جنگ با تمامي تاثيرات سازنده، در حواشي خود مصائب ومشكلاتي نيزبه همراه داشت، از آن جمله اسارت عزيزاني بود كه بهترين سالهاي عمر خود را در زندانهاي تاريك و مخوف رژيم بعث عراق گذراندند. چه بسيار نوجوانان شانزده ساله اي كه آموختن را رها كردند تا از سرزمين خود دفاع كنند اما اسير كينه و قساوت بعثيان شدند و پس از سالها رنج دوري از وطن، با تني مجروح بازگشتند و از اين ميان عده اي نيز تنها پيكرهاي پاكشان نشانه پروازشان شد.
هر سال 26 مرداد ماه براي مردم ايران به خصوص خانواده ايثارگران و رزمندگان يادآور خاطرات زيبا و فراموش ناشدني است. اواخر مرداد 1369در هر نقطه اي از اين كشور پهناور پلاكاردهاي رنگارنگ در ميان رشته لامپ هاي زرد و سبز و قرمز بر فراز كوچه هاي آب و جارو شده نويد آمدن مسافري عزيز را مي داد. دوستان و بستگان و همسايه ها و حتي رهگذران با ديدن پارچه نوشته ها به سمت خانه اي كه با گلهاي ميخك و گلايور آذين شده بود مي رفتند تا دلاورمردي از اين سرزمين كه حالا « آزاده » نام گرفته بود، را پس از سالها دوري و اسارت ببينند. مردم با پخش شربت و شيريني و دود كردن اسفند در مسير حركت آزادگان از آنان با چشماني درخشان از اشك شوق استقبال مي كردند.
به گزارش "مهر" كساني كه سالها چشم انتظار ديدار عزيزي بودند با مطلع شدن از ورود اولين كاروان آزادگان به سمت شهر مرزي قصر شيرين حركت كردند. اسامي آزادگان از طريق راديو در ساعات مشخصي خوانده مي شد و گاهي با شنيدن نام آشنايي گوشهاي اعضاي آن خانه به صداي گوينده راديو تيز مي شد اما با شنيدن نام پدر آزاده به تشابه اسمي فرزند خود با آزاده اي ديگر پي مي بردند. خانواده هاي مفقود الاثرها با در دست داشتن عكس عزيزانشان به ديدار آزاده ها مي رفتند شايد فرزندشان همسفر روزهاي سخت آنان بوده باشد...
روزها از پي هم مي آمد و اسامي منتشر مي شد و كم كم با اتمام مراحل تبادل اسرا بين ايران و عراق و وقوع جنگ اول خليج فارس زمزمه اتمام اسراي ايراني به گوش مي رسيد اما در اين ميان چشمان منتظر خانواده مفقودين همچنان در لابه لاي تصاوير ورود آزادگان گم مي شد و گوش به زنگ بودند تا شايد گروهي ديگر آزاد شوند و يا پيكر يوسف گمگشته خويش را در ميان كاروان تشييع شهدا بيابند.
اما اين تنها روزنه اميد نيز با حمله آمريكا به عراق و سقوط صدام حسين خاموش شد چراكه اعلام شد« ديگر هيچ اسير ايراني در عراق نيست و خانواده مفقودين مي توانند براي فرزندشان مراسم يادبودي به عنوان "شهيد" برگزاركنند». برخي از خانواده مفقودين با انتخاب يكي از قبور شهداي گمنام نام فرزند خود را بر سنگ آن حك كردند شايد كه او همان فرزند بازگشته شان باشد، هرچند كه آنها هنوز منتظرند...
نظر شما