به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ستاد خبری هشتاد و دومین دوره دانش‌افزایی زبان فارسی، بیش از ۲۰۰ دانشجوی غیرایرانی زبان فارسی كه در دوره دانش‌افزایی زبان فارسی در تهران مشغول به تحصیل هستند و هر كدام آنها وابسته به دین و مرام و مسلك و باور خود هستند، این جمعه در مرقد امام (ره) حاضر شده‌اند تا بیش‌تر با سبك و منش ایران و ایرانی آشنا شوند و جایگاه مردی را تكریم كنند كه مورد زیارت بسیاری از ایرانیان و مسلمانان قدردان قرار گرفته است.
دانشجوها بعد از گذر از صحن حاج آقا مصطفی، وارد حرم می‌شوند. به ترتیب می‌ایستند و عكسی به یادگار می‌گیرند تا حضور خود را در ماه‌ها و سال‌های آینده بیش‌تر مرور كنند و هر بار به امامی بیندیشند كه امام خوبی‌هاست و محبوب دل‌های مشتاق و آزادی‌خواه.
بین دخترها چادرهای سفید گلدار توزیع می‌شود. كنجكاوم تا عكس‌العمل آنها را ببینم. استقبال می‌كنند. چادرها را بر سر كرده و به هم نشان می‌دهند. برخی‌شان خیره به گل‌های چادر سفیدان، سعی دارند آنها را همچون زنان ایرانی كه در صحن حرم به تماشای خارجی‌ها مشغولند، سر كنند. چه تجربه بكری و این تجربه بكر باید ثبت شود تا همیشه بتوان احساس آن را باز زنده كرد و از این احساس لذت برد. از هم عكس می‌گیرند.
دو نفر از این دخترها «نینو پارامیدزه» و «آنا ژورژولیانی» هر دو از گرجستان به تهران آمده‌اند. «آنا» متوجه نگاهم می‌شود. می‌خندد و با فارسی دست و پا شكسته‌ای كه بلد است، می‌گوید: «چادر برای من تجربه‌ای خاص است. تا حالا حتی به آن دست نزده بودم و الان روی سرم انداخته‌ام». بعد از او «نینو» صحبت می‌كند. می‌گوید: «برای اولین بار چادر داریم. این خیلی خوب است كه ما چادر را تجربه كردیم. عكس‌های زیادی با چادر انداختیم و آنها را به دوستانمان نشان خواهیم داد.»
در حال نوشتن صحبت‌هایش هستم كه ادامه می‌دهد: «اینجا معماری خیلی زیبایی دارد و خیلی عظیم و بزرگ است. این كاشی‌كاری‌ها و گچ‌كاری‌ها واقعاً عالی هستند». صحبت‌های او را «آنا» پی می‌گیرد و عنوان می‌كند: «باید برای امام خمینی (ره) جایی مثل این مرقد ساخته شود. او انسان خیلی بزرگی است».
مسئولان گروه، دانشجویان را برای اهدای تاج گل و ادای احترام به مقام شامخ خمینی كبیر (ره) جمع می‌كنند. نمایندگان دانشگاه شهید بهشتی و تولیت مرقد مطهر هم هستند. «لوكا بنلّی» از ایتالیا و «انیس جهانگیرخان» از پاكستان، به نمایندگی از دانشجوها برای گذاردن تاج گل در محل ویژه انتخاب شده‌اند.
دانشجویان به طور مرتب در صف‌های منظم ایستاده‌اند تا مراسم آغاز شود. زائران ایرانی حرم هم در در دو سوی دانشجویان نشسته و مراسم را نگاه می‌كنند. آنها ناخواسته دالان احترام را به افتخار میهمانان خود تشكیل داده‌اند و آنها را با دقت می‌نگرند. در چشمانشان پرسشی می‌خوانم كه این خارجی‌ها كه هستند و برای چه اینجا آمده‌اند؟ كاش می‌شد تك‌تك نزدشان بروم و پاسخ سؤالشان را بدهم.
سرود «خمینی ای امام» كه مارش رسمی این مراسم است، از بلندگوها نواخته می‌شود. دژبان تشریفات با سبك نظامی خود تاج گل را مقابل ضریح مبارك می‌برد و «لوكا» و «انیس» از طرف همه دوستان خود از قاره‌های مختلف، تاج گل را در محل مخصوص خود قرار می‌دهند.
