وی ادامه داد: به همین علت اكثر آثار نویسنده‌های نوقلم ما بسیار ابتدایی است و به ندرت آثار خوبی را می‌توان یافت كه قلم منسجم و پخته‌ای داشته باشد.
نویسنده كتاب «جوراب سوراخ» تصریح كرد: وقتی نویسنده‌ای پیشینه پرباری ندارد، باید مقداری هم به آزمون و خطا اعتماد كند و با آزمایش كردن متوجه قابلیت‌های خودش بشود. هیچ مركز آموزشی هم وجود ندارد كه بتواند هنر را به كسی بیاموزد. هنر باید در درون نویسنده نهادینه شده باشد و با خون و پوست آن عجین باشد. اینكه نویسنده تا چه اندازه خلاقیت و استعداد داشته باشد با آموزش پیاده نمی‌شود. مراكز فرهنگی تنها مسئولیت استعدادیابی را به عهده دارد.
وی با تاكید بر اهمیت عنصر خلاقیت در هنرمندان و داستان‌نویسان گفت: نویسنده خوب نمی‌تواند فارغ از خلاقیت باشد. شما تصور كنید ما نویسندگانی داریم كه در روستا زندگی نكرده‌اند اما در مورد روستا و دهكده به گونه‌ای داستان می‌نوشتند و می‌نویسند كه انگار از دل دهكده‌ها و روستاها برخاسته‌اند.
طاقدیس افزود: یا مثلا ما نویسندگانی داشتیم كه اصلا به خارج از كشور نرفته بودند، اما موضوعات و اتفاقات خارج را به حدی درك كرده بودند كه به خوبی می‌توانستند در مورد آن داستان بنویسند. نویسندگان اگر خلاقیت داشته باشند می‌توانند موضوعات گسترده‌ای را به عنوان سوژه انتخاب كنند، در حالی كه ممكن است تجربه‌ای از آن سوژه نداشته باشند. البته این موضوع مستلزم آن است كه مورخان و پژوهشگران اطلاعات لازم و مستندات موجود را به شكل لازم و ملزوم در اختیار نویسندگان قرار دهند.
این نویسنده خاطرنشان كرد: در نظر بگیرید كه جنگ جهانی دوم قبل از به دنیا آمدن خیلی از نویسندگانی كه در حال حاضر در مورد آن می‌نویسند، صورت گرفت. اما كتاب‌ها و فیلم‌ها و منابع مختلف تا حدی در مورد آن جنگ روایت كردند كه اگر كسی هم آن جنگ را ندیده بود، به راحتی می‌توانست در مورد آن بنویسد. بنابراین ما باید متریال تاریخی لازم برای كار نویسندگی را در اختیار نویسندگان جوان قرار دهیم تا نویسنده‌ای كه خلاقیت دارد بتواند با این‌ها داستان‌های ماندگار بنویسد.
طاقدیس درباره برگزاری جشنواره‌های ادبی گفت: هدف جشنوارها مخاطبان امروز، فردا و آینده است. حتی از میان این‌ها آیندگان اهمیت بیشتری دارند و آثار جشنواره‌ها برای آیندگان است. بنابراین برگزاری جشنواره‌های ادبی برای آینده مملكت ما ضروری است تا از طریق آن‌ها برای خودش فرهنگ‌سازی كند.
وی ادامه داد: اما در كنار برگزاری جشنواره‌ها مدیریت این نوع جشنواره‌ها باید خیلی دقیق، عمیق و تحقیقی صورت گیرد. متاسفانه این روزها هر جشنواره‌ای كه برگزار می‌شود تنها به برگزار كردن اختتامیه و اهدای جوایز بسنده می‌كنند و اولویت نویسنده‌ها هم متاسفانه گرفتن جایزه شده است. در حالی كه اصل قضیه این است كه روند و پروسه‌ای ایجاد شود تا چراغ راه كسانی باشد كه می‌خواهند در این زمینه فعالیت كنند.
طاقدیس در پایان گفت: در كل خوشحالم كه جشنواره‌های ادبی برگزار می‌شود، زیرا اگر این حركت‌های فرهنگی در كشور نبود، ما به خیلی از موقعیت‌های كنونی نمی‌رسیدیم و به نظر من لازم است كه این نوع جشنواره‌ها برگزار شوند. اما لازم‌تر از آن این است كه دقت، تحقیق و بررسی برای هر چه بهتر شدن جشنواره بعدی، صورت بگیرد و تنها به جایزه گرفتن ختم نشود. زیرا چنین اتفاقات گسترده ادبی آینده ما را می‌سازد.
نظر شما