تدريس آكادميك نقاشي قهوه‌خانه‌اي هرگز ميسر نشده است

علي اكبر لرني، يكي از پنج بازمانده نقاشي قهوه خانه‌اي، در گفتگو با خبرنگار تجسمي "مهر" گفت: "اگر دست اندركاران دولتي و اساسا اولياي امور به نقاشي قهوه خانه اي توجه بيشتري نشان مي دادند، شايد امروز اين گونه از نقاشي نيز در حيطه هنرهاي تجسمي به درخشش و سمت و سوي مطلوب تري دست مي يافت."

وي افزود: "اما متاسفانه با وجود اينكه از نسل نقاشي خيالي سازي تنها پنج نفر يعني به تعداد انگشتان يك دست باقي مانده اند، دست اندركاران دولتي وقعي به آنها نمي نهند. واقعيت اين است كه من به عنوان يك مدرس نقاشي قهوه خانه اي، مكان مناسبي براي آموزش به شاگردان و هنرجويانم ندارم. اين مسئله در حالي اتفاق مي افتد كه ما بارها دست به دامن اولياي امور شده و از آنها تقاضاي ايجاد فضايي مناسب براي آموزش اين نوع نقاشي كرده ايم."

لرني در پاسخ به اين پرسش كه علاوه بر نداشتن فضاي مناسب، نقاشي قهوه خانه اي از نبود چه امكاناتي رنج مي برد؟ تصريح كرد: "حتي به زبان آوردن آن براي من باعث تاسف است. رسانه هاي ارتباط جمعي چون تلويزيون پفك نمكي را بارها و هر چند دقيقه يك بار لا به لاي برنامه ها تبليغ مي كنند، اما كي ديده ايم كه حتي يك برنامه چند دقيقه اي در همين رسانه ها از زواياي نقاشي خيالي سازي صحبت كنند. مسلما وقتي تبليغات و اطلاع رساني به شكل كافي و ارزنده ارائه نشود، نقاشي سنتي قهوه خانه‌اي به تدريج رنگ مي‌بازد و مخاطبان خود را ازدست مي دهد."

آثار نقاشان قهوه‌خانه‌اي در نمايشگاه بزرگ عاشورايي

وي اضافه كرد: "جدي نگرفتن نقاشان قهوه خانه اي توسط نقاشان مدرن امروز يكي ديگر از مشكلات ماست. در وضعيت فعلي گروهي از نقاشان كه در اشكال مدرن به ارائه اثر مي پردازند، به دليل ارتباط گرفتن با ابزارها و رسانه هاي مدرن چون اينترنت، فعاليت خود را گسترش داده اند. در حالي كه ديگر نقاشان قهوه خانه اي را به رسميت نمي شناسند و آنها را نديده مي‌گيرند."

علي اكبر لرني كه شاگرد استاداني چون مرحوم حسين قوللر بوده، در ادامه خاطرنشان كرد: "من 47 سال در زمينه نقاشي قهوه‌خانه اي سابقه دارم. سال ها پيش اين فعاليت را در محضر استاد بزرگ اين رشته يعني مرحوم قوللر آغاز كردم و بعدها با فراگيري بيشتر و ممارست فراوان توانستم با افرادي چون حسين همداني، حسن اسماعيل زاده و سايرهنرمندان اين رشته در موزه‌اي به نام آب انبار، آثاري ارزنده را به يادگار بگذاريم. اين موزه بين خيابان سيروس و مولوي بود و دراوايل انقلاب بسته شد."

وي گفت: "برخي به اشتباه تصور مي كنند نقاشي قهوه خانه اي تنها محدود به سوژه هايي چون شاهنامه و تصاوير مذهبي بود. اما اين طور نيست. ما گذشته از فعاليت روي اين تم ها،  روي ديوان اشعار شاعران نامي نيز كار مي كنيم و از مفاهيم اشعار آنها به خلق اثر مي پردازيم. در كنار اين ها نيز گاه دست اندركاران دولتي به عنوان سفارش موضوعاتي را به ما مي دهند."

به گزارش "مهر"، اين نقاش پيشكسوت از موزه هنرهاي معاصر تهران و فرهنگسراي نياوران به عنوان دو ارگان هميشه پشتيبان ياد كرد و افزود: "در كنار اين گله ها بايد از موزه هنرهاي معاصر و فرهنگسراي نياوران به خاطر برگزاري نمايشگاه ها و انشتار كتاب هاي ارزنده در راستاي شناخت مخاطبان نقاشي قهوه خانه اي ياد كنم. اين دو در طي سال هاي پيش و به مناسبت هاي گوناگون نقاشان قهوه خانه اي را از ياد نبردند و با نمايش آثار اين هنرمندان، به پررنگ كردن اين رشته پرداختند."