حالا گروه‌های پسران و بعد از آن گروه‌های دختران جلو آمده‌اند و جایگاه امام (ره) را مورد تجلیل و تكریم قرار می‌دهند. «لوكا» و «انیس» را كه حالا نقش فاتحان را بازی می‌كنند، كنار هم می‌یابم. نزدشان می‌روم و از حال و هوایشان بعد از اهدای تاج گل به مرقد امام (ره) می‌پرسم.
«انیس جهانگیرخان» پیش‌دستی می‌كند و می‌گوید: «اول اینكه مردم پاكستان، ایران و ایرانیان و امام خمینی (ره) را خیلی دوست دارند. آنها نسبت به ایران احساس برادری دارند. خود من هم چند سال است كه انتظار حضور در مرقد امام خمینی (ره) را می‌كشیدم. خوشحالم كه امروز اینجا هستم و این وظیفه را داشتم».
مكث می‌كند و از این فرصت كوتاه «لوكا بنلّی» استفاده می‌كند و می‌گوید: «برای بار دوم است كه به ایران آمده‌ام. هر دو بار كه از فرودگاه امام خمینی (ره) به سمت تهران حركت می‌كردم، در مسیر این مجموعه باشكوه را می‌دیدم و هر بار دوست داشتم كه آن را از نزدیك ببینم كه حالا اینطور شد».
او كه خود را نماینده دانشجویان اروپایی در مراسم اهدای تاج گل می‌داند، در ادامه سخنانش اشاره‌ای هم به معماری باشكوه مرقد مطهر می‌كند. می‌گوید: «جالب است بدانید كه من مقابل برج معروف «پیزا» در ایتالیا به دنیا آمده‌ام و در این شهر و شهرهای فلورانس و ونیز زندگی كرده‌ام كه معماری‌های بی‌نظیرشان در دنیا مشهور است؛ با این حال من از این همه زیبایی و شكوه در معماری و بنای مرقد امام خیمنی (ره) شگفت‌زده شده‌ام».
هنوز در كنار هم مشغول صحبت هستیم كه «انیس جهانگیرخان» از بزرگان تاریخ معاصر اسلام، از امام خیمنی (ره)، اقبال لاهوری و سید جمال‌الدین‌اسدآبادی یاد می‌كند و زیر لب شعری از امیرخسرو دهلوی زمزمه می‌كند و از جدا ماندن از یار و فراق جانسوز، گله می‌كند.
لحظه‌ای بعد، در گوشه‌ای از حرم، «یو ما» و «ما چاوو» فارسی‌آموزان چینی را می‌بینم كه كنار هم به اطراف نگاه می‌كنند. از اول دوره هر دوی آنها را بارها دیده بودم؛ ولی اینجا در مرقد مطهر امام (ره) تفاوتی با روزهای قبل دارند. هر دویشان كلاهی كه نشان‌گر مسلمان بودنشان هست بر روی سر گذاشته‌اند. نزدشان می‌روم و می‌پرسم كه آیا از منطقه سین كیانگ چین (منطقه مسلمان‌نشین چین) آمده‌اند؟ كه پاسخ منفی است. می‌گویند كه مسلمان و ساكن شهر پكن هستند. سؤال بعدی‌ام درباره كلاهی است كه بر سر دارند. «ما چاوو» می‌گوید: «این یك سنت مسلمانان چینی است. زمانیكه ما به زیارت مكانی مقدس و اسلامی می‌رویم از این كلاه‌ها استفاده می‌كنیم.» و بعد از آن «یو ما» است كه می‌گوید: «بارها این مكان را از تلویزیون دیده بودم و از اینكه فرصتی شد تا در كنار آرامگاه امام خمینی (ره) باشم، خوشحالم».
مراسم به پایان رسیده است. دانشجوها سوار اتوبوس می‌شوند تا به دانشگاه شهید بهشتی بازگردند و خود را برای حضور در كلاس‌های درس آماده كنند. پیش خودم فكر می‌كنم كه دانشجوهای درس ایران‌شناسی از این به بعد با چه دیدگاهی درس‌های خود را دنبال خواهند كرد. آنها امروز با ایرانی مواجه شده‌اند كه در آن احترام و معنویت، حرف نخست را می‌زند. احترام به تقدسات دینی و معنویتی كه از همین دین برآمده است.
نظر شما