نويسنده آثاري در زمينه شعرو قصه ، و آثاري نيز براي گروه سني كودكان دارد كه بالغ بر سي و دو اثر و تحقيق مي شود.
از آن جمله مي توان مجموعه شعر نياز، كوزه، در ويراني صبح و ... قصه هاي اولجان خاتون و خزان را نام برد. در زمينه قصه كودكان مي توان از كتاب هاي پري كوچك باغ، گل بهار ماهي شده بود، بادكنك قرمز ياقوت و ... و آثار تحقيقي مانند پديده شناسي انساني، جامعه شناسي روستايي و ... اشاره كرد.
كتاب حاضر يعني مباني حسي زبان و شعر شامل دو بخش كلي و سه پيوست مي شود كه آن ها هر كدام به زير مجموعه هاي ديگري تقسيم مي شوند. در اين نوشته اشاره يي به بخش هايي از كتاب خواهيم داشت.
زبان و جريان شكل گيري نظام مند آن و ذهن، معنا و مفهوم هاي حسي :
در اين بخش به توضيح مسايل علمي زبان و تبيين ادراكات حسي از طريق ارگانيزم بدن و مغز انسان پرداخته است ؛ از مرحله اي كه چيزي را مشاهده كرده و به كمك قوه بينايي و لامسه خود صورتي ذهني از آن دريافت مي كنيم. آن گاه به تحليل اين روند و رويداد در بدن به ويژه در ساختار ذهني انسان مي پردازد. اين بخش از كتاب بيشتر براي اطلاع ازچگونگي كاركرد بدن و مغز انسان است. از آن جنبه كه با عواطف و حس انساني سر و كار دارند . نويسنده حس آدمي را با بيان چند جمله از نظريه پردازان در اين امر چاشني زده است.
زبان حسي هنر :
در بخش زبان حسي هنر آمده است: هنر نوعي عبور از دلالت زباني و رسيدن به دلالت فرا زيباني است. در اين قسمت نويسنده مي كوشد تا با استفاده از نظريات و آراي ديگر انديشمندان و مقابله آنها با يك ديگر به نوعي توضيح و شرح براي زبان هنر و اصل و درونمايه هنر دست يابد. در اين ميان نظري كوتاه هم به زبان آدمي مي اندازد و مفهوم زبان را آن چنان كه با ذهن آدمي در ارتباط است توضيح مي دهد. نويسنده در بخشي كوتاه از اين قسمت با بيان آراي فيلسوفان مبتني بر مرگ هنر قصد دارد توضيح دهد كه سخن آنها اشتباه بوده و هنر به عنوان يك زبان پويا در ميان انسان ها نمرده است ، بلكه پا به عرصه اي تازه كه همانا عرصه فرازباني است گذاشته و امروزه هنر تمامي جنبه هاي زندگي بشر را شامل مي شد.
ساختار حس در شعر :
نويسنده در بخش ساختارحس در شعر معتقد است كه سخن (منظوم و منثور) در روزگار ما به نوعي كوتاهي جملات و شفافيت موضوع رسيده است. وي بيان مي دارد كه شاعر و نويسنده بايد به چنان توان شعور دريافت و بيان برسد كه بتواند با واژه هايي ساده و گاه جديد حسي مفهومي را بسرايد.
صدا در شعر:
نويسنده يا شاعر نبايد به جاي اشياء سخن بگويد آن ها خود بايد حال خويش را بيان كنند. نويسنده در اين بخش (صدا در شعر) بيان مي كند كه شاعران كمي متمايزتر از ديگران حس اشياء و طبيعت را درك مي كنند؛ پس آن ها حسي در شعر نمي آفرينند بلكه انعكاس حس اشيا را در شعر خويش بيان مي دارند.
تحليل مباني حسي در يك شعر:
در ابتداي بخش تحليل مباني حسي در يك شعر نويسنده به نقد دو سطر از شعر (از اين گونه مردن) اثر احمد شاملو مي پردازد و بيان مي كند كه شاعر از حصار كلمات فرا رفته و به مفهوم ناب حسي كه همانا در درون هر چيزي نهفته است رسيده نظر نويسنده اين است كه شعر در مرحله اي از پختگي مرز زبان را رد كرده و وارد بخشي مي شود به نام فرا زباني كه همانا حس مطلق و ناب و خالص است و ديگر هيچ نيست و اين نوع شعر را ذات حقيقي شعر مي داند.
هستي گرايي در روان شناسي :
نويسنده در بخش هستي گرايي در روان شناسي به هست بودن و هستي شناسي انسان و معرفي فيلسوفاي كه درتبيين نظريه هستي شناسي كوشيده اند مي پردازد.
در اين قسمت متمايز از بخش هاي ديگر نويسنده تنها آرا و نظرات متفكران عرصه روان شناسي و فلسفه را بررسي مي كند. اين بخش از كتاب بيش تر جنبه روان شناسي و تكنيكي دارد و براي اطلاع در زمينه انسان شناسي تدوين شده است.
رمانتيسم و نقد مفهوم هاي حسي :
نويسنده در بخش رمانتيسم و نقد مفهوم هاي حسي به شرح مفهوم حسي و حس مفهومي و رابطه اين دو با مكاتب رمانتيسم (احساس گرايي) و سمبوليسم (نماد گرايي) مي پردازد.
وي بيان مي كند كه حس مفهومي و مفهوم حسي تا حد زيادي به مكتب رمانتيسم نزديك هستند و نخواسته در اين كتاب به معرفي مكتبي جديد بپردازد؛ بلكه مي خواهد مفهوم حس و شعر حسي و مفهوم حسي را در ميان اشعار و نوشته ها باز شناسد. تا بتوانيم به يك فضاي بكر و دست نخورده كه همان حس مطلق كلمات است دست يابيم .
به گزارش مهر ، در مجموع نويسنده در كتاب حاضر معتقد است كه انسان عصر جديد حوصله سردرگمي و جستجو به دنبال مطلبي را ندارد و بايد مطالب ساده و صريح به گونه اي كه به راحتي قابل دست رسي باشند بيان شوند؛ گرچه خود نويسنده اين مساله را در نظر نگرفته و درمتن كتاب ، جملات را بسيار طولاني بيان كرده است ، همچنين مطلبي را كه به سادگي مي توانست بيان كند با تكرار كلماتي از خود ساخته و تعريف نشده براي مخاطب به ورطه دشواري و دير فهمي كشانده است.
گاهي يك بند از صفحه تا انتها نقطه ندارد و به نظر مي رسد نويسنده به نوعي اطناب دچار شده است . همچنين در پاره اي از بخش ها كلماتي از لاتين استفاده كرده است بدون آن كه به توضيح معني آن بپردازد و نيز در فارسي دست به ساخت كلماتي دير فهم مانند فرا شدني زده است كه اين خود موجب سخت تر شدن متن مي شود .
نظر شما