به گزارش خبرنگار مهر، در مقدمه کتاب «آیین جلال در گردشگری حلال» به قلم محمدعلی زم آمده است: «در کشور ما به عنوان یک استثناء نادر در جهان، مخالفت‌های جدی و پرشوری! در مورد گردشگری وجود دارد. تحلیل کلی سخنان مخالفان، نشانگر آن است که آنها نگران فساد هستند. به عقیده مخالفان، گردشگری مترادف است با عیاشی، لاابالی‌گری و بی‌اخلاقی. مخالفان با تصویر و اخباری که از تایلند و سواحل ترکیه و نظایر آن دارند، دلواپس آن هستند که کشور به چنین دام هولناکی سقوط کند. در حالی که به غیر از گردشگری فحشامحور، می‌توان سه نوع گردشگری کلان مانند گردشگری طبیعت، تاریخ و فرهنگ و گردشگری مبتنی بر انسان‌ساخت‌ها داشته باشیم. گردشگران علاقه‌مند به این حوزه‌ها در جهان، مطلقاً دنبال عیاشی و فساد نیستند. آنها به خوبی با قوانین جامعه ما آشنا هستند. مخالفت ناموجه با گردشگران در حدی است که ما نتوانسته‌ایم حتی برای رونق گردشگری داخلی و داشتن تفریحات مشروع آن، برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری کنیم».
زم در بخش دیگری از این کتاب می‌نویسد: «ورود ذهنی من به پدیده‌ای به نام توریسم به نخستین سال‌های طلبگی‌ام بازمی‌گردد. در محافل حوزوی و انقلابی آن زمان به عنوان طلبه‌ای کم سن و سال که نوعاً در آنها شنونده بودم، همواره سخن از آرمانی به نام حکومت جهانی اسلام بود و برخی از آیات عظام و بزرگان روحانی و اندیشمندان دانشگاهی در پرده و آشکار از تشکیل چنین حکومتی آن هم با الگویی انقلابی به عنوان پیش‌زمینه ظهور یگانه منجی عالم، نام می‌بردند. این دوران مصادف بود با چند سالی پس از هجوم بیگانگان به ایران (بخصوص آمریکایی‌ها به بهانه نظارت بر اجرای اصل ۴ ترومن) کمتر روزی بود که در هر روزن و برزن (حتی در شهر مقدس قم) شاهد گشت و گذار چند نفر غیرایرانی که دوربین به دوش و چتر آفتابی به دست به هر گوشه و کنار سرک می‌کشیدند، نباشم. احساسات توده مردم نسبت به این میهمانان ناخوانده، عموماً کنجکاوی همراه با احترام و ملاطفت بود و به جز مواردی نادر که میان یکی از ایشان و یکی از طلبه‌ها چند نگاه یا جمله خشمگین رد و بدل می‌شد، جو عمومی به نفع حضور آنها بود».
جهانگردی در گروی جهان‌بینی
زم در این کتاب به «جهانگردی در گروی جهان‌بینی» هم پرداخته است. از نگاه او به همان اندازه که جهان‌بینی بستر جهانگردی است؛ جهانگردی نیز می‌تواند مقدمه تغییر و اصلاح جهان‌بینی باشد. در فصل دوم این کتاب، اسلام، دین جهانگردی مورد بررسی قرار گرفته است. جهانگردی غیرمسلمانان در سرزمین مسلمانان از منظر عقل و نقل، عنوان فصل سوم از این کتاب است.
معاون اجتماعی و فرهنگی مناطق آزاد در فصل چهارم کتاب خود نوشته است که «من اقتدار فرهنگی را جایگزین قدرت نظامی می‌دانم. به عقیده من تا ملتی از شرایط حاکم بر روزگار خود شناخت عمیق، علمی و جامع نداشته باشد، قادر به تشخیص حفظ منابع ملی و توسعه مصالح وطنی خود نخواهد شد.»
وی در فصل پنجم گریزی به سفرنامه‌های منتشر شده از ایران نیز زده و در فصل ششم با عنوان «رونق گردشگری سلامت و گردشگری حلال در ایران، دور اما دست‌‌یافتنی» نوشت. به نظر می‌رسد خواب غفلت ما چنان عمیق شده که تنها با فریاد ناجی آخر زمان از آن سر برخواهیم داشت».
او نوشته است: «تنها از طریق توسعه گردشگری حلال و تن دادن به تحقق اقتضائات آن است که می‌توانیم جان حقیر و رانده شده به سوی اسفل السافلین را به مقصد احسن بازگردانیم و آیین و آیینه گردشگری حلال‌مان را سزاوار نام جهان جان و لایق ملاقات با جان جهان سازیم. ما فقط در ساخت گردشگری حلال می‌توانیم از مزیت‌های شناخته شده گردشگری‌های مرسوم و موسوم جهانی همچون توریسم سلامت، ورزشی، زیارت، تاریخی و ... به نفع اقتدار ملی خود و باز شدن راه تفاهم و تعاملات سازنده فرهنگی و جهانی کردن خود بهره‌مند شویم».
نظر شما