به گزارش خبرنگار دانشگاهي "مهر"، شاتل فضايي ديسكاوري پس از دو بار تعويق به دليل مشكلات جوي، در ماموريتي 12 روزه از پايگاه فضايي ناسا در كيپ كاناورال فلوريدا به سوي ايستگاه فضايي بين المللي پرتاب شد.
اين پرواز با نام STS-121 به فرماندهي "استيون ليندسي" انجام شد و مارك كلي، كمك خلبان، در كنار مايكل فوسيوم، ليزا نواك، استفاني ويلسون (زن سياهپوست) و پيرس سلرس، وي را همراهي كردند. توماس ريتر آلماني نيز ديگر مسافر اين پرواز به عنوان نماينده آژانس فضايي اروپا و سرنشين سوم رهسپار ايستگاه فضايي بين‌المللي شد.
در طول اين ماموريت، فضانوردان با دقت شاتل را بررسي مي كنند تا آسيب هاي احتمالي را بيابند. آنها دستورالعمل ها و ابزارهاي جديدي را نيز آزمايش مي كنند تا ايمني پرواز را افزايش دهند. ماموريت آنها نصب تجهيزاتي مهم در ايستگاه فضايي است و فوسيوم و سلرز در دو يا سه راهپيمايي فضايي، ايستگاه فضايي را تعمير خواهند كرد.
در اين پرواز، ناسا تعداد زيادي دوربين روي بدنه شاتل و مخزن سوخت نصب كرده تا جدا شدن احتمالي هر قطعه و مسيرش را زير نظر داشته باشد. مدير ناسا دستور داده تا پروازهاي شاتل همه روزه انجام شود تا براي تصويربرداري دوربين‌هاي زميني و مستقر روي شاتل نور كافي وجود داشته باشد. ايستگاه فضايي بين المللي نيز به ابزارهاي بررسي شاتل مجهز شده و تجهيزاتي براي تعميرات ساده شاتل در اختيار فضانوردان قرار گرفته است.
موفقيت پرواز اين شاتل براي ادامه فعاليت هاي فضايي بشر بسيار با اهميت است زيرا در حال حاضر تنها شاتل است كه مي‌تواند تجهيزات لازم را براي كامل كردن ايستگاه فضايي بين المللي با خود حمل كند. ناسا براي كامل كردن ايستگاه فضايي، شانزده پرواز ديگر را تا پايان سال 2010 برنامه ريزي كرده است.
اين پرواز، دومين پرواز شاتل پس از انفجار غمبار شاتل كلمبيا است. در پرتاب كلمبيا در بهمن 1381، قطعه اي از عايق از مخزن خارجي سوخت جدا شد، به بال چپ شاتل كلمبيا برخورد كرد و عايق هاي حرارتي آن را سوراخ كرد. در بازگشت شاتل به زمين، سرعت بسيار بالاي آن (18 برابر سرعت صوت) و اصطكاك آن با هوا، پلاسمايي از هواي داغ ايجاد كرد كه از طريق اين سوراخ به درون فضاپيما راه يافت و با ذوب كردن اسكلت فلزي شاتل، مقاومت آن را در برابر نيروهاي بسيار شديد ايروديناميكي از بين برد و فضاپيما را با هفت سرنشين در انفجاري عظيم متلاشي كرد.
نظر شما