فريدون عموزاده خليلي از نويسندگان فعال حوزه ادبي كودك و نوجوان، در گفتگو با خبرنگار فرهنگ و ادب مهر، ضمن بيان اين مطلب افزود: هيات مديره انجمن نويسنگان كودك كه چند روز بيشتر تا پايان دوره اش باقي نمانده، افرادي باانگيزه و فعال بودند كه تلاش كردند ادبيات كودك را در فرصت هايي كه وجود دارد با دريچه ها و افق هاي تازه اي آشنا كنند.
وي با اعلام اين مطلب كه در دوره حضور هيات مديره كنوني انجمن، ارتباط مستقيمي با آن نداشته است، اضافه كرد: با توجه به حضورم در برخي كنفرانس ها و سمينارهايي كه انجام شد مي توانم اين طور اظهار نظر كنم كه برنامه ها و فعاليت هاي انجمن عمدتا مفيد و مثمرثمر بود ولي اين كه در مجموع، برنامه هاي انجمن تا چه ميزان با مصوبات و خط مشي هاي مصوب تطابق داشت، خود هيات مديره و بازرسان بايد ارزيابي داشته باشند.
وي درخصوص اهداف و آرمان هاي كلي انجمن گفت: تعيين چشم انداز و اهداف آتي هر نهاد و تشكلي بايد بر اساس واقعيات، توانمندي ها و ظرفيت هاي موجود باشد. نگاه آرماني و بلندپروازانه متعلق به آغاز راه است. همه در ابتداي تشكيل اين نهاد تصور مي كرديم مي توانيم به همه معضلات صنفي، شغلي و حرفه اي خود رسيدگي كنيم ولي در عمل ديديم كه مشكلات حقوقي زيادي بر سر راه بود و تحكيم و تثبيت مباني آن چندان هم ساده نيست.
اين نويسنده تصريح كرد: در ابتدا مي شد تصور كرد كه انجمن نويسندگان كودك و نوجوان در عرصه فرهنگي حرف اول را بزند و چترش را بر تمام عرصه ادبي و هنري كودك و نوجوان بگستراند ولي هر چه پيشتر رفتيم ديديم كه محدوديتها و تلقي هاي متفاوتي وجود دارد و منطقي و معقول نيست كه آن را به گونه اي آرماني دربرگيرنده و رفع كننده همه خواسته هايمان بدانيم.
عموزاده خليلي ادامه داد: به مرور زمان نگاه واقع بينانه و منطقي تري حاصل شد. با اين وجود نكته اي كه فكر مي كنم هنوز به آن دست نيافته ايم و بايد به آن برسيم، رسيدن به نوعي همدلي و فراگيري است. بايد تلاش كرد تنوع سليقه ها، ديدگاه ها و گرايش هاي متفاوت را به دور از دسته بندي هاي گوناگون يكجا گرد آورد. متاسفانه انجمن به اين مهم دست پيدا نكرد و اميدوارم هيات مديره جديد بتواند اين آرزو را محقق كند.
وي با تاكيد بر اين كه اصولا فعاليت جمعي و تشكيلاتي در ايران مقوله اي جدي و سازمان يافته نيست، افزود: حتي در حد و اندازه هاي صنف نيز تمايل به كار گروهي در ما ديده نمي شود. البته در اين باره نويسندگان و خود ادبيات هم نقش دارند. به هر حال ادبيات در فرآيندي فردي شكل مي گيرد و آثار نيز در خلوت تنهايي فرد توليد مي شوند، از اين رو نويسندگان همچنان ترجيح مي دهند، فردي حركت كنند و از كار گروهي پرهيز كنند.
اين نويسنده ادامه داد: فعالان ادبي بويژه ادبيات كودك، به لحاظ روحي حس لطيف و شكننده تري هم دارند و اين امر نيز بر تشديد حس فردگرايانه در آنها تاثير مستقيم دارد. چنين ذهنيت هايي تعريف دقيقي براي كار دسته جمعي ندارند و فردگرايي در آنها پررنگ تر است. به اين عوامل بايد موانع بيروني را هم اضافه كنيم.
فريدون عموزاده خليلي با اشاره به اين كه انجمن در جلب رضايت اعضا و رسيدن به خواسته هاي آنان ناموفق بوده است ، تصريح كرد: اگر يك منحني براي عضوگيري انجمن درنظر بگيريم، مشاهده مي كنيم كه در ابتدا سير صعودي تند و سريعي داشته ايم و بعد اين منحني به تدريج افت و سير نزولي را طي مي كند. يك علت اين اتفاق، ناشي از همان تصورات آرمان گرايانه اي بوده كه به قصد دست يافتن به مدينه فاضله پرورش پيدا كرده بود.
وي اضافه كرد : اين عده با اين تصور آمدند و وقتي در عمل با موانع گوناگوني مواجه شدند و انتظاراتشان عقيم ماند، دلسرد شدند و به اين صورت عضوگيري انجمن افول كرد. اين نكته را هم نبايد فراموش كنيم كه تعداد نويسندگان حوزه كودك ما بي نهايت نيستند و اغلب آنهايي كه به عضويت انجمن درآمدند در همان سال نخست حضور پيدا كرده بودند.
اين نويسنده ادبيات كودك و نوجوان در پايان تاكيد كرد : راه حل مشكلات اين است كه سطح توقعات را از انجمن، منطقي و واقع بينانه سازيم. بايد ببينيم از اين تشكل چه مي خواهيم و به كجا مي خواهيم برسيم؟ كدام دغدغه هايمان را از طريق اين انجمن مي توانيم پوشش دهيم و اساسا تعريف مان از كار صنفي و اتحاديه اي چيست؟ سطح برداشت ها و انتظارات را بايد با واقعيات تطبيق داد.
نظر شما