اسماعيل محمدي نويسي با 34 سال سابقه اشقياخواني در تعزيه، به خبرنگار تئاتر"مهر" گفت: "متاسفانه سكويي كه در خيمه‌گاه تئاتر شهر زده‌اند مناسب تعزيه‌خواني نيست و با اين امكانات محدود، ما به عشق امام حسين (ع) است كه تعزيه اجرا مي‌كنيم."

وي گفت: "هميشه مردم از تعزيه استقبال مي‌كنند و اينجا هم با اينكه امكانات كمي براي تماشاگران وجود دارد، ولي خيمه پر مي‌شود؛ به طوري كه بعضي از مردم در اين سرما پشت خيمه مي‌مانند."

محمدي درباره نو شدن تعزيه گفت: "تعزيه هميشه نو بوده، هست و خواهد بود. تعزيه به عنوان يك آئين سنتي و مذهبي به حد كفايت پربار هست و ما ديديم كه در طول اين چند دهه، تئاتر ما از تعريه وام گرفته و مي‌گيرد. اين مساله را مردم ما نشان دادند و امروز تعداد افراد تعزيه‌نديده در اقليت است."

اين پيشكسوت تعزيه گفت: "بزرگان تعزيه‌خواني ما هميشه تعزيه را با ديد وسيع نگاه كرده‌اند. شما ببينيد كه تعزيه چقدر خوب توانسته موسيقي سنتي ما را حفظ كند و چقدر از ادبيات تغزلي ما وام گرفته و آن را پويا كرده است. اما گاه تعزيه به دست كساني افتاده كه باعث شده افول كند."

وي ادامه داد: "من با اين موافقم كه تعزيه مكتوب و علمي شود تا بتواند در دانشگاهها تدريس شود، ولي با اينكه تغيير كند، موافق نيستم. مشكل عمده ما در قانونمند نشدن تعزيه در اين است كه هيچ وقت نخواستيم تعزيه توسط متخصصين و زبدگان آن تدريس شود. متاسفانه در بين تعزيه‌خوان‌ها افراد باسوادي كه بتوانند تعزيه را به صورت علمي تدوين و ارائه كنند نداريم. به همين دليل تعزيه هميشه سينه به سينه نقل شده است."

محمدي افزود: "اين فرم از آموزش تعزيه قطعا نخواهد توانست آن را معرفي كند. حتي از لحاظ تاريخي هم نمي‌تواند آن را معرفي كند. يك تعزيه‌خوان يادگرفته كه تعزيه خوب تعريف كند."

وي به خبرنگار تئاتر "مهر" گفت: "بايد تعزيه‌خوان‌ها را پرورش داد. استادان تعزيه كه در دانشگاهها تدريس مي‌كنند متاسفانه از نزديك دستي بر آتش ندارند و اين مساله نمي‌تواند براي نسل جوان كه مي‌خواهد تعزيه بياموزد مفيد باشد. تعزيه يك كار ميداني است و بايد كساني كه تعزيه‌خوان هستند آن را ياد بدهند."

محمدي نويسي در پايان گفت: "آيا من بعد از پنجاه سال بايد هنوز به خاطر 100 يا 70 تومان پول ارشاد اينجا بيايم و تعزيه اجرا كنم؟ آيا اين تجربه من به درد نسل بعد نمي‌خورد كه از من چيزي بياموزد؟"