به گزارش خبرنگار مهر، انتقادهای محمد مایلی‌کهن از مربیان خارجی و داخلی در برخی حرف‌ها کار را به جایی می‌رساند که پرسش‌های بی‌جوابی ایجاد می‌کند.
وی در مصاحبه اخیر خود همچنان با مربیان خارجی کشتی می‌گیرد تا این احساس به جامعه منتقل شود که او نه از دیدگاه فنی که از منظر ملیتی فوتبال را نگاه می‌کند و کاری به دستآوردهای فوتبال ایران با هر دو مربی داخلی و خارجی ندارد، اما در واقع چنین نیست، او فقط انتقاد می‌کند و بسته به شرایط این انتقادها را داخلی و خارجی جلو می‌برد.
مایلی کهن حاضر به تورق تاریخ این فوتبال نیست و دوست ندارد موفقیت‌های مربیان خارجی این فوتبال را هم در کنار بزرگانی چون مهاجرانی، دهداری، پروین، پورحیدری و ...ببیند.
فقط رایکوف و راجرز؟
تعریف مدیر فنی تیم فوتبال امید از موفقیت مربیان خارجی فوتبال ایران به راجرز و رایکوف معطوف می‌شود و توفیق‌های استانکو پابلوکوویچ، برانکو ایوانکوویچ، بوناچیچ، دنیزلی، آری هان و ... را نمی بیند و یا شاید قبول ندارد. وی شکست در سال ۱۹۹۷ در راه جام جهانی فرانسه یا حذف همین تیم امید با خودش را به یاد نمی‌آورد و به این نگاه نمی‌کند که در کنار مهاجرانی در سال ۱۹۷۸ آرژانتین، همه دفعات بعدی تیم ایران با مربی خارجی به جام جهانی رفته است.
محمد مایلی کهن در این مسیر انتقادی اما تا جایی جلو می‌رود که برانکو را هم به چالش می‌کشد و اگر چه نمی تواند تیم خوب امروز برانکو را نفی کند اما تاکید می‌کند فرصتی که به ایوانکوویچ داده‌اند را چرا به یحیی گل محمدی ندادند؟
اتفاقا یحیی گل محمدی، ویسی، منصوریان و یکی دو مربی دیگر نیازمند فرصت هستند و این حرف مایلی کهن در موردشان درست است اما در نفت به منصوریان فرصت داده اند، در ذوب آهن به یحیی فرصت داده اند، در استقلال خوزستان هم به ویسی فرصت داده و نتیجه اش را دیده اند. نکته اما اینجاست که محمد مایلی کهن حتی وقتی مربی ایرانی هم در راس پرسپولیس بود از مربیان این تیم انتقاد کرده که این موضوع نقد امروز خارجی و داخلی و دسته بندی های ذهن محمد مایلی را نقض می‌کند.
انتقاد از مربیان ایرانی
مایلی کهن در تاریخ ۳۰ دی ماه ۱۳۹۱ درست همان روزها که همین یحیی گل محمدی سرمربی پرسپولیس بود در مصاحبه ای اعلام کرد: «یقنعلی بقال هم سرمربی پرسپولیس شد و من نشدم». این حرف البته بعد از مدت‌ها در انتقاد از دایی در پرسپولیس گفته شد.
در واقع اگرچه مایلی کهن در همان مصاحبه می‌گوید گل محمدی برای پرسپولیس خوب بوده اما با این حال یکی از لفظ هایی را در همان زمان استفاده می کند که بسیار عجیب و غریب است و ماندگار.
الفاظ عجیب
از این لفظ ها مایلی کهن برای مربیان داخلی حتی بیشتر از مربیان خارجی استفاده کرده است. کلماتی مثل گروهبان قندلی، آقا قلدره، داروغه و ...همگی الفاظی است که محمد مایلی کهن برای برخی مربیان استفاده کرده است و حتی برای کاشانی که دایی را سرمربی کرده بود گفت: او باید جواب کارهایش را در آن دنیا به برادرش بدهد!
این همه در حالی رخ می دهد که مایلی کهن از نظر کارنامه هم در شرایط خوبی نیست. منهای عنوان سومی که او به همراه تیم ملی فوتبال در جام ملت های ۱۹۹۶ داشت و چهارمی با تیم ملی فوتسال، در رده باشگاهی با تیم های پیکان، سایپا، فولاد و ... یا به دسته پایین تر سقوط کرد یا در پایین جدول حضور داشت و حتی یک قهرمانی هم در فوتبال داخلی ایران ندارد.
برانکو فرصت خرید
اما انتقاد از فرصت دادن به برانکو انتقاد جالبی نیست. سال قبل برانکو بعد از دو مربی ایرانی سرمربی پرسپولیس شد و در آخرین هفته‌ها عملکرد خوبی با پرسپولیس نشان داد و از آن بالاتر اینکه ایوانکوویچ با بالا بردن کیفیت پرسپولیس هفته به هفته این فرصت را خرید چون این تیم از ابتدای فصل هر روز بهتر از قبل شد.
به هرحال محمد مایلی کهن از سر دلسوزی انتقاداتی را مطرح می کند که بخشی از آنها درست و منطقی است اما برخی اوقات هم کار را به جایی می رساند که انتقاداتش رنگ و بوی غیرملی به خود می گیرد. هر چه هست او یک کارشناس همیشه منتقد است که حرف هایش را رک می زند و ورزش کشور هم او را اینگونه شناخته و پذیرفته است.
نظر شما