هومن بنایی نویسنده، کارگردان و مدرس تئاتر درباره فعالیت های اخیرش به خبرنگار مهر گفت: گروه تئاتر Q که من سرپرستی اش را برعهده دارم قصد دارد اقدام به برگزاری کارگاه آموزشی بازیگری و تولید تئاتر کند. هدف ما این است که در راه پویایی آموزش و کشف استعداد‌های جوان در فضایی آکادمیک و تجربی، با تربیت حس به تولید تئاتر برسیم. این کارگاه با عنوان کلی «پیچیدگی حضور در لحظه» در سه ترم ۱۲ جلسه‌ای شکل می‌گیرد که ترم اول با هدف آشنایی بیشتر هنرجو و بهره‌گیری وی از شیوه‌های مختلف با تکیه بر عنصر بازیگر بر صحنه، شخصیت‌پردازی و درک موقعیت‌های فرضی در شرایط حضور در لحظه اتفاق می‌افتد.
وی ادامه داد: هنرجو در ترم دوم با تخیل و خلاقیت آشنا می‌شود، ریتم و تمرکز خود را تقویت می‌کند، بداهه‌سازی و طراحی حرکت را آموزش می‌بیند و تمام این اصول با هدف تکمیل مهارت‌های بازیگری شکل می‌گیرد. در ترم سوم با در نظر گرفتن تجربه‌های عملی در شناخت عناصر درام هنرجویان با نام گروه تئاتر Q به تولید تئاتر خواهند رسید.
کارگردان نمایش «تکرار» ادامه داد: کارگاه آموزشی گروه تئاتر Q با در نظر گرفتن سبک‌ها و شیوه‌های بازیگری و توجه به نظریه‌های اساتیدی همچون استانیسلاوسکی، گروتفسکی، میر‌هولد، برشت و آرتو تلاش می کند دست به تولید آثار ارزشمند تجربی و خلاق بزند. این کارگاه بدون وعده‌های پوشالی و هزینه‌تراشی‌های کاسبکارانه کار خود را از ۴ اردیبهشت ۱۳۹۵ آغاز خواهد کرد.
بنایی درباره آسیب‌های آموزش کاسبکارانه و بی‌هدف گفت: بسیاری از هنرجویان فارغ‌التحصیل آموزشگاه‌های بازیگری هنرمندان جوانی هستند که فریب تبلیغات و وعده‌های پوشالی را خورده‌اند یا به اعتبار حضور اساتید نام آشنا هزینه‌های زیادی برای درخشیدن خود صرف کرده‌اند و هیچ‌گاه به هدف خود نرسیده، در نهایت دل‌زده و مایوس از این هنر باورشان نسبت به بازیگری تغییر کرده است.
وی ادامه داد: هنرجویان برای فراگیری اصول و فنون بازیگری وقت و هزینه بسیاری را صرف می‌کنند ولی در ازای آن چیزی به دست نمی‌آورند زیرا آموزشگاه‌ها بعد از پایان دوره با ترفند دیگری هزینه‌های تازه‌ای می‌تراشند و برای عملی کردن وعده‌های اولیه خود جریان‌هایی پوچ می‌سازند.
کارگردان نمایش «مسافر اتاق شماره ۳۷ » در پایان اظهار کرد: این روزها آموزشگاه‌های بازیگری خودشان بهترین بازیگر هستند. بازیگرانی که نقش خود را آنقدر باورپذیر و بدون نقص ایفا می‌کنند که مخاطبانشان هرگز نمی‌توانند جز با یاس از گرداب آنها برهند. معتقدم راه کشف استعداد نسل بازیگری نه در آموزشگاه‌ها و نه در تمرین اپیزود‌های نمایشنامه‌های «باغ وحش شیشه‌ای» و «مرغ دریایی» و... است، اگرچه هر یک از این ها می‌تواند گامی باشد، بلکه دو بال پرواز این هنر، تجربه و درک صحیح بازیگر از صحنه و لمس لحظه‌های ناب آن است. بازیگر به صحنه زنده است و صحنه به بازیگر.
نظر شما