پارس نوشت: رهبر معظم انقلاب امروز در دیدار با دانشجویان و دانش آموزان به مناسبت روز ملی مبارزه با استکبار جهانی به یک خاطره از یک دیپلمات ارشد آمریکایی اشاره کردند.
امام خامنه ای در این دیدار فرمودند: «در همین قضیه مذاکرات هسته‌ای، این پیشرفت ملت ایران بود که قدرتهای مدعی را وادار کرد بیایند دست در دست هم بگذارند مقابل ملت ایران بنشینند آن تدابیر خصمانه را بکار ببندند تا شاید ملت را از پا بیاندازند. این قدرت ملت ایران است. در مذاکرات هسته ای مأمورامریکایی گفت ازجوانی با جنگ مخالف بودم و گریه کرد/ عده ای ساده‌لوحانه ممکن است بگویند اینها آدمهای خوبی شدند.همین آدمی که ازیادآوری جنگ جلوی دوربین اشک می ریزد، از قساوت و بی رحمی عنصر جلاد قصاب خبیث صهیونیست در غزه وکرانه باختری و قتل عام کودکان در یمن حمایت می کند/ آیا این گریه جلوی دوربین راکسی باورمی کند؟»
بررسی های خبرنگار پارس نشان می دهد این دیپلمات ارشد آمریکایی، جان فوربز کِری (به انگلیسی: John Forbes Kerry ) است.در همان مقطع وندی شرمن در نشستی در آمریکا جزئیاتی از آخرین جلسه ایران و ۱+۵ را در سازمان ملل بیان کرد.
معاون وزیر خارجه آمریکا گفت: در نشست نهایی ایران و ۱+۵، پیش از کنفرانس مطبوعاتی، من این افتخار را داشتم که با وزیر خارجه همراه باشم.
وی افزود: زمانیکه تمام عکساسان و خبرنگاران از اتاق بیرون رفتند، تمامی حاضران از جمله وزیر خارجه ایران سخنانی را ایراد کردند، تمامی این نطق ها تکان دهنده بود، چراکه علنی نبود.
شرمن که بغض کرده بود، افزود: جان کری آخرین نفری بود که صحبت کرد، او گفت «زمانیکه ۲۲ ساله بودم، به جنگ رفتم» اما سپس بغض کرد، همانطور که من چند دقیقه پیش بغض کرده بودم.معاون وزیر خارجه آمریکا تصریح کرد: کری نمی توانست کلمات را ادا کند اما در نهایت بغض خود را فرو خورد و گفت: «من به جنگ رفتم و برایم روشن شد که دیگر هیچ وقت نمی خواهم به انجا بروم»
وی افزود: کل توافق به همین معناست، حل مسائل از طریق ابزار مسالمت امیز.شرمن گفت: پس از سخنان کری، همه در آن اتاق کوچک اشک درچشمانشان حلقه زده بود و همه دست زدند، از جمله مذاکره کنندگان ایرانی.همه دست زدند، از جمله مذاکره کنندگان ایرانی
جان کری کیست؟
جنگ ویتنام بیش از هر جنگ دیگری در قرن گذشته طول کشید و تاریخ قرن بیستم را به سرزمین عجایب دوخت، آنجا که جز مرگ و آتش خبری نبود. آمریکاییان سالانه ۵۰۰ هزار تن بمب روی این سرزمین ریختند، جنگل‌ها را با ناپالم سوزاندند و انسان‌ها را زنده زنده بریان کردند، اما سرانجام پس از ۱۰ هزار روز با ۴۵ هزار کشته، ۳۰۰ هزار زخمی و صرف ۱۵۰ میلیارد دلار هزینه و یک سرافکندگی تاریخی بر کشتی‌ها نشستند و گریختند و اکنون پس از گذشت سالیان بسیاری از آن زخم خورده‌های آمریکایی از خود سوال می‌کنند که چرا به این جهنم اعزام شده‌اند.
این جنگ بین سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۷۵ رخ داد؛ و در آن حدود ۳ میلیون ویتنامی جان خود را از دست دادند. آمریکا هدف اصلی خود را از شروع این جنگ جلوگیری از اشاعه کمونیسم در منطقه جنوب شرق آسیا بیان نمود و رئیس جمهور وقت آن زمان "جانسون" افراد وابسته به ویتنام شمالی را متهم کرد که دو بار با قایق‌های انفجاری به کشتی‌های آمریکایی حمله کرده‌اند و همین امر را بهانه ورود و حمله به ویتنام قرار داد!
بعدها نویسنده‌ای خطاب به ملت آمریکا گفت: "آنچه ما در ویتنام از دست دادیم فضیلت بود." شاید او گمان می‌کرد نظامیانی که در جنگ جهانی دوم برای رهایی از طاعون فاشیسم در هیبت ناجی اروپا ظاهر شدند خوی انسانی دارند و همواره چنین خواهند بود؛ اما "جنگ کره"، "جنگ ویتنام"، "جنگ افغانستان" و بعدها "جنگ خلیج فارس" ثابت کرد که آرزوهایی از این دست فقط در کتاب تاریخ کودکان تحقق خواهد یافت.
نظر شما