به گزارش خبرنگار فرهنگ و ادب مهر، علي باباچاهي در نخستين شب شعر نشر ويستار ضمن بيان اين مطلب افزود : با ركودي كه به تبع مسائل سياسي و اقتصادي جامعه، در فضاي شعري ما حاكم است مي توان نوعي شقه شقه شدگي را در حضورها و محافل شعري ديد كه انتقادات ديگري را هم قبل از خود داشته است و آن بحران شعرخواني و پائين بودن شمارگان كتاب هاي شعر بوده است.
وي با اشاره به مطلبي كه سابقا در يكي از نشريات خوانده بود گفت : در اين مجله به گلايه يك نويسنده جوان برخوردم كه از فضاي تكراري و محافظه كارانه ادبيات و نظم و نظام هاي حاكم بر آن سخت شكوه كرده بود. در مطلبي ديگر نيز ديدم فردي از متفاوت نويسي و آوانگارديسم ادبي ناليده و شعر را خالي از ابعاد اجتماعي و سياسي قلمداد كرده است.
اين شاعر تصريح كرد : فكر مي كنم شعر امروز ايران چيزي از ده يا بيست سال پيش كم ندارد و اگر مساله اي وجود دارد و شمارگان كتاب شعر اندك است بايد آن را در جاي ديگر جستجو كرد. متاسفانه شمارگان ديگر كتاب ها هم پائين است و نبايد تمام مشكلات را متوجه شعر و شاعران متفاوت نويس دانست. البته اغلب حق با منتقدان است.
باباچاهي كه در حضور شاعراني چون عمران صلاحي، سيدعلي صالحي، پگاه احمدي و ... سخن مي گفت ادامه داد : مي توان شعر امروز را به چند دسته تقسيم كرد. البته همه را بايد با حرمت و ارزش و جايگاه خودشان نام برد. اين طيف ها شامل شعر محافظه كار، شعر راديكال و شعر متفاوت است ضمن اين كه چندان مايل نيستم شعر متفاوت را آوانگارد بنامم چون شعر راديكال هم مي تواند آوانگارد باشد.
وي اضافه كرد : اين تقسيم بندي ها ازلي و ابدي نيستند ؛ چه بسا در شعر محافظه كار، بهترين و زيباترين اشعار را ببينيم و اشعاري هم كه به بهانه راديكاليسم سروده شده باشند جز رفرميسم چيزي براي عرضه نداشته باشند.
اين شاعر و منتقد ادبي تصريح كرد : اگر از من بپرسند دوست داري شعر امروز ايران غير از اينها واجد چه چيز ديگري باشد مي گويم كاش مقداري به جاي سواد شعري سوداي شعري در افراد به چشم مي خورد. هيچ آيه اي نازل نشده است كه متفاوت نويس ها نبايد سوداي شاعرانه داشته باشند. اين عدم وجود سوداي شاعرانه دليلي در جايي ديگر دارد. مثلا يك شاعر روزنامه نگار يا شاعر كارمند و شاعر پرمشغله ديگر فرصت خلوت كردن را با خود ندارد اما مي توان سوداگري را حفظ كرد و شاعرانه زيست.
باباچاهي افزود : در دنيا كوچه اي وجود دارد كه آغشته به نوعي تغزل و تفكر عاطفي و قلندروارگي امروزي است كه شاعران از آن كوچه عبور كرده اند. نيما هم از آن عبور كرده اما كمتر از ديگران و سهمش را از جايي ديگر برگرفته است. البته در كنار حفظ اين سوداگري بايد خواندن گزاره هاي تئوريك را هم جدي تلقي كرد.
وي سپس با اشاره به تعريف ارسطو از شعر كه آن را ساختن دنيايي خيالي در كنار اين جهان تعريف كرده بود، به بحث پيرامون شعر خود پرداخت و گفت : ايدئولوژي متن مطلق يعني كه متن بدون نياز به مولف يا نيت مولف، مستقل و قائم به ذات است؛ بنابراين قدرتي درون خودش دارد كه قطعا آن را ازلي خواهد كرد. اما اين گونه هم نيست چرا كه يك متن مطلق در برابر خواننده دچار تغيير و تحول مي شود و هر قدر هم مطلق باشد در خوانش هاي متعدد، مطلقيت خود را از دست مي دهد.
اين شاعر تصريح كرد : متن حتما نبايد مطلق باشد. پل ريكور مي گويد كه من ايدئولوژي مطلق متن را قبول ندارم مگر در مورد مالارمه. ريكور معتقد است تنها كسي كه حق دارد از اين ايدئولوژي پيروي كند مالارمه است.
وي در پايان به اظهارنظر منتقدان درباره اشعار خود اشاره كرد و گفت : دوستان پست مدرن شعر من را پرمعني مي دانند و عده اي ديگر آنها را معناگريز و پست مدرن مي خوانند. پس حق با هر دو گروه است. يعني آنان هم معناگرايي در شعرم ديده اند و هم معناگريزي. من با كنار گذاشتن ايدئولوژي و اقتدار و مطلق گرايي به انواع ديگري از معنا روي آوردم و اشعارم معاني خودشان را دارند.
به گزارش مهر، در اين نشست علاوه بر علي باباچاهي كه در ميان سخنانش شعرخواني مي كرد، حاضرين نيز اشعار خود را خواندند. سيدعلي صالحي، پگاه احمدي، سعيد آذين، عليشاه مولوي، يزدان سلحشور، عمران صلاحي و تعدادي ديگر از شاعران و منتقدان ادبي در اين شب شعر حضور داشتند.
نظر شما