دفاع مقدس ، الگوي مقاومت و پيروزي

خبرگزاري مهر: در 31  شهريور 1359 در چنين روزي ارتش رژيم منحط صدام با بهره گيري از 12 لشكر پياده و زرهي در طول مرز 1200 كيلومتري جنوب غرب ايران تهاجم گسترده اي را آغاز كرد.
درآن زمان جمهوري اسلامي ايران به دليل مشكلات داخلي و بازسازي نيروهاي مسلح و توطئه عناصر ضد انقلاب آمادگي دفاع از مرزها را نداشت .
هدف صدام از حمله به ايران اشغال هفت روزه خوزستان،  سرنگوني نظام نوپاي جمهوري اسلامي وايجاد حكومت دست نشانده در منطقه نفتي خوزستان بود.
به همين دليل صدام براي همراه ساختن برخي كشورهاي عرب حوزه خليج فارس تلاش كرد انقلاب اسلامي را خطري بزرگ  براي آنها جلوه دهد.
دراولين روز اين تهاجم كه به پشتوانه مالي ، لجستيكي و اطلاعاتي قدرتهاي غرب و شرق صورت گرفت حدود 150 فروند هواپيماي ميگ و توپولوف عراق،  13 فرودگاه ايران را همزمان بمباران كردند .  

دراين بمباران،  دهها نفر از جمله شمار زيادي زن  و كودك شهيد و مجروح شدند و تعداد زيادي  از منازل مسكوني مردم بي دفاع شهرهاي جنوب  و غرب ايران منهدم شدد.
در همان زمان ارتش بعث عراق با اعزام لشكر سوم زرهي و تيپ 23 كماندويي القادسيه حمله گازانبري خود را به شهر خرمشهر آغاز كرد.
در اين حمله لشكر سوم عراق با استفاده از حداقل 80 قبضه خمپاره انداز و20 دستگاه كاتيوشا و  دهها قبضه توپ 155 ميليمتري جنوب و غرب شهر خر مشهر را هدف قرار داد. 
با اينكه اهالي خرمشهر آمادگي مقابله با ارتش متجاوزعراق را نداشتند، اما سازماندهي نيروهاي مردمي  توسط شهيد محمد جهان آرا و شهيد كلاهدوز موجب شد تا مردم خرمشهر نزديك به 40 روز ارتش متجاوز عراق را در حوالي ايستگاه راه آهن ،  گمرك و فيليه متوقف كنند .  
در اين جنگ كه بعدها به جنگ " تن با تانك" معروف شد حدود هفت هزار تن از نيروهاي بعث عراق كشته و زخمي شدند.اهميت خرمشهر براي عراق و مقاومت 36 روزه مردم اين شهر موجب شد كه صدام وزير دفاع سابق خود ژنرال "عدنان خيرالله" ورئيس ستاد مشترك ارتش وقت عراق  ژنرال "عبدالجبار خليل شنشل"  را براي اشغال خرمشهر راهي منطقه كند.

در غرب كشورنيز نيروهاي عراقي با مقاومت شديد عشاير دلير كردستان ، كرمانشاه و ايلام مواجه شدند و صدام در اين مناطق ناچار شد يكي از ژنرال هاي جنايتكار خود را به نام "هشام صباح فخري"   براي هدايت عمليات اعزام كند .
هنگامي كه ارتش عراق با مقاومت غير قابل پيش بيني شديد مردمي مواجه شد، صدام دست به ترفند تازه اي زد و از طريق بمباران شديد شهرها تلاش كرد تا روحبه نيروهاي مردمي را تضعيف كند .
تنها در طول جنگ تحميلي حداقل 179 موشك اسكاد بي ساخت شوروي سابق به دزفول اصابت كرد و تعداد زيادي از اهالي اين شهر را به شهادت رساند.
نيروهاي اسلام نيز متقابلا  سه استرتژي را براي مقابله با نيروهاي بعثي عراق تدوين كردند . 
استراتژي اول متوقف ساختن دشمن و در مرحله دوم حملات چريكي و سرانجام حملات گسترده كلاسيك و اخراج دشمن از اطراف شهرهاي  مرزي ايران بود .
تنها يك سال پس از تهاجم گسترده ارتش عراق نيروهاي اسلام از طريق سازماندهي عمليات ثامن الائمه شكست سختي را به ارتش عراق وارد ساختند و محاصره شهر آبادان را به دستورامام خميني( ره ) شكستند.
در اين عمليات 250 كيلومتر از اراضي شمال و غرب آبادان آزاد شد و تلفات سنگيني به ارتش مزدور بعث وارد آمد.
صدام كه انتظار نداشت نيروهاي وي علي رغم در اختيار داشتن تجهيزات مدرن و امكانات گسترده ، دچار شكست شود شخصا فرمانده لشكر سوم عراق به نام  " سعد شيته" را اعدام كرد .                                                       

اين عمليات هشداري براي رژيم بعث عراق بود و به همين دليل صدام تلاش كرد تا از طريق يك بسيج عمومي نيروهاي زيادي را به جبهه هاي جنگ  اعزام كند و حتي 18 هزار مزدور را ازكشورهاي  مختلف عربي بكار گيرد .  
برخي ژنرال هاي بازنشسته مصري و اردني نيز در طرح و عمليات  به ارتش صدام كمك كردند .
در مرحله دوم جنگ كه از عمليات فتح المبين، بيت المقدس و طريق القدس آغاز شد  منجر به آزاد سازي پنج هزار كيلومتر مربع ازاراضي شمال و غرب خوزستان شد.
دراين مرحله صدام از شركت هاي غربي براي توليد سلاح هاي شيميايي كمك خواست و در اين زمينه تعداد زيادي كارخانه توليد سلاح هاي شيميايي در عراق احداث شد . 
طبق آماري كه پس از سقوط بغداد توسط نيروهاي آمريكايي منتشر شد رژيم بعث عراق در طول جنگ تحميلي حدود هشت هزار گلوله شيميايي عليه رزمندگان اسلام به كار گرفت.
در دومين  سال جنگ تحميلي نيروهاي اسلام با استفاده از تاكتيك هاي جنگي عمليات مختلفي را از جمله سلسله عمليات
والفجر ، كربلا و محرم و نيز رمضان، بدر وخيبر را با موفقيت انجام دادند وتوانستند دشمن را تا آن سوي مرزها تعقيب كنند.
جنگ تحميلي عراق كه در سال 1367 با قبول مفاد قطعنامه 598 از سوي ايران و اعلام آتش بس به اتمام رسيد ، بر خلاف پيش بيني ها به وحدت ملي، تثبيت پايه هاي نظام و انسجام عمومي و بروز خلاقيتها منجر شد و ملت بزرگ ايران از اين آزمون سربلند بيرون آمد.