متولیان میراث فرهنگی، استانداردهای سوزن‌دوزی را نمی‌شناسند

به گزارش خبرنگار مهر، به منظور امکان سنجی جهت راه اندازی مرکز فروش صنایع دستی سوزن دوزی جلسه ای در محل سالن کنفرانس پژوهشکده هنر های سنتی پژوهشگاه میراث فرهنگی کشور برگزار شد. در این جلسه که با حضور آقای سید محمد بهشتی ریاست پژوهشگاه میراث فرهنگی کشور، احمد محیط طباطبایی، برخی از پژوهشگران و استادان دانشگاه، فرماندار شهرستان سرباز و برخی از فعالان صنایع دستی استان حضور داشتند مقرر شد جهت اجرایی شدن موضوع، جلساتی در استان سیستان و بلوچشتان و همچنین سازمان میراث فرهنگی برگزار و رایزنی های لازم با شهرداری تهران جهت واگذاری مکانی جهت عرضه محصولات صنایع دستی سوزن دوزی صورت پذیرد.

زینب نوروزی، یکی از مطرح‌ترین سوزن‌دوزهای بلوچ در گفتگو با خبرنگار مهر بیان کرد: شاید بهتر بود، این جلسه به همت معاونت صنایع دستی برگزار می‌شد. چراکه کار پژوهشکده، همان‌گونه که از نامش پیداست تحقیق و پژوهش در زمینه رشته‌های مختلف صنایع دستی و مستند کردن آن است و بخش اجرایی بهتر است به معاونت صنایع دستی سپرده شود. گرچه هر اقدامی، هر چند کوچک از سوی هر نهاد و سازمانی درخور تحسین است و بودنش بهتر از نبودن.

وی در ادامه به ضرورت رعایت شدن استانداردهایی در زمینه سوزن دوزی اشاره و بیان کرد: ای کاش پژوهشکده هنرهای سنتی به تدوین مطالبی درباره هنر سوزن‌دوزی، تعریف این هنر و شرایط فعلی آن بپردازد و ببیند اوضاع بلوچ دوزی چگونه است؟ رونق دارد یا رو به زوال است.

نوروزی به استانداردسازی هنرهای سنتی اشاره و بیان کرد: سال ۹۰ یا ۹۱ بود که اداره استاندارد و اداره کل میراث فرهنگی در هر استان به استانداردسازی برخی رشته‌های صنایع دستی پرداختند اما در ارتباط با سوزن‌دوزی بسیاری از استانداردها رعایت نمی‌شود. حتی خود متولیان میراث فرهنگی هم این استانداردها را رعایت نمی‌کنند.

به گفته این هنرمند سوزن‌دوز یکی از مشکلات اساسی سوزن‌دوزها، تهیه مواد اولیه است. هم پارچه گران است و هم نخ. رنگ‌های طبیعی، جای خود را به رنگ‌های شیمیایی داده‌اند. روزگاری سوزن‌دوزها به زاهدان می‌رفتند و از اداره میراث فرهنگی زاهدان، پارچه می‌گرفتند؛ حالا همه آن پارچه‌ها در انبار تلنبار شده و خاک می‌خورد اما کسی نیست تا آنها را در اختیار زنان سیستان و بلوچستان بگذارد تا هم برای آنها کارآفرینی کند هم از مشکلاتشان بکاهد.

نوروزی به کارهای ماشینی اشاره کرد وآن را یکی از معضلات اصلی در سوزن دوزی برشمرد و افزود: امروز، هر که از راه رسیده، شروع به سوزن‌دوزی کرده، بی آن‌که بداند شیوه‌های اصیل و سنتی سوزن‌دوزی کدام است. از سوی دیگر بازار از سوزن دوزی‌های ماشینی پر شده گرچه مشکل اصلی ما این نوع سوزن دوزی نیست. چراکه همه زنان نمی‌توانند، لباسی بدوزند که در آن از نقش‌های اصیل استفاده شده و دست‌دوز است. بی‌شک، کسانی که توان مالی چندان ندارند به سمت کارهای ماشینی می‌روند و هیچ‌کدام از این کارها، رقیب سوزن‌دوزی‌های دستی نیستند آنچه ما را آزار می‌دهد وجود کارهای با کیفیت و قیمت پایین و ظاهر فریبنده است. خود متولیان میراث فرهنگی سوزن‌دوزی بلوچ را از افغان‌دوزی تشخیص نمی‌دهند و استانداردهای این هنر را نمی‌شناسند و رعایت نمی‌کنند و مشکل اصلی همین جاست.سازمان میراث فرهنگی به جای این‌که بیمه ما را قطع و سر راه ما سنگ‌اندازی کند، این مشکلات را مرتفع کند.