سرنوشت صلح ناپايدار در پهناورترين سرزمين آفريقا

به گزارش خبرگزاري "مهر"،"جنبش آزاديبخش سودان"در منطقه دارفور در غرب اين كشور روز جمعه به منظور بررسي پيشنهاد اتحاديه آفريقا و جامعه بين الملل جهت برقراري صلح در دارفور، در پاي ميز مذاكرات در ابوجا پايتخت نيجريه حاضر شد و با امضاي قرارداد صلح با دولت خارطوم موافقت كرد.

"كوفي عنان" دبيركل سازمان ملل متحد نيز از امضاي اين قرارداد صلح اظهار خوشحالي كرد و آن را قدمي به سوي برقراري كامل صلح و آرامش در سودان عنوان نمود.

اين درحاليست كه "محمد توگود" (Mohammed Tugod) رئيس مذاكره كنندگان هيئت گروه شورشي "مساوات و عدالت" در دارفور در ابوجا اعلام كرد كه طرح صلح پيشنهادي اتحاديه آفريقا پاسخگوي درخواستهاي ما نيست.

توگود در ادامه اظهار داشت :جنبش عدالت و مساوات تمايل دارد كه در اين قرارداد ايجاد يك دولت منطقه اي در دارفور مطرح و يك پست معاونت رياست جمهوري نيز بايد به اين جنبش داده شود.

به گفته وي، در همين حال يك نمايندگي مهم در نهادهاي ملي، پرداخت خسارات وارده به قربانيان جنگ داخلي در دارفور و  پرداخت 5/6 درصد از درآمد ملي سودان به صندوق توسعه دارفور از ديگر خواسته هاي اين گروه شورشي است.

رئيس مذاكره كنندگان جنبش عدالت و مساوات خاطرنشان كرد: ما تمام اين درخواست ها را داريم و در صورت عدم اجراي اين شرايط، قرارداد صلح را امضا نخواهيم كرد.

در همين حال، اتحاديه آفريقا رئيس اين جنبش شورشي در دارفور را به انعقاد قرارداد صلح فراخواند.

مذاكرات صلح دارفور در پايتخت نيجريه

اين قرارداد صلح ازسوي "ميني ميناوي" رهبر جنبش آزادي بخش سودان و "مجذوب الخليفه" نماينده ارشد دولت سودان در مراسمي در كاخ رياست جمهوري نيجريه به امضا رسيد.

اين درحاليست كه بسياري از مقامات كشورهاي جهان و همچنين كوفي عنان دبير كل سازمان ملل متحد در ماههاي اخير به علت شدت يافتن درگيري ها و افزايش آمار كشته ها و تجاوزات از طرف‌ هاي درگير به ويژه "جنبش آزاديبخش سودان" و "جنبش عدالت و مساوات" خواسته اند تلاشهاي خود را براي رسيدن به يك قرارداد فوري به منظور پايان دادن به رنج و درد‌ها و مصائب در دارفور افزايش دهند.

دو گروه شورشي موسوم به "جنبش آزاديبخش سودان" و"جنبش عدالت و مساوات" از فوريه سال 2003 ميلادي در دارفور در غرب سودان درگير جنگ با نيروهاي دولتي هستند؛ آنها دولت خارطوم را متهم مي كنند كه شبه ‌نظاميان عرب طرفدار خود به‌ نام "جنجويد" را برضد آنها مسلح كرده و به منطقه دارفور بي ‌توجه است.

دست كم بين 200 تا 300 هزار نفر در اقدامات خشونت‌ آميز، قحطي و بيماري در منطقه دارفور كشته و بيش از دو ميليون و 500 هزار نفر نيز از ساكنان اين منطقه از سودان بي ‌خانمان شده ‌اند.

صحنه اي از فقر در دارفور

اتحاديه آفريقا نيروهاي ناظر در دارفور دارد كه به عنوان تنها مانع موجود در برابر اعمال خشونت در اين منطقه عمل مي ‌كند.

سودان را بشناسيم

سودان كشوري پهناور و با جمعيتي حدود 33 ميليون نفر،در شرق آفريقا قرار دارد.اين كشور پهناورترين سرزمين اين قاره به شمار مي رود.از شمال با مصر، از غرب با ليبي، چاد و آفريقاي مركزي و از جنوب با جمهوري دموكراتيك كنگو، اوگاندا و كنيا و همچنين از شرق با اتيوپي، اريتره و درياي سرخ هم مرز است.

