محمد حسين محمدي ، نويسنده كتاب " انجيرهاي سرخ مزار" در گفتگو با خبرنگار فرهنگ و ادب مهر، با بيان اين مطلب افزود : نويسندگاني چون آصف سلطان زاده ، رضا ابراهيمي ، آمنه محمدي و عباس جعفري كه در افغانستان به شهره و موفقيت رسيده اند رشد و تعالي خود را نتيجه تعاليم معملمين و اساتيد ادبيات و مطالعه آثار داستاني و شعر ايران مي دانند.
وي خاطرنشان كرد : بزرگترين تشابه ادبيات ايران و افغانستان زبان مشترك ماست كه در ايران رشد كرد ولي در افغانستان كهنه و ثقيل باقي ماند كه البته اين مساله ضعفي براي ادبيات افغانستان محسوب نمي شود و مي توان ياد آور گذشته زبان فارسي به شاعران و نويسندگان امروز ايران باشد.
محمدي ، ضعف داستان نويسي افغانستان را در دهه هاي پيش ، ناشي از تحولات سياسي اخير ايران و افغانستان دانست و اظهار داشت : داستان كوتاه در افغانستان در طول دهه 1320 و 1330 رواج يافت و در دهه 40و 50 به اوج رسيد تا اين كه در اواخر دهه 50 با پيروزي انقلاب اسلامي در ايران و برپايي حكومت كمونيستي در افغانستان ارتباط سياسي و در نتيجه داد و ستد فرهنگي اين دو كشور قطه شد و اين امر لطمه شديدي بر فرهنگ و ادبيات افغانستان وارد كرد .
وي افزود: در طول تاريخ ارتباط افغانستان با ادبيات جهان از طريق آثار ترجمه شده ايرانيان فراهم مي شده است به گونه اي كه هر گاه ارتباط شاعران و نويسندگان افغان با منابع ادبي ايراني قطع شده ، آنها با بحران روبرو شده اند.
اين نويسنده در تشريح وضعيت حال حاضر ادبيات افغان به مهرگفت : ادبيات افغانستان رو به رشد است و با وجود اين كه هنوز افغانستان به فضاي علمي و ترجه ايران نرسيده و نويسندگان داستن كوتاه اين كشور نتوانسته اند مانند نويسندگاني ايراني در سطح جهان مطرح شوند ولي مهاجريني كه در ايران پرورش يافته اند آينده اميدوار كننده اي را براي ادبيات افغانستان نويد مي دهند .
نظر شما