سيروس تسليمي، در گفت وگو با خبرنگار سينمايي "مهر" با بيان مطلب فوق افزود : مشكل عمده سينما به نامناسب بودن ظرف و مظروف در سينما برمي گردد. اگر ظرف را سالن نمايش بدانيم و مظروف را فيلم هاي ساخته شده بدانيم، هيچ تناسب كيفي و كمي بين اين ظرف و مظروف نيست .
وي در توضيح مطلب خود گفت : اين ظرف و مظروف به اين معني است كه سالن نمايش در تهران قابليت نمايش چهار فيلم را در هر دوره دارد، ولي ما بالاي هفتاد فيلم توليد مي كنيم كه بخش مهمي از اين فيلم ها اصولا براي سالن سينماها ساخته نشده اند. همانند فيلم هاي سخت تجربي و درحد يك نمايش تلويزيوني در ساعات خاص با تماشاچيان خاص. پس در انتهاي سال ما بيش از 30 كارگردان و تهيه كننده داريم كه از عدم اكران فيلم هايشان گله مند و شاكي هستند و از دولت متقاضي كمك هستند.
اين تهيه كننده سينما مشكل اصلي را در شوراي پروانه ساخت و بنياد فارابي مي داند و معتقد است : مشكل اصلي ما برمي گردد به شوراي پروانه ساخت، بنياد فارابي و ساير نهادها و سازمان هاي كه بودجه اي دارند و بدون نگاه به نمايش و كيفيت سالن ها، اين بودجه را به هر شخصي كه پي گيرتر و يا سمج و يا از دوستان باشد، مي دهند و در آن مرحله، هيچ كارشناسي وجود ندارد كه پيگير اكران اين فيلم شود .
سيروس تسليمي در ادامه بيان كرد : به هر حال با وضعيت موجود من تصور مي كنم ما پنج گروه سينمايي با حداقل هر گروه 4 سالن براي اكران ژانرهاي متفاوت لازم داريم و يك گروه براي اكران فيلم هايي با مخاطب خاص نياز داريم.
وي افزود: دولت بايد با هدفمند كردن بودجه سينما و با خريد بليط از سالن هاي نمايش دهنده فيلم هاي حمايتي (كاري كه در تئاتر مي شود) فيلم هاي مخاطب خاص را اكران و فيلم هاي مخاطب عام را با الويت دادن به زمان صدور پروانه نمايش، وارد گروههاي پنج گانه كند .
نظر شما