رودخانه نيل از اين كشور مي گذرد و تا مصر و درياي مديترانه ادامه مي يابد. پول اين كشور نيز "پوند سوداني" است.

"عمر حسن البشير" رئيس جمهوري اين كشور است كه از سال 1993 ميلادي تاكنون در حال حكومت است.

رئيس جمهوري سودان

اين كشور آفريقايي داراي بيش از 200 مذهب و زبان است. در شمال سودان، بيشتر مردم  خود را عرب مي دانند و زبان خود را لهجه اي از عربي مي نامند.عربي كلاسيك زبان رسمي آنان است. در جنوب، مردم خود را آفريقايي مي دانند و طيف وسيعي از زبان ها را مورد استفاده قرار مي دهند كه البته هيچ يك از آنها عربي نيست.

سودان مجمعي از خودمختاري ها و سلطنت نشين هاي مستقل است كه از مرزهاي جنوب با مصر تا اتيوپي ادامه پيدا مي كند، اما تا قرن 19 مصر بر آنها غلبه داشت. در سال 1881 ميلادي سوداني ها به رياست "مهدي" كه يك چهره مذهبي بود، بر ضد  مصري ها شورش كردند.

دولت مهدي به وسيله ارتش انگليس تحت فرماندهي ژنرال "هوراتيو هربرت كيچنر"دررشته درگيري هايي بركنارشد. انگليسي ها تا چندين سال با ارتش فرانسه در آفريقا درحال رقابت بودند.اين نوعي مسابقه بود كه ارتش انگليس توان خود را براي كنترل محور شمال جنوب از قاهره تا كيپ تاون در ساحل عاج مورد آزمايش قرار دهد.

اين رقابت كه به دشمني ميان دو كشور ختم شده بود، با بيرون رفتن فرانسه از ميدان رقابت پايان يافت. انگليسي ها كنترل سودان را ادامه دادند و فرانسه غرب اين كشور را در دست گرفت كه هم اكنون كشورهاي چاد و جمهوري مركزي آفريقا در آن منطقه قرار دارند.

اعضاي مذاكره كننده جنبش آزادي بخش سودان

اما انگليس تا زماني كه سلطان دارفور بر سر كار آمد، كنترل كامل سودان را در دست نداشت. انگليس درصدد بود مسلمانان شمال را از مسيحيان و ديگر اديان جنوب جداسازي نمايد.به هر حال انگليس موفق شد چنين كاري انجام دهد، اما منطقه اي مانند دارفور كه مسلمانان و مسيحيان در كنار هم زندگي مي كردند، به يك منطقه آشوب زده تبديل شد.

استقلال و پس از آن

پس از استقلال رسمي سودان در سال 1956 ميلادي، روابط ميان شمال و جنوب بسيار پرتنش بود. گروه چريكي "آنيا نيا" در سال 1964 ميلادي قدرت را تا حدي به دست آورده بود، البته اين گروه خيلي زود از بين رفت، اما آثار اقتصادي و سياسي آن بر سودان باقي ماند.

بالاخره در سال 1983 ميلادي پس از شورش يكي از بخش هاي ارتش،"جنبش آزاديبخش سودان" ايجاد شد و جنگ داخلي شروع گرديد.

در همين حال، آمريكا به خاطر دستيابي به ذخاير نفت در جنوب اين كشور، خواهان صلح در سودان است. اين درحاليست كه  زماني كه جنگ داخلي در اين كشور برقرار باشد، نمي توان آن را استخراج كرد.

دارفور سودان

"جان پاركر" كانديداي حزب جهاني كارگران براي رياست جمهوري آمريكا در سال 1998 ميلادي به عنوان يك خبرنگار از سودان ديدار كرد و اعلام نمود كه سودان هرگزدر حال ساخت سلاح هاي كشتار جمعي نيست. "بيل كلينتون" رئيس جمهوري سابق آمريكا اعلام كرده بود كه سودان در حال ساخت تسليحات شيميايي است و به همين دليل تحريم هاي اقتصادي را برضد اين كشور به كار گرفت كه هنوز نيز بخشي از آنها باقي است.

دارفور كه در بخش غربي سودان و در مرز چاد قرار دارد در سال 2003 ميلادي دچار جنگ هاي داخلي شد. در سال 1989ميلادي، اين شهر تحت نفوذ برخي از رهبران چاد بود. فرانسه در آن زمان از چاد حمايت كرد و و دليل آن نيز روشن است زيرا چاد نيز كشوري نفت خيز است.