به گزارش خبرگزاري مهر، شك نيست كه يكي از مهمترين عوامل پيشرفت اسلام، اخلاق نيكو و برخورد متين و ملايم آن حضرت با مردم بود. در طول زندگى او هرگز ديده نشد وقتش را به بطالت بگذراند . در مقام نيايش هميشه مي گفت: «خدايا از بيكارگى و تنبلى و زبونى به تو پناه مي برم» و مسلمانان را به كار كردن تشويق مي كرد.
او هميشه جانب عدل و انصاف را رعايت مي كرد و در تجارت به دروغ و تدليس متوسل نمي شد، هيچگاه در معامله سختگيرى نمي كرد، با كسى مجادله و لجاجت نداشت و كار خود را به ديگري واگذار نمي كرد .
پيامبر اسلام(ص) صدق گفتار و اداى امانت را قوام زندگى مي دانست و مي فرمود: اين دو در همه تعاليم پيغمبران تأكيد و تأييد شده است. در نظر پيامبر اسلام(ص) همه افراد جامعه، موظف به مقاومت در برابر ستمكاران هستند و نبايد نقش تماشاگر داشته باشند.
پيامبران سيمايى دوست داشتنى دارند، ساده ترين نگاهها آن را به سادگى مي بينند اما پيچيده ترين نبوغها به دشوارى مي توانند آن را درك كنند يافت.
محمد(ص) كه خاتم الانبيا است در برابر كسانى كه با وى مشاجره مي كردند تنها به خواندن آياتى از قرآن اكتفا مي كرد و يا عقيده خويش را با سبكى ساده و طبيعى مي فرمود و به جدل نمي پرداخت .
زندگى پيامبر پارسايان و زاهدان را به ياد مي آورد. گرسنگى را بسيار دوست داشت و به اين وسيله شكيبايي خود را مي آزمود.
در برابر كسانى كه او را مي آزردند چنان گذشت مي كرد و بدى را به مهر پاسخ مي داد كه آنان را شرمنده مي ساخت.
هر روز، از كنار كوچه اى كه مي گذشت كه يك يهودى طشت خاكسترى گرم از بام خانه بر سرش مي ريخت و او بي آنكه خشمگين شود، به آرامى رد مي شد . روز ديگر با آنكه مي دانست باز اين كار تكرار خواهد شد مسير خود را عوض نمي كرد.
يك روز كه از آنجا مي گذشت با كمال تعجب از طشت خاكستر خبرى نشد. حضرت محمد با لبخند بزرگوارانه اى گفت: رفيق ما امروز به سراغ ما نيامد! گفتند: بيمار است. گفت: بايد به عيادتش رفت.
بيمار در چهره محمد كه به عيادتش آمده بود چنان صميميت و محبت صادقانه اى احساس كرد كه گويى سالها است با وى سابقه ديرين دوستى و آشنايى دارد.
مرد يهودى در برابر چنين چشمه زلال و جوشانى از صفا و مهربانى و خير، يكباره احساس كرد كه روحش شسته شد و لكه هاى شوم بدپسندى و آزارپرستى و ميل به كجى و خيانت از ضميرش پاك شد.
پيامبر اكرم(ص) چنان متواضع بود كه تمام خودخواهان، مغروران متكبران را به اعجاب وا مي داشت. زندگي آن حضرت، رفتار و خصوصيات اخلاقي وي، محبت، قدرت، خلوص، استقامت و بلندى انديشه و زيبايى روح را الهام مي بخشيد.
سادگى رفتار، نرمخويى و فروتني حضرت محمد(ص) از صلابت شخصيت و جذبه معنويت وي نمي كاست. هر دلى در برابرش به خضوع مي نشست و هر غرورى از شكستن در پاى عظمت زيباي او سيراب مي شد.
پيامبر اسلام (ص) علاوه بر اين كه ارزشهاى اخلاقى را بسيار ارج مى نهاد، خود در سيره عملى برجسته فضايل اخلاقى و ارزش هاى والاى انسانى بود، او در همه ابعاد زندگى با چهره اى شاد و كلامى دلاويز با حوادث برخورد مى كرد.
تلاش براى تحقق انسانيت
وجود رسول خدا(ص) براى همه مردم مايه رحمت بود و هيچ كس را به سبب رنگ و جنس از شمول آن مستثنى نمي كرد. همه مردم نزد او روزى خور خداوند بودند.
آن حضرت عموم مردم را به رشد و اعتلاي انسانيت، صلح، گذشت و بخشش دعوت مي كرد . از اين رو، مشاهده مي كنيم كه جنگهاى او همگى براى اهداف والاى انسانى بوده و به منظور تحقق انسانيت انجام مي شده است.
بخشايش و گذشت
بد رفتارى و بى حرمتى به شخص خود را با نظر اغماض مي نگريست، كينه كسى را در دل نگاه نمي داشت و در صدد انتقام برنمي آمد. روح بلند آن حضرت عفو و بخشايش را بر انتقام ترجيح مي داد.
در جنگ احد با آن همه قصاوت و اهانتي كه به پيكرعمويش حمزه روا داشته بودند و از مشاهده آن به شدت متألم بود، دست به عمل متقابل با كشتگان قريش نزد و بعدها كه به مرتكبين آن و از آن جمله هند زن ابوسفيان دست يافت، در مقام انتقام برنيامد .
حريم قانون
آن حضرت از بد رفتارى و آزارى كه به شخص خود مي شد عفو و اغماض مي نمود ولى در مورد اشخاصى كه به حريم قانون تجاوز مي كردند گذشت نمي كرد و در اجراى عدالت و مجازات متخلف، هر كه بود، مسامحه روا نمي داشت.
زيرا قانون عدل، سايه امنيت اجتماعى و حافظ كيان جامعه است و نمي شود آن را بازيچه دست افراد بي كفايت قرار داد و جامعه را فداى فرد نمود.
احترام به افكار عمومى
رسول خدا(ص) در موضوعاتى كه به وسيله وحى و نص قرآن، حكم آن معين شده بود، اعم از عبادت و معاملات، چه براى خود و ديگران، حق مداخله قائل نبود و اين دسته از احكام را بدون چون و چرا به اجرا در مي آورد، زيرا تخلف از آن احكام، كفر به خداست اما در موضوعات مربوط به كار و زندگى، اگر جنبه فردى داشت و در عين حال يك امر مباح و مشروع بود، افراد، استقلال رأى و آزادى عمل داشتند.
از نظر حضرت محمد(ص) كسى حق مداخله در كارهاى خصوصى ديگرى را نداشت و هر گاه مسئله اي مربوط به جامعه بود حق اظهار رأى را براى همه محفوظ مى دانست و با اينكه به واسطه فكر سيال و هوش سرشار خود در تشخيص مصالح امور بر همگان برترى داشت، هرگز به تحكم و استبداد رأى رفتار نمى كرد و به افكار مردم بى اعتنايى نمي نمود بلكه نظر مشورتي ديگران را مورد مطالعه قرار مي داد .
نظر شما