اما فاجعه اي كه وجود داشت اين بود كه كاميون هاي صليب سرخ براي ورود به كشور عوارض پرداخت مي كردند. به دنبال اين امر سازمان ملل متحد تصميم گرفت نيروهاي خود را از اين كشور خارج كند و سازمان هاي كمك رساني نيز كشور را ترك كردند. روي هم رفته اين كشور پس از سال ها هنوز فاقد يك ارتش، حكومت فراگير، پليس، دستگاه قضايي و مدرسه است.
چهارده سال از آخرين باري كه سومالي يك حكومت متحد و يكپارچه به خود ديده است، مي گذرد و در اين مدت اين كشور فقير آفريقايي هر روز بيش از گذشته در گرداب فقر، آشوب و خشونت فرو افتاده است، به طوري كه حتي تمهيدات بين المللي نيز براي بهبود اوضاع كارگر نيفتاده و نيروهاي حافظ صلح بين المللي و در صدر آنها ايالات متحده نتوانستند براي مدت زيادي در اين كشور دوام بياورند.
سومالي سرزمين نفرين شده
موگاديشو پايتخت سومالي داراي جمعيتي متشكل از شش قبيله بزرگ است و تمام مردم اين كشور مي دانند كه در كدام يك از اين قبيله ها قرار مي گيرند و از چه قدرتي برخوردار هستند، قدرتي كه ميزان آن را مردان تعيين مي كنند.
سومالي در سال 1960 ميلادي به استقلال دست يافت. كشوري خشك و لم يزرع در شمال آفريقا كه شاخ آفريقا لقب گرفته است.
قسمت هاي شمالي سومالي، كوهستاني و نيمه صحرايي است و در جنوب كشور، بوته زارها، محيط مناسبي براي حيات وحش پديد آورده اند. بيشتر جمعيت اين كشور چادرنشين بوده و شغل اصلي آنان پرورش گوسفند، شتر، بز و گاو مي باشد.
وسعت زمين هاي زير كشت بسيار كم بوده، و كتان، ذرت، نيشكر و گندم در آنها به عمل مي آيد. موز مهمترين محصول صادراتي اين كشور محسوب مي شود. معادن سومالي شامل سنگ آهن، ژيپس و اورانيوم مي باشد، اما به علت عقب ماندگي تكنولوژي و عدم وجود امكانات و كارشناسان فني، از اين معادن هيچگونه بهره برداري نمي شود.
حكومت اين كشور جمهوري است و مساحتي بالغ بر 630 هزار كيلومتر مربع دارد. جمعيت سومالي حدود هفت ميليون و 500 هزار نفر است. پايتخت اين كشور موگاديشو و زبان اصلي مردم سوماليايي مي باشد. ساكنان سومالي به اديان اسلام و مسيحيت گرايش دارند.
وضعيت سياسي اجتماعي
سومالى از سال 1991 ميلادي تاكنون با فقدان دولتى كارآمد و قدرتمند روبروست. نه دولت موقت در تبعيد سومالى و نه دولت خارج از پايتخت، هيچ يك نتوانستند كنترل اوضاع كشور را به دست گيرند.
سالهاست كه سومالى صحنه زد وخورد گروه هاى شبه نظامى مختلف شده است. در تازه ترين تحولات، مبارزان اسلام گرا پايتخت را به تصرف در‌آوردند. آمريكا كه با وجود حمايت از ائتلاف جنگ سالاران نتوانست مانع از اين پيروزى شود، در هراس است كه سومالى به پايگاه جديد گروه هاي مخالف واشنگتن تبديل شود.
دخالت خارجي ها
"جرج بوش" رئيس جمهورى آمريكا قصد دارد با "كاندوليزا رايس" وزير خارجه خود در خصوص تعيين راهبرد آمريكا در سومالى نشستى ترتيب دهد.
سياست آمريكا تاكنون بر اين استوار بوده كه با پشتيبانى از ائتلاف جنگ سالاران از نفوذ اسلام گرايان جلوگيرى كند، اما اين سياست شكست خورد و حاصلى به بار نياورده است .
آمريكايى ها خاطره خوشى از اعزام نيرو به سومالى ندارند. در اكتبر سال 1993 ميلادي جسد دو سرباز آمريكايى در خيابان هاى موگاديشو بر زمين كشيده شد. از آن پس، اعزام نيروهاى آمريكايى به سومالى متوقف شد.
"پرندر گاست" مشاور "بيل كلينتون" رئيس جمهوري اسبق آمريكا نيز شرايط كنونى سومالى را با شرايط افغانستان در سال هاى پايانى دهه 90 ميلادي مقايسه مي كند، يعنى در همان زمان كه افغانستان تحت حكومت طالبان به اردوگاه آموزش نظامى و جذب نيروى جديد شبكه القاعده تبديل شده بود.
وى در اين باره مي گويد: شباهت سومالى كنونى و افغانستان پيشين بسيار نگران كننده است، در صورتي كه شرايط كنونى سومالى را مي شد از 15 سال قبل نيز پيش بيني كرد.
مسئولان سه دولت پيشين آمريكا كارى در جهت بازسازى دولت سومالي انجام ندادند.
هرج ومرج و درگيري هاي داخلي، امنيت و آرامش را در اين كشور از بين برده است. درگيري هاي شبه نظاميان مسلح تاكنون موجب خروج بسياري از مردم اين كشور شده است.
تلاش نيروهاي بيگانه جهت سودجويي در سومالي و درگيري و افتراق ميان ارتش اين كشور بر وخامت اوضاع افزوده و تلاش هاي خارجي براي حل معضلات سومالي غالبا با شكست مواجه شده است.
به گزارش مهر سازمان غيردولتي "آكسفام" (Oxfam) انگليس نيز كه در زمينه امور بشردوستانه در سومالي فعاليت مي كند، اخيرا با انتشار گزارشي اعلام كرد: وضعيت مردم سومالي به حدي وخيم است كه مجبورند براي يافتن آب گاهي اوقات مسافتي حدود 70 كيلومتر را طي كنند و اگر موفق نشوند مجبورند ادرار خود را بخورند.
در اين گزارش آمده است: هرچند كه قاره آفريقا به طور كلي با مشكل خشكسالي مواجه شده، اما وضع سومالي در شاخ آفريقا به مراتب وخيم تر است به طوري كه ساكنان آن مجبورند هر 20 وعده فقط يك بار غذا بخورند.
بسياري از خانواده ها نيز مجبورند به 20 ليتر آب براي سه روز بسنده كنند و اين بدان معناست كه به هر نفر فقط سه ليوان آب در روز براي خوردن، ظرف شستن و ديگر نيازها مي رسد.
كارشناسان آكسفام اعلام كردند: شواهد موثقي به دست آورده اند حاكي از آنكه برخي افراد كه به اين جيره بندي آب و مواد غذايي نيز دسترسي ندارند، مجبورند براي پيدا كردن آب مسافت هاي طولاني طي كنند و اگر پيدا نكنند مجبورند ادرار خود را بخورند.
نظر شما